တန္ခူးလ သည္ ျမန္မာ.ဆယ္.ႏွစ္လ ရာသီ၏ ပထမဆံုးလ ျဖစ္သည္။
ႏွစ္သစ္ကို တန္ခူ (တန္ခူးလ) လမွ စတင္ပါသည္။ ေျခာက္ေသြ႕ေဒသမ်ားတြင္ ထန္းပင္မ်ား မ်ားမ်ား စိုက္ပ်ိဳးၾကသည့္ ျမန္မာတို႔အတြက္ တန္ခူလ ဆုိသည့္ေ၀ါဟာရမွာ “ထန္းသီးခူးသည့္ လ”ဟု အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္ျပီး သကၠတဘာသာ “တာလ”မွ ဆင္းသက္ေသာအမည္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အဆိုပါ ထန္းပင္သည္ အိႏိၵယမွ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းသို႔ ခရစ္ႏွစ္ အေစာပိုင္းေလာက္ကပင္ ေရာက္ရွိခဲ့သည့္အပင္ ျဖစ္သည္ဟု ခန္႔မွန္းၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္း၏ ရာသီဥတုႏွင့္ကိုက္ညီျပီး၊ ခန္းေျခာက္ေဒသမွာပင္ ေကာင္းမြန္စြာေပါက္ေရာက္ႏိုင္စြမ္း ရွိသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ေရကန္၊လယ္ကြင္း ဝန္းက်င္တို႔တြင္ ထန္းပင္မ်ားအား အတန္းလိုက္စီၿပီး စိုက္ထားေလ့ ရွိသည္။ ထန္းမွထြက္ရွိသည့္ ထန္းလ်က္ျဖင့္ မုန္႔အခ်ိဳပြဲမ်ားကို ျပဳလုပ္ၾကသကဲ့သို႔ ယမကာ အေဖ်ာ္ကို ထန္းရည္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ရသည္။ ေရွးျမန္မာတို႔သည္ ေျမ အေရာင္းအဝယ္ ျပဳၿပီးသည့္အခါတြင္လည္းေကာင္း၊သားသမီးမ်ား အိမ္ေထာင္ခ်သည့္အခါ အခမ္းအနားတြင္လည္းေကာင္း အမ်ားသိေစရန္ ဖိတ္ၾကားၿပီး အမဲ၊ ၾကက္၊ ဝက္နဲ႔ ေသရည္ပါတဲ့ စားေသာက္ပြဲႀကီး ေပးေလ့ရွိေၾကာင္း ပုဂံေခတ္ဆိုင္ရာ ေက်ာက္စာအေထာက္အထားမ်ားအရ သိရွိရသည္။ ထိုသို႔ေသာအခမ္းအနားမ်ားတြင္ ေသရည္ႏွင့္အတူ ထန္းရည္မွခ်က္လုပ္သည့္ ယမကာ အေဖ်ာ္ကိုလည္း ေသာက္ၾကေၾကာင္း အေထာက္အထားမ်ား ေတြ႕ရပါသည္။
ထို႔အျပင္ထန္း႐ြက္ကိုလည္း အိမ္အမိုး၊ရဟန္းေဆာင္ ယပ္ေတာင္စသည္ျဖင့္ အသံုးခ်ၾကေသးသည္။ ေပ႐ြက္ကဲ့သို႔ပင္ ထန္း႐ြက္ေပၚ၌လည္း စာေရးႏိုင္သည္။ ထန္းပင္စည္မွ ျဖစ္ေသာ ထန္းလံုးျဖင့္ အိမ္၊အေဆာက္အဦး၊ကာကြယ္ေရး အတြက္ ခံတပ္ စသည္ျဖင့္ ေဆာက္လုပ္အသံုးခ်ၾကပါေသးသည္။ ဆည္ဖို႔ရာ၌လည္း ထန္းလံုးမ်ားကို ဆည္ပိတ္ရာတြင္ သံုးျပန္သည္။ တန္ခူးလသည္ ခရစ္ျပကၡဒိန္အရ မတ္လႏွင့္ဧၿပီလမ်ားအတြင္း က်ေရာက္ပါသည္။ ကံ့ေကာ္ပန္း (Mesua ferrea)သည္ တန္ခူးလ၏ အထိမ္းအမွတ္ပန္း ျဖစ္သည္။
က်င္းပေသာပြဲေတာ္
သႀကၤန္ပြဲေတာ္
ႏွစ္သစ္ကို တန္ခူ (တန္ခူးလ) လမွ စတင္ပါသည္။ ေျခာက္ေသြ႕ေဒသမ်ားတြင္ ထန္းပင္မ်ား မ်ားမ်ား စိုက္ပ်ိဳးၾကသည့္ ျမန္မာတို႔အတြက္ တန္ခူလ ဆုိသည့္ေ၀ါဟာရမွာ “ထန္းသီးခူးသည့္ လ”ဟု အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္ျပီး သကၠတဘာသာ “တာလ”မွ ဆင္းသက္ေသာအမည္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အဆိုပါ ထန္းပင္သည္ အိႏိၵယမွ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းသို႔ ခရစ္ႏွစ္ အေစာပိုင္းေလာက္ကပင္ ေရာက္ရွိခဲ့သည့္အပင္ ျဖစ္သည္ဟု ခန္႔မွန္းၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္း၏ ရာသီဥတုႏွင့္ကိုက္ညီျပီး၊ ခန္းေျခာက္ေဒသမွာပင္ ေကာင္းမြန္စြာေပါက္ေရာက္ႏိုင္စြမ္း ရွိသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ေရကန္၊လယ္ကြင္း ဝန္းက်င္တို႔တြင္ ထန္းပင္မ်ားအား အတန္းလိုက္စီၿပီး စိုက္ထားေလ့ ရွိသည္။ ထန္းမွထြက္ရွိသည့္ ထန္းလ်က္ျဖင့္ မုန္႔အခ်ိဳပြဲမ်ားကို ျပဳလုပ္ၾကသကဲ့သို႔ ယမကာ အေဖ်ာ္ကို ထန္းရည္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ရသည္။ ေရွးျမန္မာတို႔သည္ ေျမ အေရာင္းအဝယ္ ျပဳၿပီးသည့္အခါတြင္လည္းေကာင္း၊သားသမီးမ်ား အိမ္ေထာင္ခ်သည့္အခါ အခမ္းအနားတြင္လည္းေကာင္း အမ်ားသိေစရန္ ဖိတ္ၾကားၿပီး အမဲ၊ ၾကက္၊ ဝက္နဲ႔ ေသရည္ပါတဲ့ စားေသာက္ပြဲႀကီး ေပးေလ့ရွိေၾကာင္း ပုဂံေခတ္ဆိုင္ရာ ေက်ာက္စာအေထာက္အထားမ်ားအရ သိရွိရသည္။ ထိုသို႔ေသာအခမ္းအနားမ်ားတြင္ ေသရည္ႏွင့္အတူ ထန္းရည္မွခ်က္လုပ္သည့္ ယမကာ အေဖ်ာ္ကိုလည္း ေသာက္ၾကေၾကာင္း အေထာက္အထားမ်ား ေတြ႕ရပါသည္။
ထို႔အျပင္ထန္း႐ြက္ကိုလည္း အိမ္အမိုး၊ရဟန္းေဆာင္ ယပ္ေတာင္စသည္ျဖင့္ အသံုးခ်ၾကေသးသည္။ ေပ႐ြက္ကဲ့သို႔ပင္ ထန္း႐ြက္ေပၚ၌လည္း စာေရးႏိုင္သည္။ ထန္းပင္စည္မွ ျဖစ္ေသာ ထန္းလံုးျဖင့္ အိမ္၊အေဆာက္အဦး၊ကာကြယ္ေရး အတြက္ ခံတပ္ စသည္ျဖင့္ ေဆာက္လုပ္အသံုးခ်ၾကပါေသးသည္။ ဆည္ဖို႔ရာ၌လည္း ထန္းလံုးမ်ားကို ဆည္ပိတ္ရာတြင္ သံုးျပန္သည္။ တန္ခူးလသည္ ခရစ္ျပကၡဒိန္အရ မတ္လႏွင့္ဧၿပီလမ်ားအတြင္း က်ေရာက္ပါသည္။ ကံ့ေကာ္ပန္း (Mesua ferrea)သည္ တန္ခူးလ၏ အထိမ္းအမွတ္ပန္း ျဖစ္သည္။
က်င္းပေသာပြဲေတာ္
သႀကၤန္ပြဲေတာ္
No comments:
Post a Comment