ငရဲၾကီး႐ွစ္ထပ္အေၾကာင္း
ငရဲတြင္ ငရဲၾကီးႏွင့္ ငရဲငယ္ဟူ၍ ၂ မ်ိဳး႐ွိပါသည္။ ငရဲၾကီး ႐ွစ္ထပ္႐ွိပါသည္။ လည္းေကာင္းတို႔မွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါသည္။
(၁) သိဥၨိဳင္းငရဲ
(၂) ကာဠသုတ္ငရဲ
(၃) သံဃာတငရဲ
(၄) ဇာလေရာ႐ု၀ငရဲ
(၅) ဓုမေရာ႐ု၀ငရဲ
(၆) တာပနငရဲ
(၇) ပတာပနငရဲ
(၈) အ၀ီစိငရဲ တို႔ျဖစ္ပါသည္။
မည္သည့္အကုသိုလ္ကိုျပဳလုပ္လွ်င္ မည္သည့္ငရဲသို႔က်ရသည္ဟူ၍ တိတိက်က်မ
႐ွိပါ။ သို႔ေသာ္အကုသိုလ္ ဒုစ႐ိုက္ကို ျပဳလုပ္မိလွ်င္ေတာ့ ဧကန္အမွန္ ငရဲသို႔က်
ေရာက္ရေပမည္။
(၁) သိဥၨိဳင္းငရဲ
သိဥၹိဳင္းဆိုသည္မွာ သံ + ဇီ၀ မွဆင္းသက္လာေသာ ပါဠိပ်က္စကား ျဖစ္သည္။
သံ = တဖန္၊ ဇိ၀ = အသက္႐ွင္ျခင္း လို႔အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ သိဥၹိဳင္းငရဲ ဆိုသည္မွာ
တဖန္အသက္႐ွင္၍ ထပ္ကာထပ္ကာ ျဖစ္ျခင္းလို႔ ဆိုလိုတာျဖစ္ပါသသည္။
သိဥၹိဳင္းငရဲဘံုမွ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔ကို ငရဲထိန္းမ်ားက အလွ်ံေျပာင္ေျပာင္ေတာက္
ေနေသာ ငရဲလက္နက္မ်ားျဖင့္ ေသေအာင္ ညွင္းဆဲသတ္ျဖတ္ ထိုးခုတ္ၾကပါသည္။
အသတ္ခံရေသာ ငရဲသားမ်ားသည္ အကုသိုလ္ကံ မကုန္မျခင္း သိဥၹိဳင္းငရဲဘံုတြင္ ထပ္ကာထပ္ကာ ျဖစ္ရျပီး ညွင္းဆဲႏိွပ္စက္ခံရပါသည္။
သိဥၹိဳင္းငရဲဘံုသက္တန္းသည္ အႏွစ္ ငါးရာ ၾကာပါသည္။ လူတို႔၏ သက္တန္းႏွင့္
ေျပာရလွ်င္ လူ႕အသက္ အႏွစ္ကိုးသန္းသည္ သိဥၹိဳင္းငရဲဘံုတြင္ တစ္ရက္မွ်သာျဖစ္
သည္။
(၂) ကာဠသုတ္ငရဲ
ကာဠသုတ္ဆိုသည္မွာ ကာဠသုတၱ မွဆင္းသက္လာေသာ ပါဠိပ်က္စကား ျဖစ္
သည္။ ကာဠ = မည္းနက္ေသာ၊ သုတၱ = ၾကိဳး လို႔အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ ကာဠသုတ္ငရဲ
ဆိုသည္မွာ မည္းနက္ေသာၾကိဳး လို႔ ဆိုလိုတာျဖစ္ပါသသည္။
ကာလသုတ္ငရဲဘံုမွ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔ကို ငရဲထိန္းမ်ားက သစ္တံုးမ်ားကို မ်ဥ္း
ၾကိဳးခ်ျပီး လိုသလိုပံုရေအာင္ ခုတ္ျဖတ္ၾကသလို ေမ့လဲေနေသာ ငရဲေကာင္မ်ားကို
ပက္လက္တခ်ိဳ႕၊ ေမွာက္ခံုတခ်ိဳ႕၊ ေဒါင္လိုက္တခ်ိဳ႕ လိုသလိုထားျပီး မ်ဥ္းၾကိဳးခ်ကာ ခုတ္ျဖတ္ၾကပါသည္။ ေသျပီးေနာက္ထိုဘံုတြင္ ျပန္ျဖစ္ၾကျပီး အကုသိုလ္ကံ မကုန္
မျခင္း ခံရပါသည္။
ကာဠသုတ္ငရဲဘံုသက္တန္းသည္ အႏွစ္ တစ္ေထာင္ ၾကာပါသည္။ လူတို႔၏ သက္တန္းႏွင့္ေျပာရလွ်င္ လူ႕အသက္ ၃ ကုေဋ ၆ သန္းသည္ကာဠသုတ္ ငရဲဘံုတြင္
တစ္ရက္မွ်သာျဖစ္သည္။
(၃) သံဃာတငရဲ
သံဃာတငရဲ ဆိုသည္မွာ သံေတာင္ၾကိတ္ ငရဲဟုေခၚပါသည္။ ၉ ယူဇနာေလာက္
႐ွိေသာ သံေျမျပင္တြင္ ငရဲမီးလွ်ံမ်ား လြန္စြာေတာက္ေလာင္ေနပါသည္။ ထို ငရဲမီး
ေတာက္ေလာင္ေနေသာ သံေျမျပင္ေပၚတြင္ ခါးေလာက္နက္ေသာ တြင္းမ်ားတူးျပီး
ငရဲသားမ်ားကို ငရဲထိန္းမ်ားက မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ ထည့္ျမွပ္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ အလွ်ံေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေနေသာ သံေတာင္ၾကီးသည္ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း
ျမည္ကာ ယခုေခတ္ လမ္းၾကိတ္စက္ၾကီးမ်ားကဲ့သို႔ တြင္းထဲတြင္မလႈပ္ႏိုင္ေသာ ငရဲ
သားမ်ားကို အပိုင္းပိုင္း အျပတ္ျပတ္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ၾကိတ္ေလသည္။
ငရဲသားတို႔သည္ အကုသိုလ္ကံ မကုန္မခ်င္း ထိုကဲ့သို႔ အၾကိတ္ခံရေလသည္။
သံဃာတငရဲ ဘံု၏ သက္တမ္းသည္ အႏွစ္ ႏွစ္ေထာင္ျဖစ္သည္။ လူတို႔၏ သက္တန္း
ႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ လူ႕အသက္ (၁၄) ကုေဋ ၄ သန္းသည္ သံဃာတငရဲဘံုတြင္တစ္ရက္
မွ်သာျဖစ္သည္။
(၄) ဇာလေရာ႐ု၀ငရဲ
ဇာလ = မီးလွ်ံ၊ ေရာ႐ု၀ = ၾကီးမားေသာအသံ။ ဇာလေရာ႐ု၀ ငရဲဆိုသည္မွာ
ငရဲမီးလွ်ံ ႏွိပ္စက္ေသာေၾကာင့္ ငရဲသူ၊ ငရဲသားမ်ား ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေသာအသံမ်ားႏွင့္
ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ငရဲဟုေခၚပါသည္။ ဇာလေရာ႐ု၀ငရဲဘံုတစ္ခုလံုး ျပဳတ္ထြက္သြား
မတတ္ ငရဲမီးလွ်ံမ်ားသည္ တဟုန္းဟုန္းႏွင့္ ေလာင္ကၽႊမ္းေနသည္။ ထိုမီးလွ်ံမ်ား
သည္ ဇာလေရာ႐ု၀ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား၏ မ်က္စိေပါက္၊ နားေပါက္ စသည္ျဖင့္
အေပါက္မွန္သမွ် တစ္ရစပ္တိုး၀င္ၾကပါသည္။ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ားသည္ ပူလြန္း၍
ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေနၾကသည္။ ထိုေအာ္ဟစ္ငိုယိုသံသည္ မခံမရပ္ႏိုင္
ေအာင္က်ယ္ေလာင္လြန္းလွပါသည္။ မည္သို႔ပင္ေအာ္ဟစ္ေသာ္လည္း ငရဲသူ ငရဲ
သားတို႔သသည္ အကုသိုလ္ကံ မကုန္မျခင္း ထိုဘံုတြင္ ခံၾကရပါသည္။
ဇာလေရာ႐ု၀ငရဲ ဘံု၏ သက္တမ္းသည္ အႏွစ္ ေလးေထာင္ျဖစ္သည္။ လူတို႔၏ သက္တန္းႏွင့္ေျပာရလွ်င္ လူ႕အသက္ ( ၅၇ ) ကုေဋ ( ၆ ) သန္းသည္ ဇာလေရာ႐ု၀
ငရဲဘံုတြင္ တစ္ရက္မွ်သာျဖစ္သည္။
(၅) ဓုမေရာ႐ု၀ငရဲ
ဓုမ = မီးခိုး၊ ေရာ႐ု၀ = ၾကီးမားေသာအသံ။ ဇာလေရာ႐ု၀ ငရဲဆိုသည္မွာ
ငရဲမီးခိုး ႏွိပ္စက္ေသာ ေၾကာင့္ ငရဲသူ၊ ငရဲသားမ်ား ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေသာအသံမ်ားႏွင့္
ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ငရဲဟုေခၚပါသည္။ ဓုမေရာ႐ု၀ငရဲ ဘံုတစ္ခုလံုး ဖံုးလႊမ္းသြားရ
ေလာက္ေအာင္ ငရဲမီးခိုး မ်ားသည္ တလူလူထေနပါသည္။ ထိုမီးခိုး မ်ားသည္
ဓုမေရာ႐ု၀ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား၏ မ်က္စိေပါက္၊ နားေပါက္ စသည္ျဖင့္ အေပါက္မွန္
သမွ် တစ္ရစပ္တိုး၀င္ၾကပါသည္။ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ားသည္ မီးခိုးမႊန္လြန္း၍ ကယ္ပါ
ယူပါတစာစာႏွင့္ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေနၾကသည္။ ထိုေအာ္ဟစ္ငိုယိုသံ
သည္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္က်ယ္ေလာင္လြန္းလွပါသည္။ မည္သို႔ပင္ေအာ္ဟစ္
ေသာ္လည္းငရဲသူ ငရဲသားတို႔သသည္ အကုသိုလ္ကံ မကုန္မျခင္း ထိုဘံုတြင္ ခံၾကရ
ပါသည္။
ဓုမေရာ႐ု၀ငရဲဘံု၏ သက္တမ္းသည္ အႏွစ္ ႐ွစ္ေထာင္ျဖစ္သည္။ လူတို႔၏ သက္
တန္းႏွင့္ေျပာရလွ်င္ လူ႕အသက္ ၂၃၀ ကုေဋ ၄ သန္းသည္ ဓုမေရာ႐ု၀ ငရဲဲဘံုတြင္ တစ္ရက္မွ်သာျဖစ္သည္။ ဓုမေရာ႐ု၀ငရဲဘံုကို မဟာေရာ႐ု၀ငရဲဘံု ဟုလည္းေခၚ
သည္။
(၆) တာပနငရဲ
တာပန ဆိုသည္မွာ ပူေလာင္ျခင္းဟု အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ တာပနငရဲဘံု ႐ွိငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔ကို ငရဲထိန္းမ်ားသည ္ အလွ်ံတေျပာင္ႏွင့္ နီရဲေနသာ ထန္းပင္လံုးမွ် ရွိ
သည့္ သံတံစို႔ေပၚတြင္ အတင္းအၾကပ္ ထိုင္ခိုင္းျပီး တစ္ကိုယ္လံုးနီရဲလာေအာင္ မီး
ကင္ေသာ ငရဲျဖစ္သည္။ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔ သည္မခ်ိမဆခံရျပီး ေသဆံုးကာ
ထိုတာပနငရဲဘံုတြင္ ျပန္ျဖစ္ၾကပါသည္။ အကုသိုလ္မကုန္မခ်င္း ထိုဘံုတြင္ ခံၾကရ
ပါသည္။
တာပန ငရဲဘံု၏ သက္တမ္းသည္ အႏွစ္ ၁ေသာင္း ၆ ေထာင္ ျဖစ္သည္။ လူတို႔
၏ သက္တန္းႏွင့္ေျပာရလွ်င္ လူ႕အသက္ (၉၂၁) ကုေဋ ၆ သန္းသည္ တာပနငရဲဘံု
တြင္ တစ္ရက္မွ်သာျဖစ္သည္။
(၇) ပတာပနငရဲ
ပတာပနဆိုသည္မွာ အလြန္ပူေလာင္ျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ ငရဲထိန္းမ်ား
သည္ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔ကို အလွ်ံတေျပာင္ႏွင့္ ရဲရဲထြဋ္ေအာင္ ေတာက္ပေနေသာ
သံပူေတာင္ေပၚသို႔ အတင္းအၾကပ္တက္ခိုင္းေလသည္။ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔သည္ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ တက္ၾကရပါသည္။ အပူေလာင္ခံျပီးတက္၍ ေတာင္ေပၚသို႔
ေရာက္ေသာအခါ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေလမႈန္တိုင္းသည္
အတင္းဒလၾကမ္းတိုက္ခတ္သျဖင့္ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔သည္ ေတာင္ေပၚမွလြင့္စင္ျပီး
ေတာင္ေအာက္႐ွိ သံခၽြန္မ်ားေပၚသို႔ ဂၽြမ္းပ်ံ၊ ေစာင့္ထိုး ကို႔ယို႔ကားယား ႏွင့္က်ေလ
သည္။ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔သည္ တံစို႔ထိုးခံရေသာ ငါးမ်ားကဲ့သို႔ ငရဲသံခၽြန္ဖ်ားတြင္
တစ္ကိုယ္လံုး မီးစြဲေလာင္ျပီး နီရဲလာသည္အထိ ေတာ္ေတာ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ခံစားရ
ေလသည္။ ထိုငရဲဘံုတြင္ အကုသိုလ္ကံမကုန္မျခင္း ခံရေလသည္။
ပတာပန ငရဲဘံု၏ သက္တမ္းသည္ အႏၲရကပ္ တစ္၀က္ျဖစ္သည္။ အႏၲရကပ္
အေၾကာင္းကို အေနာက္တြင္ ႐ွင္းျပထားသည္။
(၈) အ၀ီစိငရဲ
အ၀ီစိ ဆိုသည္မွာ အ ႏွင့္ ၀ီစိ ေပါင္းစပ္ထားေသာ ပါဠိစကားသက္သက္ျဖစ္
ပါသည္။ အ = မ႐ွိ၊ ၀ီစိ = အၾကားအလပ္ ျဖစ္ပါသည္။ အ၀ီစိငရဲတြင္ ငရဲသူ၊ငရဲသား၊
ငရဲမီးလွ်ံ ၊ ဆင္းရဲဒုကၡ ထိုသံုးမ်ိဳးစလံုး အၾကားအလပ္မ႐ွိ ေသာငရဲဟုလည္း ေခၚပါ
သည္။ အ၀ီစိ ငရဲဘံုတြင္ ငရဲသူ၊ ငရဲသား၊ တို႔သည္ ၀ါးက်ည္ေတာက္ထဲတြင္ ထဲ့ထား
ေသာ မံုညွင္းေစ့၊ ႏွမ္းေစ့မ်ားကဲသို႔ တစ္ဘံုလံုးျပည့္သိပ္ ၾကပ္ညွပ္ေနပါသည္။ ငရဲမီး
လွ်ံမ်ားသည္ တစ္ဘံုလံုးကို အၾကားအလပ္မ႐ွိ ဖံုးလႊမ္းထားပါသည္။ လြတ္ေသာ ေန
ရာဟူ၍ပင္မ႐ွိပါ။ ငရဲသူ၊ ငရဲသား တို႔သည္ ဆင္းရဲဒုကၡကို ဆက္တိုက္ တစ္ခ်က္မွ်
မနားဘဲ ခံစားေနရပါသည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ အ၀ီစိငရဲဟု ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။
အ၀ီစိငရဲ၏ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ၏ တစ္ခုစီတြင္ (၁) မစင္ဘင္ပုပ္ငရဲငယ္ (၂) ျပာပူငရဲငယ္ (၃) လက္ပံေတာငရဲငယ္ (၄) သံလ်က္႐ြက္ ေတာ ငရဲငယ္ (၅) ၾကိမ္
ပိုက္ေခ်ာင္းငရဲငယ္ ဟူ၍ အျခံအရံ ငရဲငယ္ ငါး ခု စုစုေပါင္း ငရဲငယ္ ၂၀ ႐ွိပါသည္။
ထိုအ၀ီစိ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔သည္ တစ္ခါတစ္ရံ တံခါးေပါက္မ်ား ပြင့္ေနသည္ကို ေတြ႔သည့္ အခါ တံခါးေပါက္ဆီသို႔ ခဲခဲယဥ္ယဥ္း ေျပးသြားၾကသည္။ အနားေရာက္
ေသာအခါ တံခါးေပါက္မ်ား ပိတ္သြားတာ႐ွိသလို တံခါးေပါက္ကထြက္သြားျပန္လွ်င္
လည္း ငရဲငယ္ ေလးခုႏွင့္ ဆံုၾကရျပန္သည္။ ဆင္းရဲဒုကၡမွမလြတ္ေသးေပ။
အျပင္ထြက္လာေသာငရဲသူ၊ ငရဲသား တို႔သည္ ပထမဆံုး မစင္ဘင္ပုပ္ငရဲငယ္
ထဲသို႔က်ေရာက္ေလသည္။ ထိုမစင္ဘင္ပုပ္ငရဲငယ္တြင္ ဆင္ေခါင္းေလာက္႐ွိေသာ
ပိုးေလာက္တို႔သည္ အပ္ဖ်ားကဲသို႔ ခၽြန္ထက္ေနေသာ ႏႈတ္သီးမ်ားျဖင့္ ကိုက္ခဲေလ
သည္။
မစင္ဘင္ပုပ္ငရဲမွ လြတ္လ်င္ ျပာပူငရဲသို႔ ေရာက္ေလသည္။
ငရဲျပာပူမ်ားေအာက္တြင္အိမ္ေလာက္၊ ေက်ာင္းေလာက္ၾကီးေသာ ငရဲမီးခဲၾကီးမ်ား
႐ွိေသာေၾကာင့္ငရဲသူ၊ငရဲသားတို႔သည္ ျပင္းထန္ေသာ အပူေလာင္မႈဒဏ္ကို ခံစားရ
ေလသည္။
ျပာပူငရဲမွ လြတ္ျပန္လ်င္ လက္ပံေတာ ငရဲသို႔ေရာက္ရျပန္သည္။ ငရဲမီးလ်ံမ်ား အလ်ံတေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေနေသာ လက္ပံပင္မ်ားတြင္ အ႐ွည္ ၆ လက္မခန္႔႐ွိိ
ေသာ ဆူးမ်ား႐ွိသည္။ ငရဲထိန္းမ်ားသည္ ငရဲသူ၊ငရဲသားတို႔ကို ငရဲလက္နက္မ်ား
ကိုင္ေဆာင္၍လိုက္ေသာအခါ ထိုလက္ပံပင္သို႔ေျပးတက္ၾကေလသည္။ လက္ပံပင္
႐ွိဆူးမ်ားသည္ ငရဲသူ၊ငရဲသားမ်ားတက္သည့္အခါ ေအာက္ဖက္သို႔ငိုက္ေနျပီး ျပန္
ဆင္းေသာအခါ အေပၚသို႔ေထာင္ေနေသာေၾကာင့္ ငရဲသူ၊ငရဲသားတို႔သည္
အတက္ေရာ အဆင္းပါဆူးစူးခံရေလသည္။
လက္ပံေတာငရဲမွ လြတ္ျပန္လ်င္လည္း သံလ်က္ေတာ႐ြက္ငရဲသို႔ေရာက္ရေလ
သည္။ သံလ်က္ေတာ ႐ြက္ငရဲတြင္ သစ္႐ြက္မ်ားသည္ ဓားမ်ား၊ သံလ်က္မ်ား ကဲ့သို႔
ထက္ျမေနသည္။ ငရဲထိန္းမ်ားသည္ ငရဲသူ၊ငရဲသားတို႔ကို ငရဲလက္နက္မ်ားကိုင္
ေဆာင္၍ လိုက္ေသာအခါ ထိုေတာထဲသို႔ေျပး၀င္ၾကေလသည္။ ေျပး၀င္လာေသာ
ငရဲသားတို႔သည္ သန္လ်က္ဓားတို႔၏ ျပင္းျပင္းထန္ထန္စူး႐ွျခင္း ကိုခံရေလသည္။
သံလ်က္ေတာ႐ြက္ငရဲမွ လြတ္ျပန္လ်င္လည္း ၾကိမ္ပိုက္ေခ်ာင္းငရဲသို႔ ေရာက္
ေလသည္။ ၾကိမ္ပိုက္ေခ်ာင္း ငရဲငယ္တြင္ ေခ်ာင္းထဲ႐ွိေရမ်ားသည္ သံေရပူမ်ားျဖစ္
သည္။ ေခ်ာင္းထဲသို႔ေရာက္ေနေသာ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔သည္ ပူလြန္း၍ ကမ္းေပၚသို႔
ျပန္တက္ရန္ အားထုတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ပိုက္ကြန္သဖြယ္ျဖစ္ေနေသာၾကိမ္ဆူး
မ်ား ကာရံထားေသာေၾကာင့္ ဆူးစူးခံရျပီး ေခ်ာင္းထဲသို႔ လန္ကာ ျပန္ၾကေလသည္။ ဆူးစူးခံရသည့္ဒဏ္ ငရဲသံေရပူ ဒဏ္မ်ားေၾကာင့္ ေမ့ေမ်ာကာ ေခ်ာင္းထဲတြင္ စုန္ခ်ီ၊
စန္ခ်ီေမ်ာေနပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေမ်ာေနေသာ ငရဲသားမ်ားကို ငရဲထိန္းမ်ားက
ကမ္းစပ္မွ ေလး၊ ျမွား၊ လွံမ်ားႏွင့္ ပစ္ျပီးအမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွိပ္စက္ေလသည္။
ငရဲသူ၊ ငရဲသားမ်ားသည္ အကုသိုလ္ကံကုန္လွ်င္ လူ႔ျပည္ နတ္ျပည္သို႔ေရာက္၍ အကုသိုလ္ကံမကုန္ေသးလွ်င္ အ၀ီစိ ငရဲသို႔ျပန္ေရာက္ေလသည္။
အႏၲရကပ္အေၾကာင္း
အႏၲရကပ္ဆိုသည္မွာ တက္ကပ္ႏွင့္ ဆုတ္ကပ္တစ္စံုကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္သေခၤ်ဆိုသည္မွာ (၁) အေနာက္တြင္ သုညအလံုးေပါင္း (၁၄၀) ႐ွိသည္။
ငရဲတြင္ ငရဲၾကီးႏွင့္ ငရဲငယ္ဟူ၍ ၂ မ်ိဳး႐ွိပါသည္။ ငရဲၾကီး ႐ွစ္ထပ္႐ွိပါသည္။ လည္းေကာင္းတို႔မွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါသည္။
(၁) သိဥၨိဳင္းငရဲ
(၂) ကာဠသုတ္ငရဲ
(၃) သံဃာတငရဲ
(၄) ဇာလေရာ႐ု၀ငရဲ
(၅) ဓုမေရာ႐ု၀ငရဲ
(၆) တာပနငရဲ
(၇) ပတာပနငရဲ
(၈) အ၀ီစိငရဲ တို႔ျဖစ္ပါသည္။
မည္သည့္အကုသိုလ္ကိုျပဳလုပ္လွ်င္ မည္သည့္ငရဲသို႔က်ရသည္ဟူ၍ တိတိက်က်မ
႐ွိပါ။ သို႔ေသာ္အကုသိုလ္ ဒုစ႐ိုက္ကို ျပဳလုပ္မိလွ်င္ေတာ့ ဧကန္အမွန္ ငရဲသို႔က်
ေရာက္ရေပမည္။
(၁) သိဥၨိဳင္းငရဲ
သိဥၹိဳင္းဆိုသည္မွာ သံ + ဇီ၀ မွဆင္းသက္လာေသာ ပါဠိပ်က္စကား ျဖစ္သည္။
သံ = တဖန္၊ ဇိ၀ = အသက္႐ွင္ျခင္း လို႔အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ သိဥၹိဳင္းငရဲ ဆိုသည္မွာ
တဖန္အသက္႐ွင္၍ ထပ္ကာထပ္ကာ ျဖစ္ျခင္းလို႔ ဆိုလိုတာျဖစ္ပါသသည္။
သိဥၹိဳင္းငရဲဘံုမွ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔ကို ငရဲထိန္းမ်ားက အလွ်ံေျပာင္ေျပာင္ေတာက္
ေနေသာ ငရဲလက္နက္မ်ားျဖင့္ ေသေအာင္ ညွင္းဆဲသတ္ျဖတ္ ထိုးခုတ္ၾကပါသည္။
အသတ္ခံရေသာ ငရဲသားမ်ားသည္ အကုသိုလ္ကံ မကုန္မျခင္း သိဥၹိဳင္းငရဲဘံုတြင္ ထပ္ကာထပ္ကာ ျဖစ္ရျပီး ညွင္းဆဲႏိွပ္စက္ခံရပါသည္။
သိဥၹိဳင္းငရဲဘံုသက္တန္းသည္ အႏွစ္ ငါးရာ ၾကာပါသည္။ လူတို႔၏ သက္တန္းႏွင့္
ေျပာရလွ်င္ လူ႕အသက္ အႏွစ္ကိုးသန္းသည္ သိဥၹိဳင္းငရဲဘံုတြင္ တစ္ရက္မွ်သာျဖစ္
သည္။
(၂) ကာဠသုတ္ငရဲ
ကာဠသုတ္ဆိုသည္မွာ ကာဠသုတၱ မွဆင္းသက္လာေသာ ပါဠိပ်က္စကား ျဖစ္
သည္။ ကာဠ = မည္းနက္ေသာ၊ သုတၱ = ၾကိဳး လို႔အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ ကာဠသုတ္ငရဲ
ဆိုသည္မွာ မည္းနက္ေသာၾကိဳး လို႔ ဆိုလိုတာျဖစ္ပါသသည္။
ကာလသုတ္ငရဲဘံုမွ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔ကို ငရဲထိန္းမ်ားက သစ္တံုးမ်ားကို မ်ဥ္း
ၾကိဳးခ်ျပီး လိုသလိုပံုရေအာင္ ခုတ္ျဖတ္ၾကသလို ေမ့လဲေနေသာ ငရဲေကာင္မ်ားကို
ပက္လက္တခ်ိဳ႕၊ ေမွာက္ခံုတခ်ိဳ႕၊ ေဒါင္လိုက္တခ်ိဳ႕ လိုသလိုထားျပီး မ်ဥ္းၾကိဳးခ်ကာ ခုတ္ျဖတ္ၾကပါသည္။ ေသျပီးေနာက္ထိုဘံုတြင္ ျပန္ျဖစ္ၾကျပီး အကုသိုလ္ကံ မကုန္
မျခင္း ခံရပါသည္။
ကာဠသုတ္ငရဲဘံုသက္တန္းသည္ အႏွစ္ တစ္ေထာင္ ၾကာပါသည္။ လူတို႔၏ သက္တန္းႏွင့္ေျပာရလွ်င္ လူ႕အသက္ ၃ ကုေဋ ၆ သန္းသည္ကာဠသုတ္ ငရဲဘံုတြင္
တစ္ရက္မွ်သာျဖစ္သည္။
(၃) သံဃာတငရဲ
သံဃာတငရဲ ဆိုသည္မွာ သံေတာင္ၾကိတ္ ငရဲဟုေခၚပါသည္။ ၉ ယူဇနာေလာက္
႐ွိေသာ သံေျမျပင္တြင္ ငရဲမီးလွ်ံမ်ား လြန္စြာေတာက္ေလာင္ေနပါသည္။ ထို ငရဲမီး
ေတာက္ေလာင္ေနေသာ သံေျမျပင္ေပၚတြင္ ခါးေလာက္နက္ေသာ တြင္းမ်ားတူးျပီး
ငရဲသားမ်ားကို ငရဲထိန္းမ်ားက မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ ထည့္ျမွပ္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ အလွ်ံေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေနေသာ သံေတာင္ၾကီးသည္ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း
ျမည္ကာ ယခုေခတ္ လမ္းၾကိတ္စက္ၾကီးမ်ားကဲ့သို႔ တြင္းထဲတြင္မလႈပ္ႏိုင္ေသာ ငရဲ
သားမ်ားကို အပိုင္းပိုင္း အျပတ္ျပတ္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ၾကိတ္ေလသည္။
ငရဲသားတို႔သည္ အကုသိုလ္ကံ မကုန္မခ်င္း ထိုကဲ့သို႔ အၾကိတ္ခံရေလသည္။
သံဃာတငရဲ ဘံု၏ သက္တမ္းသည္ အႏွစ္ ႏွစ္ေထာင္ျဖစ္သည္။ လူတို႔၏ သက္တန္း
ႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ လူ႕အသက္ (၁၄) ကုေဋ ၄ သန္းသည္ သံဃာတငရဲဘံုတြင္တစ္ရက္
မွ်သာျဖစ္သည္။
(၄) ဇာလေရာ႐ု၀ငရဲ
ဇာလ = မီးလွ်ံ၊ ေရာ႐ု၀ = ၾကီးမားေသာအသံ။ ဇာလေရာ႐ု၀ ငရဲဆိုသည္မွာ
ငရဲမီးလွ်ံ ႏွိပ္စက္ေသာေၾကာင့္ ငရဲသူ၊ ငရဲသားမ်ား ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေသာအသံမ်ားႏွင့္
ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ငရဲဟုေခၚပါသည္။ ဇာလေရာ႐ု၀ငရဲဘံုတစ္ခုလံုး ျပဳတ္ထြက္သြား
မတတ္ ငရဲမီးလွ်ံမ်ားသည္ တဟုန္းဟုန္းႏွင့္ ေလာင္ကၽႊမ္းေနသည္။ ထိုမီးလွ်ံမ်ား
သည္ ဇာလေရာ႐ု၀ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား၏ မ်က္စိေပါက္၊ နားေပါက္ စသည္ျဖင့္
အေပါက္မွန္သမွ် တစ္ရစပ္တိုး၀င္ၾကပါသည္။ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ားသည္ ပူလြန္း၍
ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေနၾကသည္။ ထိုေအာ္ဟစ္ငိုယိုသံသည္ မခံမရပ္ႏိုင္
ေအာင္က်ယ္ေလာင္လြန္းလွပါသည္။ မည္သို႔ပင္ေအာ္ဟစ္ေသာ္လည္း ငရဲသူ ငရဲ
သားတို႔သသည္ အကုသိုလ္ကံ မကုန္မျခင္း ထိုဘံုတြင္ ခံၾကရပါသည္။
ဇာလေရာ႐ု၀ငရဲ ဘံု၏ သက္တမ္းသည္ အႏွစ္ ေလးေထာင္ျဖစ္သည္။ လူတို႔၏ သက္တန္းႏွင့္ေျပာရလွ်င္ လူ႕အသက္ ( ၅၇ ) ကုေဋ ( ၆ ) သန္းသည္ ဇာလေရာ႐ု၀
ငရဲဘံုတြင္ တစ္ရက္မွ်သာျဖစ္သည္။
(၅) ဓုမေရာ႐ု၀ငရဲ
ဓုမ = မီးခိုး၊ ေရာ႐ု၀ = ၾကီးမားေသာအသံ။ ဇာလေရာ႐ု၀ ငရဲဆိုသည္မွာ
ငရဲမီးခိုး ႏွိပ္စက္ေသာ ေၾကာင့္ ငရဲသူ၊ ငရဲသားမ်ား ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေသာအသံမ်ားႏွင့္
ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ငရဲဟုေခၚပါသည္။ ဓုမေရာ႐ု၀ငရဲ ဘံုတစ္ခုလံုး ဖံုးလႊမ္းသြားရ
ေလာက္ေအာင္ ငရဲမီးခိုး မ်ားသည္ တလူလူထေနပါသည္။ ထိုမီးခိုး မ်ားသည္
ဓုမေရာ႐ု၀ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား၏ မ်က္စိေပါက္၊ နားေပါက္ စသည္ျဖင့္ အေပါက္မွန္
သမွ် တစ္ရစပ္တိုး၀င္ၾကပါသည္။ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ားသည္ မီးခိုးမႊန္လြန္း၍ ကယ္ပါ
ယူပါတစာစာႏွင့္ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေနၾကသည္။ ထိုေအာ္ဟစ္ငိုယိုသံ
သည္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္က်ယ္ေလာင္လြန္းလွပါသည္။ မည္သို႔ပင္ေအာ္ဟစ္
ေသာ္လည္းငရဲသူ ငရဲသားတို႔သသည္ အကုသိုလ္ကံ မကုန္မျခင္း ထိုဘံုတြင္ ခံၾကရ
ပါသည္။
ဓုမေရာ႐ု၀ငရဲဘံု၏ သက္တမ္းသည္ အႏွစ္ ႐ွစ္ေထာင္ျဖစ္သည္။ လူတို႔၏ သက္
တန္းႏွင့္ေျပာရလွ်င္ လူ႕အသက္ ၂၃၀ ကုေဋ ၄ သန္းသည္ ဓုမေရာ႐ု၀ ငရဲဲဘံုတြင္ တစ္ရက္မွ်သာျဖစ္သည္။ ဓုမေရာ႐ု၀ငရဲဘံုကို မဟာေရာ႐ု၀ငရဲဘံု ဟုလည္းေခၚ
သည္။
(၆) တာပနငရဲ
တာပန ဆိုသည္မွာ ပူေလာင္ျခင္းဟု အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ တာပနငရဲဘံု ႐ွိငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔ကို ငရဲထိန္းမ်ားသည ္ အလွ်ံတေျပာင္ႏွင့္ နီရဲေနသာ ထန္းပင္လံုးမွ် ရွိ
သည့္ သံတံစို႔ေပၚတြင္ အတင္းအၾကပ္ ထိုင္ခိုင္းျပီး တစ္ကိုယ္လံုးနီရဲလာေအာင္ မီး
ကင္ေသာ ငရဲျဖစ္သည္။ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔ သည္မခ်ိမဆခံရျပီး ေသဆံုးကာ
ထိုတာပနငရဲဘံုတြင္ ျပန္ျဖစ္ၾကပါသည္။ အကုသိုလ္မကုန္မခ်င္း ထိုဘံုတြင္ ခံၾကရ
ပါသည္။
တာပန ငရဲဘံု၏ သက္တမ္းသည္ အႏွစ္ ၁ေသာင္း ၆ ေထာင္ ျဖစ္သည္။ လူတို႔
၏ သက္တန္းႏွင့္ေျပာရလွ်င္ လူ႕အသက္ (၉၂၁) ကုေဋ ၆ သန္းသည္ တာပနငရဲဘံု
တြင္ တစ္ရက္မွ်သာျဖစ္သည္။
(၇) ပတာပနငရဲ
ပတာပနဆိုသည္မွာ အလြန္ပူေလာင္ျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ ငရဲထိန္းမ်ား
သည္ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔ကို အလွ်ံတေျပာင္ႏွင့္ ရဲရဲထြဋ္ေအာင္ ေတာက္ပေနေသာ
သံပူေတာင္ေပၚသို႔ အတင္းအၾကပ္တက္ခိုင္းေလသည္။ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔သည္ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ တက္ၾကရပါသည္။ အပူေလာင္ခံျပီးတက္၍ ေတာင္ေပၚသို႔
ေရာက္ေသာအခါ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေလမႈန္တိုင္းသည္
အတင္းဒလၾကမ္းတိုက္ခတ္သျဖင့္ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔သည္ ေတာင္ေပၚမွလြင့္စင္ျပီး
ေတာင္ေအာက္႐ွိ သံခၽြန္မ်ားေပၚသို႔ ဂၽြမ္းပ်ံ၊ ေစာင့္ထိုး ကို႔ယို႔ကားယား ႏွင့္က်ေလ
သည္။ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔သည္ တံစို႔ထိုးခံရေသာ ငါးမ်ားကဲ့သို႔ ငရဲသံခၽြန္ဖ်ားတြင္
တစ္ကိုယ္လံုး မီးစြဲေလာင္ျပီး နီရဲလာသည္အထိ ေတာ္ေတာ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ခံစားရ
ေလသည္။ ထိုငရဲဘံုတြင္ အကုသိုလ္ကံမကုန္မျခင္း ခံရေလသည္။
ပတာပန ငရဲဘံု၏ သက္တမ္းသည္ အႏၲရကပ္ တစ္၀က္ျဖစ္သည္။ အႏၲရကပ္
အေၾကာင္းကို အေနာက္တြင္ ႐ွင္းျပထားသည္။
(၈) အ၀ီစိငရဲ
အ၀ီစိ ဆိုသည္မွာ အ ႏွင့္ ၀ီစိ ေပါင္းစပ္ထားေသာ ပါဠိစကားသက္သက္ျဖစ္
ပါသည္။ အ = မ႐ွိ၊ ၀ီစိ = အၾကားအလပ္ ျဖစ္ပါသည္။ အ၀ီစိငရဲတြင္ ငရဲသူ၊ငရဲသား၊
ငရဲမီးလွ်ံ ၊ ဆင္းရဲဒုကၡ ထိုသံုးမ်ိဳးစလံုး အၾကားအလပ္မ႐ွိ ေသာငရဲဟုလည္း ေခၚပါ
သည္။ အ၀ီစိ ငရဲဘံုတြင္ ငရဲသူ၊ ငရဲသား၊ တို႔သည္ ၀ါးက်ည္ေတာက္ထဲတြင္ ထဲ့ထား
ေသာ မံုညွင္းေစ့၊ ႏွမ္းေစ့မ်ားကဲသို႔ တစ္ဘံုလံုးျပည့္သိပ္ ၾကပ္ညွပ္ေနပါသည္။ ငရဲမီး
လွ်ံမ်ားသည္ တစ္ဘံုလံုးကို အၾကားအလပ္မ႐ွိ ဖံုးလႊမ္းထားပါသည္။ လြတ္ေသာ ေန
ရာဟူ၍ပင္မ႐ွိပါ။ ငရဲသူ၊ ငရဲသား တို႔သည္ ဆင္းရဲဒုကၡကို ဆက္တိုက္ တစ္ခ်က္မွ်
မနားဘဲ ခံစားေနရပါသည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ အ၀ီစိငရဲဟု ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။
အ၀ီစိငရဲ၏ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ၏ တစ္ခုစီတြင္ (၁) မစင္ဘင္ပုပ္ငရဲငယ္ (၂) ျပာပူငရဲငယ္ (၃) လက္ပံေတာငရဲငယ္ (၄) သံလ်က္႐ြက္ ေတာ ငရဲငယ္ (၅) ၾကိမ္
ပိုက္ေခ်ာင္းငရဲငယ္ ဟူ၍ အျခံအရံ ငရဲငယ္ ငါး ခု စုစုေပါင္း ငရဲငယ္ ၂၀ ႐ွိပါသည္။
ထိုအ၀ီစိ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔သည္ တစ္ခါတစ္ရံ တံခါးေပါက္မ်ား ပြင့္ေနသည္ကို ေတြ႔သည့္ အခါ တံခါးေပါက္ဆီသို႔ ခဲခဲယဥ္ယဥ္း ေျပးသြားၾကသည္။ အနားေရာက္
ေသာအခါ တံခါးေပါက္မ်ား ပိတ္သြားတာ႐ွိသလို တံခါးေပါက္ကထြက္သြားျပန္လွ်င္
လည္း ငရဲငယ္ ေလးခုႏွင့္ ဆံုၾကရျပန္သည္။ ဆင္းရဲဒုကၡမွမလြတ္ေသးေပ။
အျပင္ထြက္လာေသာငရဲသူ၊ ငရဲသား တို႔သည္ ပထမဆံုး မစင္ဘင္ပုပ္ငရဲငယ္
ထဲသို႔က်ေရာက္ေလသည္။ ထိုမစင္ဘင္ပုပ္ငရဲငယ္တြင္ ဆင္ေခါင္းေလာက္႐ွိေသာ
ပိုးေလာက္တို႔သည္ အပ္ဖ်ားကဲသို႔ ခၽြန္ထက္ေနေသာ ႏႈတ္သီးမ်ားျဖင့္ ကိုက္ခဲေလ
သည္။
မစင္ဘင္ပုပ္ငရဲမွ လြတ္လ်င္ ျပာပူငရဲသို႔ ေရာက္ေလသည္။
ငရဲျပာပူမ်ားေအာက္တြင္အိမ္ေလာက္၊ ေက်ာင္းေလာက္ၾကီးေသာ ငရဲမီးခဲၾကီးမ်ား
႐ွိေသာေၾကာင့္ငရဲသူ၊ငရဲသားတို႔သည္ ျပင္းထန္ေသာ အပူေလာင္မႈဒဏ္ကို ခံစားရ
ေလသည္။
ျပာပူငရဲမွ လြတ္ျပန္လ်င္ လက္ပံေတာ ငရဲသို႔ေရာက္ရျပန္သည္။ ငရဲမီးလ်ံမ်ား အလ်ံတေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေနေသာ လက္ပံပင္မ်ားတြင္ အ႐ွည္ ၆ လက္မခန္႔႐ွိိ
ေသာ ဆူးမ်ား႐ွိသည္။ ငရဲထိန္းမ်ားသည္ ငရဲသူ၊ငရဲသားတို႔ကို ငရဲလက္နက္မ်ား
ကိုင္ေဆာင္၍လိုက္ေသာအခါ ထိုလက္ပံပင္သို႔ေျပးတက္ၾကေလသည္။ လက္ပံပင္
႐ွိဆူးမ်ားသည္ ငရဲသူ၊ငရဲသားမ်ားတက္သည့္အခါ ေအာက္ဖက္သို႔ငိုက္ေနျပီး ျပန္
ဆင္းေသာအခါ အေပၚသို႔ေထာင္ေနေသာေၾကာင့္ ငရဲသူ၊ငရဲသားတို႔သည္
အတက္ေရာ အဆင္းပါဆူးစူးခံရေလသည္။
လက္ပံေတာငရဲမွ လြတ္ျပန္လ်င္လည္း သံလ်က္ေတာ႐ြက္ငရဲသို႔ေရာက္ရေလ
သည္။ သံလ်က္ေတာ ႐ြက္ငရဲတြင္ သစ္႐ြက္မ်ားသည္ ဓားမ်ား၊ သံလ်က္မ်ား ကဲ့သို႔
ထက္ျမေနသည္။ ငရဲထိန္းမ်ားသည္ ငရဲသူ၊ငရဲသားတို႔ကို ငရဲလက္နက္မ်ားကိုင္
ေဆာင္၍ လိုက္ေသာအခါ ထိုေတာထဲသို႔ေျပး၀င္ၾကေလသည္။ ေျပး၀င္လာေသာ
ငရဲသားတို႔သည္ သန္လ်က္ဓားတို႔၏ ျပင္းျပင္းထန္ထန္စူး႐ွျခင္း ကိုခံရေလသည္။
သံလ်က္ေတာ႐ြက္ငရဲမွ လြတ္ျပန္လ်င္လည္း ၾကိမ္ပိုက္ေခ်ာင္းငရဲသို႔ ေရာက္
ေလသည္။ ၾကိမ္ပိုက္ေခ်ာင္း ငရဲငယ္တြင္ ေခ်ာင္းထဲ႐ွိေရမ်ားသည္ သံေရပူမ်ားျဖစ္
သည္။ ေခ်ာင္းထဲသို႔ေရာက္ေနေသာ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔သည္ ပူလြန္း၍ ကမ္းေပၚသို႔
ျပန္တက္ရန္ အားထုတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ပိုက္ကြန္သဖြယ္ျဖစ္ေနေသာၾကိမ္ဆူး
မ်ား ကာရံထားေသာေၾကာင့္ ဆူးစူးခံရျပီး ေခ်ာင္းထဲသို႔ လန္ကာ ျပန္ၾကေလသည္။ ဆူးစူးခံရသည့္ဒဏ္ ငရဲသံေရပူ ဒဏ္မ်ားေၾကာင့္ ေမ့ေမ်ာကာ ေခ်ာင္းထဲတြင္ စုန္ခ်ီ၊
စန္ခ်ီေမ်ာေနပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေမ်ာေနေသာ ငရဲသားမ်ားကို ငရဲထိန္းမ်ားက
ကမ္းစပ္မွ ေလး၊ ျမွား၊ လွံမ်ားႏွင့္ ပစ္ျပီးအမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွိပ္စက္ေလသည္။
ငရဲသူ၊ ငရဲသားမ်ားသည္ အကုသိုလ္ကံကုန္လွ်င္ လူ႔ျပည္ နတ္ျပည္သို႔ေရာက္၍ အကုသိုလ္ကံမကုန္ေသးလွ်င္ အ၀ီစိ ငရဲသို႔ျပန္ေရာက္ေလသည္။
အႏၲရကပ္အေၾကာင္း
အႏၲရကပ္ဆိုသည္မွာ တက္ကပ္ႏွင့္ ဆုတ္ကပ္တစ္စံုကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္သေခၤ်ဆိုသည္မွာ (၁) အေနာက္တြင္ သုညအလံုးေပါင္း (၁၄၀) ႐ွိသည္။
No comments:
Post a Comment