ဒီေနရာေလးကို

Wednesday, July 18, 2012

၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွ ယေန႔အထိ ဖံုးကြယ္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ထားျခင္းခံရေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ မိန္႔ခြန္း

ရဲေဘာ္တို႔
ယေန႔ ရဲေဘာ္တို႔ အစုအခ်ဳိ႕ဟာ စစ္ဗိုလ္ေလာင္းကေလးမ်ားအျဖစ္ ဘြဲ႔အဆင့္အတန္းကုိ ခံယူၾကရေတာ့မယ္။ ယေန႔ အထိ ရဲေဘာ္တို႔ဟာ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ၿပီး တာဝန္ရယ္လို႔ မိမိတို႔အေပၚမွာ မရွိၾကေသးဘူး။

ယေန႔ေက်ာင္းကထြက္ၿပီး ဗမာ့တပ္မေတာ္အသီသီး ႒ာနအသီးသီးမွာ ရာထူးအလုပ္ဝတၱရားမ်ားရတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ရဲ ေဘာ္တို႔ အသီးသီးမွာ ကိုယ့္တာဝန္ႏွင့္ ကိုယ့္ဝတၱရားႏွင့္ ျဖစ္သြားၿပီ။ ဒီလို ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ့္ဝတၱရားႏွင့္ ဗမာႏုိင္ငံ ေတာ္နဲ႔ ဗမာ့တပ္မေတာ္ရဲ႕ အမႈကိုထမ္းၾကတဲ့အခါ ရဲေဘာ္တို႔ကို မွာသင့္မွာရာ အခ်က္ေတြကို ငါတို႔မွာၾကားလုိတယ္။

ပထမဆုံး ရဲေဘာ္တို႔ကုိမွာခ်င္တာက ငါတို႔ အခု ဗမာႏိုင္ငံဟာ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းႏိုင္ငံ ျဖစ္တယ္။ ဒို႔တပ္မေတာ္ဟာ တႏိုင္ငံလုံးတမ်ဳိးသားလုံးရဲ႕ အက်ဳိးအတြက္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏို္င္ငံ ဒီအက်ဳိးကုိ ကာကြယ္ရမယ့္ ဗမာ့တပ္မေတာ္ ဟာလည္း ဗမာတႏုိင္ငံလုံး တမ်ဳိးသားလုံးအတြက္ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ နားလည္ရမယ္။

ဒီတပ္မေတာ္ဟာ လူတဦးတေယာက္အတြက္ တည္ေထာင္ထားတာမဟုတ္။ တႏိုင္ငံလုံး တမ်ဳိးသားလုံးအတြက္ ျဖစ္ တယ္။ ဒီတပ္မေတာ္ဟာ တဖြဲ႔တပါတီ လူတစုအတြက္ တည္ေထာင္ထား တာမဟုတ္။တႏို္င္ငံလုံးတမ်ဳိးသားလုံးအတြက္ ျဖစ္တယ္။

တကယ့္သစၥာျဖစ္ရမယ္

ဒီတပ္မေတာ္ဟာ ေရွးအဂၤလိပ္ လက္ထက္ကလို ေၾကးစားတပ္ မဟုတ္။ ႏိုင္ငံနဲ႔ အမ်ဳိးကုိ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာင့္ဖို႔ ႏိုင္ငံ ႏွင့္အမ်ဳိးကို မတင္ေပးဖို႔ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတပ္မေတာ္ဟာ ႏိုင္ငံနဲ႔အမ်ဳိး၏ သစၥာကို အျမဲေစာင့္ရမယ္။ ေရွးတုန္း ကလို တျခားႏုိင္ငံ တျခားအမ်ဳိးကို သစၥာေစာင့္တာမဟုတ္။ အဲဒီလိုေစာင့္တဲ့ သစၥာဟာ ဝတ္ေၾကတမ္းေၾကေစာင့္တဲ့ သစၥာ ျဖစ္တယ္။ အခု ငါတို႔ဟာ ငါတို႔အမ်ဳိး ငါတို႔ႏိုင္ငံကုိ သစၥာေစာင့္ရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ေစာင့္တဲ့သစၥာဟာ တကယ့္ သစၥာျဖစ္ရမယ္။ အေပၚယံသာျဖစ္တဲ့ သစၥာမျဖစ္ ရဘူး။ ဘယ္လုိေစာင့္ရမလဲ။ ယခုအခါ ရဲေဘာ္တို႔ေပၚမွာ နည္းလမ္းအ တုိင္း အဆင့္ဆင့္ခန္႔အပ္ထားတဲ့ အႀကီးအမွဴးအားလုံးေတြဟာ ဒီႏိုင္ငံ ဒီအမ်ဳိးရဲ႕ ကိုယ္စားေတြပဲ။ အဲဒီ ကိုယ္စား ႏုိင္ငံနဲ႔ အက်ဳိးကုိ သစၥာေစာင့္ျခင္းဟာ ကုိယ့္ႏိုင္ငံနဲ႔ ကိုယ့္အမ်ဳိးကို သစၥာေစာင့္တာပဲ။ ဒီေတာ့ ရဲေဘာ္တို႔ ေမးစရာ စကားတခြန္း ရွိတယ္။ တကယ္လို႔ ဒီအႀကီး အမွဴးေတြထဲက ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ႀကိဳးငဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံနဲ႔ အမ်ဳိးကိုသစၥာမဲ့ၿပီး လုပ္ရင္ ဘယ့္ ႏွယ့္လုပ္မလဲ။ ဒီလုိ ကုိယ္က်ဳိးငဲ့ၿပီး လူမ်ဳိးရဲ႕အက်ဳိးနဲ႔ ႏိုင္ငံကုိ ဆန္႔က်င္တဲ့ အႀကီးအမႈးေတြ ဟာ ၾကာၾကာ မေနႏုိင္ပါဘူး။ အခ်ိန္တန္တဲ့အခါ ျပဳတ္က်မွာပဲ။ ရာဇဝင္မွာ ၾကည့္လို႔ရွိရင္ ဘယ္ေလာက္ ႀကီးတဲ့လူ ျဖစ္ျဖစ္ မတရားလုပ္တဲ့အခါ ျပဳတ္ က်တာခ်ည္းပဲ။ ဒီလုိမတရားတဲ့ အႀကီးအမႈးေတြ ရွိရင္ ရဲေဘာ္ တို႔ရဲ႕ အေပၚမွာလည္း တည္တယ္။ ဥပမာ မတရားတဲ့ အ ႀကီးအမႈးတေယာက္က ဝတၱရားနဲ႔ မဆုိင္တဲ့ ႏိုင္ငံႏွႈင့္ အမ်ားအက်ဳိးနဲ႔ မပတ္သတ္တဲ့ အမိန္ကမ်ဳိးေပးတဲ့အခါ အမိန္႔ဟာ နည္းက်မက် တရား မတရား ႏိုင္ငံနဲ႔ အမ်ဳိးမွာ အက်ဳိးရွိမရွိ ၾကည့္ရမယ္။ အဲသလုိၾကည့္တဲ့အခါ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ မရွင္းရင္ သူ႔ထက္ႀကီး တဲ့အႀကီး အမႈး တေယာက္ကို ျဖစ္ျဖစ္ အျခားအႀကီးအမႈးတေယာက္ ကိုျဖစ္ျဖစ္ သြားေမးရမယ္။ ဒီအခါမွာ ရဲေဘာ္တို႔ဟာ ဘယ္ဒင္း မွန္တယ္ မွားတယ္ သိႏိုင္ရမယ္။

ေတာ္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကပါ

က်ဳပ္အဖို႔ေျပာရရင္ ရဲေဘာ္တို႔ထဲကျဖစ္ျဖစ္ အခုတပ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ စစ္သားကေလးက စၿပီး အားလုံး ရဲေဘာ္ေတြထဲက ျဖစ္ ျဖစ္ က်ဳပ္ထက္ အရည္အခ်င္း အက်င့္စာရိတၱ အလုပ္အကိုင္ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ အေျမာ္အျမင္ ရွိတယ္လို႔ ေတြ႔တာနဲ႔တၿပိဳင္ နက္ က်ဳပ္ဟာ အဲဒီလိုေတာ္တဲ့လူကို ထုိးတင္ၿပီး ေနာက္လုိက္လုပ္ဖို႔ အသင့္ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရဲေဘာ္တို႔ အားလုံး ႀကိဳး စားၾကပါ။ ေတာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။

ရာထူးအဆင့္အတန္း

ကေန႔ ရဲေဘာ္တို႔အားလုံးကုိ စိ္တ္ထဲမွာ ရွိသည့္အတုိင္းေျပာျပမယ္။ ယခုအခါ ငါတို႔အထဲမွာ ႏိုင္ငံအတြက္ အမ်ဳိးမ်ဳိး အ နစ္နာခံဘူးတဲ့ လူေတြရွိတယ္။ ငါတို႔ သိတာလည္း ရွိတယ္။ မသိတာလည္းရွိတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ေရွးကသာ ဒီလို အ နစ္နာခံၿပီး အခုအလုပ္မလုပ္ရင္ ဘယ္သူမွ မတုိးတတ္ႏိုင္ဘူး။ အကယ္၍ အခုလည္း အလုပ္လုပ္တယ္။ ေရွးကလည္း အနစ္နာခံဖူးတယ္ဆိုရင္ ဒီလိုလူမ်ဳိးဟာ လူမ်ားတကာထက္ တုိးတတ္မွာ အမွန္ပဲ။ ကေန႔ ဆိုင္ရာလူႀကီးေတြ မသိေသး လို႔ မတုိးတတ္ေသးရင္ ေနာက္တေန႔ တုိးတတ္မွာပဲ။ တကယ္ေတာ္တဲ့သူေတြဟာ ဘယ္သူမွ ႏွိမ္ထားလို႔ မရပါဘူး။ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုလည္း သိဒၶိတင္ေနစရာမလိုဘူး။ လူႀကီးေတြကိုလည္း မ်က္ႏွာလုပ္စရာမလုိဘူး။ ဒါေပမယ့္ နီပြန္က ျပန္ လာလို႔ စစ္ေက်ာင္းကဆင္းလို႔ ေရွးက အနစ္နာခံဖူးလို႔ဆုိၿပီး ယခုအခါ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ရင္ ဘယ္သူမွတတ္ မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီ့ျပင္လူေတြအတြက္ က်ဳပ္မေျပာႏုိင္ေပမယ့္ ဗမာ့တပ္မေတာ္မွာ က်ဳပ္အခုေနရာမွာ တာဝန္ယူေနသမွ် အခု က်ဳပ္ေျပာခဲ့တဲ့ စနစ္က တဆံျခည္မွ ခြာမသြားဘူး။ ေရြ႕မသြားဘူးဆုိတာ အားလုံးသိေစခ်င္တယ္။ ဒါက ရာထူးအ ဆင့္အတန္း တိုးတတ္တာနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီးရဲေဘာ္တို႔ကုိ သိဘို႔ေျပာျပျခင္းပဲ။

တန္ခိုးျပဘို႔မဟုတ္

တျခား မွာၾကားလုိတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ေျပာေနၾကစကားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ထပ္ၿပီး အဓိပၸာယ္ ေလးနက္ေအာင္ ေျပာလိုက္ ဦးမယ္။ ငါတို႔စစ္တပ္ဟာ ႏို္င္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြကုိ ညႇဥ္းဘို႔မဟုတ္။ လက္နက္အားကိုးတန္ခိုးျပဘို႔ မဟုတ္။ စစ္တပ္ဟာ ႏုိင္ငံရဲ႕ အေစခံျဖစ္ရမယ္။ ႏိုင္ငံဟာ စစ္တပ္ ရဲ႕ အေစခံ မျဖစ္ရဘူး။ ဒါက စကားရိုင္းရိုင္းနဲ႔ နားလည္ေအာင္ေျပာျပတာ ပဲ။ဒီစကားကုိ က်ဳပ္ေျပာတာက စစ္တပ္ကို က်ဳပ္ျပန္ႏွိမ္ခ်င္တဲ့ သေဘာနဲ႔ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ဟာ လက္နက္ကိုင္ လူေတြျဖစ္ၾကေသာ္လည္း မတရား မလုပ္။ ႏို္င္ငံရဲ႕ ရန္သူေတြမဟုတ္။ ႏို္င္ငံရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြဆုိတာ အားလုံးသေဘာ ေပါက္ေအာင္ ေျပာျပျခင္းပဲ။ အမွန္ေျပာရရင္ လူေတြဟာပုထုဇဥ္ေတြဘဲ အားရွိတဲ့အခါ အားနည္းတဲ့လူေတြကို ညႇဥ္းခ်င္ တဲ့ စိတ္ရွိတယ္။ အားနည္းတဲ့သူေတြကလည္း အားနည္းတဲ့အခါတုန္းကေတာ့ အားႀကီးေနတဲ့လူကို လက္နက္ အားကုိး အာဏာအားကိုး လုပ္ခ်င္တယ္ေျပာၾကတာပဲ။ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ အားႀကီးတဲ့ေနရာ အာဏာရွိတဲ့ေနရာ ေရာက္တဲ့အခါက် ေတာ့ အရင္တုန္းကေျပာတာေတြေမ့ၿပီး တမ်ဳိးလုပ္ၾကတာပဲ။ ဒါထုံးစံဘဲ။ ငါတို႔က ဒီလုိမဟုတ္ အားနည္းတဲ့အခါလည္း အားႀကီးတဲ့လူကို မတရားရင္ မေၾကာက္။ အားႀကီးတဲ့အခါလည္း အားငယ္တဲ့လူကို မတရားမလုပ္ ဆုိတဲ့အတုိင္း လုပ္ခ်င္ တယ္။ ျပခ်င္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စစ္တပ္ဟာ ႏို္င္ငံရဲ႕ အေစခံျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာတာဘဲ။ ႏို္င္ငံဟာ ဘာလဲ။ ႏိုင္ငံဟာ အ မ်ဳိးပဲ။ အမ်ဳိးဟာ ဘာလဲ။ အမ်ဳိးဟာ တႏုိင္ငံလုံးမွာရွိတဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕အက်ဳိးကိုလုပ္ၿပီး ႏိုင္ငံရဲ႕အမႈကို ဘယ္ခါမဆို ထမ္းမယ္ ဆုိတဲ့လူ အားလုံးပဲ။ ဒီေနရာမွာ လူမ်ဳိးေရးတရားအစစ္ကို ေျပာျပခ်င္တယ္။

မွန္ကန္ေသာ လူမ်ဳိးေရးတရား

လူမ်ဳိးေရးတရားဆုိတာ ဘာလဲ။ ကိုယ့္အမ်ဳိးသာ ခ်စ္ၿပီး ဒီ့ျပင္ လူမ်ဳိးေတြကို မုန္းထားတာ လူမ်ဳိးေရး တရားဘဲလား။ မ ဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အမ်ဳိးခ်စ္ယုံနဲ႔ ဒီ့ျပင္လူမ်ဳိးကုိလည္း မုန္းဘို႔မလိုဘူး။ သို႔္္္ေသာ္လည္း ကိုယ့္အမ်ဳိးအက်ဳိးကို လာထိတဲ့ လူေတြကိုေတာ့ အတြင္းကလူ ျဖစ္ျဖစ္ အျပင္ကလူ ျဖစ္ျဖစ္ တိုက္ခုိက္ႏွိမ္နင္းရမွာေပါ့။ ဒါက ငါတို႔အမ်ဳိးရဲ႕ ရန္သူ အျဖစ္ သာ ႏွိမ္နင္းျခင္းျဖစ္တယ္။ ဘယ္လူမ်ဳိး ဘယ္သူ ဘယ္ဝါဆိုၿပီး ႏွိမ္နင္းတာမဟုတ္ဘူး။ ရာဇဝင္ကိုၾကည့္ရင္ ကမၻာ့လူမ်ဳိး ေတြဟာ အခ်င္းခ်င္းတိုက္တဲ့အခါ တိုက္ၾကတာ ေတြ႔ရမွာပဲ။ မတည့္သည့္အခါ တုိက္ၾကတဲ့အခါ တုိက္ၾကရမွာေပါ့။ ဒါ ေပမယ့္ တျခားလူမ်ဳိးေတြကို မုန္းတာဟာ လူမ်ဳိးေ၇းလို႔ ထင္တာ တထစ္ခ်မွားတယ္။ က်ဳပ္တို႔ဟာ မဆုိင္တဲ့တျခားလူမ်ဳိး ေတြကုိ မုန္းဘို႔မလိုဘူး။ က်ဳပ္တို႔ ႏုိင္ငံအတြင္းမွာလည္း တုိင္းရငး္သားအခ်င္းခ်င္း ဗမာပဲ ရွမ္းပဲ ကရင္ပဲ ခ်င္းပဲ စသျဖင့္ ခြဲစရာ မလိုဘူး။

ငါတို႔တေတြဟာ မွားၿပီးတာေတြကုိ ထပ္မမွားၾကရဘူး။ ငါတို႔ဟာ အမွန္နဲ႔အတု ဟုတ္တာနဲ႔ မဟုတ္တာ ခြဲျခားသိရမယ္။ လူမ်ဳိးေရးတရားျဖစ္ျဖစ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အမွန္တရားကို ယူတတ္ရမယ္။ ဒါက လူမ်ဳိးေရး တရားနဲ႔ပါတ္သတ္ၿပီး က်ဳပ္မွာခ်င္ တာပဲ။

ဇာတိမာန္ ေကာငး္ေကာင္းထားတတ္ေအာင္ လုပ္ၾကပါ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကုိ ခ်စ္ပါ။ ဗမာေတြက လူဖ်င္းေတြ လူပ်င္းေတြ လူ ေၾကာက္ေတြ လူပိုေတြ လူရုိင္းေတြ လူ႔ဂြစာေတြ လူ႔မတရားတာေတြ ဒီလို ကမၻာမွာ အထင္ခံရေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔။ ဗမာ ေတြဟာ ဒီလိုမဟုတ္ဘူးဆုိတာ အလုပ္လုပ္ၿပီး ဂုဏ္ယူၾကပါ။ အဲဒါ က်ဳပ္ လူမ်ဳိးေရးတရားနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး မွာခ်င္တာပဲ။

လူႀကီးဆုိတာ ဘာလဲ

ေနာက္ မွာခ်င္တာက ေရွ႕ကို ရဲေဘာ္တို႔ဟာ လူႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။ လူႀကီးဆိုတာ ဘာလဲ။ အသက္ႀကီးတာကို ဆုိလုိတာ လား။ မဟုတ္ဘူး။ အသက္မႀကီးေပမယ့္ လုပ္တဲ့အလုပ္ႀကီးရင္ လူႀကီးဘဲ။ အခု ငါတို႔ ရဲေဘာ္တို႔ရဲ႕ အလုပ္ဟာ ငါတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ဒါေတြကုိ ငါတို႔ ရင္ေျမကတုတ္လုပ္ၿပီး ကာကြယ္ဘို႔ပဲ။ ဒီ့ထက္ႀကီးတဲ့အလုပ္ ရွိႏိုင္ပါဦးမ လား။ မရွိႏို္င္ဘူး ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ဟာ လူႀကီးစိတ္ေပါက္ရ မယ္။ အစစ အရာရာ ဆင္ျခင္တတ္ရမယ္။ ေကာင္းသည္ မေကာင္းသည္ ေတာ္သည္ မေတာ္သည္ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ကုိ ဆင္ျခင္တုိင္းထြာႏိုင္ရမယ္။ အခု ငါတို႔ အခ်ဳိ႕အ လုပ္ေတြက သက္ေသျပေနတယ္။ ေဘးကလူေတြေျပာတုိင္း အရမ္းမယုံၾကနဲ႔။ စူးစမ္းဆင္ျခင္ၿပီးမွ ယုံၾကရမယ္။ ငါတို႔ ဝတၱရားနဲ႔မဆိုင္တဲ့ အက်ယ္အက်ယ္ ျဖစ္မယ့္ကိစၥဆုိရင္ ငါတို႔ေရွာင္ရမယ္။ ဘယ္လုိ ေဘးကလူက ဗိုလ္ႀကီးရဲ႕— ဘာ ႀကီးရဲ႕— နဲ႔ လာေျမႇာက္ေပးေပး ငါတို႔မပါရဘူး။ ဝတၱရားနဲ႔ ငါတို႔ေတာ့မဆိုင္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတဲ့ကိစၥ၊ တရားတဲ့ ကိစ၊ၥ လူအမ်ား ေက်းဇူးတင္မယ့္ ကိစၥဆုိရင္ ကိုယ္နဲ႔မဆုိင္ဘူးဆုိၿပီး လ်စ္လ်ဴမရႈ႕ပါနဲ႔။ ကူညီေပးၾကပါ။ ေဆြမ်ဳိးကိစၥ၊ မိတ္ေဆြကိစၥေတြဟာ ကိုယ္တာဝန္လုပ္တဲ့အေရးမွာ မေႏွာက္ယွက္ပါေစနဲ႔။

ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမေဖာက္

ေနာက္ၿပီးမွာခ်င္တာက ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္မႀကီးပါနဲ႔။ ဒီမွာသင္လုိက္တာေတြဟာ ပညာကုန္ၿပီ မ ယူဆၾကနဲ႔။ ပညာဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ကုန္တယ္မရွိဘူး။ လူမ်ဳိးျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံျဖစ္ျဖစ္ လူတဦး တည္းျဖစ္ျဖစ္ တုိးတတ္မႈဟာ လက္ရွိအေျခအေနနဲ႔ အားမရဘဲ တင္းမတိမ္ဘဲ ေရွ႕ဆက္လက္ ႀကိဳးစားမွသာ တိုးတတ္မႈျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆိုတာ ရာဇဝင္ သမုိင္းေတြက ေကာင္းေကာငး္ျပထားတယ္။ ကုိယ္ပုိင္ဉာဏ္နဲ႔ စဥ္းစားၾကည့္လည္း သိႏို္င္တာပဲ။ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ဟာကုိမွ ေလွနံဓါးထစ္ မယူပါနဲ႔။ အထင္မႀကီးပါနဲ႔။ ဒီ့ထက္တုိးေအာင္လုပ္ၾကပါ။ အခု ငါတို႔ႏိုင္ငံဟာ လြတ္လပ္တယ္ ဆုိေပမယ့္ ဟန္မက်တာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ က်ဳပ္မွာလည္း ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ေတြ႔ရွိတာဘဲ။ ကိုယ့္ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ကို ကိုယ္ျပင္ၾကရမယ္။

သို႔ေပမယ့္ က်ဳပ္ ရဲေဘာ္တို႔ကုိ ကတိတခု ျပဳမယ္။ ႏိုင္ငံနဲ႔ အမ်ားအက်ဳိးရဲ႕သစၥာကို က်ဳပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေဖာက္။ ရဲေဘာ္တို႔ထဲက ျဖစ္ျဖစ္ ဒီ့ျပင္ထဲက ျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ထက္ေတာ္တဲ့လူ ထြက္ျပ ႏုိ္င္ပါေစ။ က်ဳပ္ဖယ္ေပးဘို႔ အသင့္ပဲ။

စစ္သားမွစစ္သား ဆုိတဲ့စိတ္ကုိ ေဖ်ာက္ၾက

ေနာက္ဆုံးတခု မွာခ်င္တာက ငါတို႔သာ ႏို္င္ငံခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္မထားၾကဘို႔ပဲ။ ဒီႏို္င္ငံမွာ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီ့ျပင္ႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ျဖစ္ စစ္သားေတြခ်ည္း ႏုိင္ငံခ်စ္တဲ့ လူေတြရွိၾကတာမဟုတ္ဘူး။ တျခားစစ္သားမဟုတ္ေပမယ့္ ႏို္င္ငံအတြက္ အမ်ဳိး မ်ဳိး အနစ္နာခံ အမ်ဳိးမ်ဳိးစြန္႔စား လုပ္ၾကတဲ့ လူေတြလဲရွိတာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ စစ္သားမွစစ္သားဆုိတဲ့ စိတ္သေဘာထားကို ေျပာင္းၾကရမယ္။ သို႔ေပမယ့္ တခုနားလည္ေစခ်င္တယ္။ က်ဳပ္ဟာ စစ္တပ္ကို မတရားႏွိမ္မယ္။ လူလည္လုပ္မယ္။ စစ္ တပ္ရဲ႕ အခြင့္အေရးမ်ားကို မတရားခ်ဳိးဖ်က္မယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစား တုိက္ဖ်က္မယ္ဆိုတာ ရဲေဘာ္တို႔ သိေစ ခ်င္ပါတယ္။

ကေန႔ ဒီမွာေျပာတာေတြကို အားလုံးစစ္သားေတြ သိပါေစ။ သိေအာင္ေျပာျပၾကပါ။ အဲဒါ ေနာက္ဆုံးမွာၾကားျခင္းပဲ။

Wednesday, May 2, 2012

ကဆုန္လျပည့္ေန႔၊ ေညာင္ေရသြန္းပြဲႏွင့္ ဗုဒၶေန႔




ကဆုန္လကုိ ပုဂံေခတ္က ကုဆုန္၊ ကူဆုန္၊ ကဆုန္၊ ခူဆုန္၊ ခုဆုန္ဟု အမ်ိဳးမ်ိဳးေရးသား ေခၚေ၀ၚခဲ့တာကုိ ေက်ာက္စာမ်ားအရ သိရွိၾကပါတယ္။ ကုဆုန္မွာ မူရင္း ေ၀ါဟာရျဖစ္ၿပီး ကဆုန္-စေသာ က်န္ေ၀ါဟာရမ်ားမွာ ကုဆုန္မွ ေရႊ႕လ်ားေျပာင္းလဲလာေသာ ေ၀ါဟာရမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကုဆုန္ႏွင့္ ကဆုန္တုိ႔ရွိ ကု၊ က ပုဒ္တုိ႔မွာ ကုတုိ႔၊ ကုခန္း၊ ကစြန္း၊ ကညိႈ႕၊ ကေတာက္ စေသာ ေ၀ါဟာရတုိ႔ရွိ ကု၊ က ပုဒ္တုိ႔ကဲ့သို႔ ေရ ဟု အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ စုန္မွ ဆင္းသက္လာေသာ ဆုန္မွာ သြန္းျခင္း၊ ေလာင္းျခင္း၊ ဖ်န္းျခင္း အဓိပၸာယ္ရွိပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကဆုန္လ အဓိပၸာယ္မွာ ေရသြန္းေသာလ၊ ေရေလာင္းေသာလ၊ ေရဖ်န္းေသာလ ဟုဆုိလိုပါတယ္။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား သစၥာေလးပါး ျမတ္တရားကုိ ပုိင္းျခား ထင္ထင္ သိျမင္ေတာ္မူရာ မဟာေဗာဓိပင္ပြား ေဗာဓိပင္မ်ားကုိ ေရသြန္းေလာင္းျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

၁။ ေဂါတမ ဘုရားရွင္သည္ သုေမဓာ ရွင္ရေသ့ဘ၀တြင္ ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာ ဘုရားထံေတာ္မွ ေနာင္ေသာအခါတြင္ ဘုရားစင္စစ္ ဧကန္အမွန္ ျဖစ္လိမ့္မည္ ဟု နိယတဗ်ာဒိတ္ကုိ ရရွိေတာ္မူျခင္းသည္ ကဆုန္လျပည့္ေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။

၂။ မဟာသကၠရာဇ္ (၆၈)ခု၊ ကဆုန္လျပည့္၊ ေသာၾကာေန႔မွာပင္ ဘုရားအေလာင္းကုိ ဖြားျမင္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ဘုရားအေလာင္းကုိ ဖြားျမင္ေတာ္မူသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ယေသာဓရာ မင္းသမီး၊ အာနႏၵာမင္းသား၊ ဆႏၵအမတ္၊ ကာဠဳဒါယီအမတ္၊ က႑ကျမင္း၊ ေရႊအုိးႀကီး ေလးလံုးႏွင့္ မဟာေဗာဓိပင္ ဟူေသာ ဖြားဖက္ေတာ္ ခုႏွစ္ဦးတုိ႔သည္လည္း ဖြားျမင္ျဖစ္ေပၚလာၾကပါတယ္။ မဟာေဗာဓိ သည္ မဇၥ်ိမေဒသ ဥ႐ုေ၀လေတာတြင္ ဘုရားရွင္တုိ႔ ပြင့္ေတာ္မူရာ ဗဟုိအခ်က္အခ်ာ ေအာင္ေျမအရပ္၌ ေပါက္လာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

၃။ မဟာသကၠရာဇ္ (၁၀၃)ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လျပည့္ေန႔၌ ဘုရားအေလာင္းသည္ မဟာေဗာဓိပင္ရင္း၌ သစၥာေလးပါးကုိ ထုိးထြင္းသိျမင္၍ သဗၺညဳဘုရားရွင္ အျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ထုိမဟာေဗာဓိပင္သည္ ဘုရားရွင္၏ ဖြားဖက္ေတာ္ ခုႏွစ္ဦးတြင္ တဦးအပါအ၀င္ ျဖစ္သည့္အျပင္ ေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရရွိရန္ အားထုတ္ေတာ္ မူရာ၌ အသံုးျပဳေတာ္မူေသာ အပင္ျဖစ္၍ ပရိေဘာဂေစတီလည္း ထုိက္ပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အေပါင္းတုိ႔သည္ ထုိေဗာဓိပင္မွ ပင္ပြားမ်ားကုိ မိမိတုိ႔ ႏုိင္ငံ၌ စုိက္ပ်ိဳးကုိးကြယ္ ေလ့ရွိပါတယ္။

 ျမန္မာႏုိင္ငံသည္လည္း ဗုဒၶသာသနာ ေရာက္ခ်ိန္ကပင္ စတင္၍ ေဗာဓိပင္မ်ားကုိ စုိက္ပ်ိဳးကုိးကြယ္ခဲ့ၾကဟန္ ရွိပါတယ္။ ေႏြရာသီ အလယ္ဗဟုိက်ေတာ့ ျမန္မာတုိ႔၏ ကဆုန္လကား ေနပူျပင္းလွပါတယ္။ တန္ခူးေရကုန္ ကဆုန္ေရခမ္း ဆုိသလို ကဆုန္လတြင္ အင္းအုိင္၊ ကန္ေခ်ာင္း၊ ေရႏုတ္ေျမာင္းမ်ား ေျခာက္ခမ္း၍ ေရျပတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ေရျပတ္၍ အပူခ်ိန္ ျပင္းျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕သစ္ပင္ ပန္းပင္မ်ားမွာ ႏြမ္းေျခာက္ ပ်က္စီးၾကရပါတယ္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ေရွးျမန္မာတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ အျမတ္တႏုိး ကိုးကြယ္ထားၾကသည့္ မဟာေဗာဓိေညာင္ပင္မ်ား ညိႈးႏြမ္းပ်က္စီးမည္ကုိ စုိးရိမ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေဗာဓိပင္ဆုိသည္မွာလည္း အိႏိၵယႏုိင္ငံ၊ သီဟုိဠ္ႏုိင္ငံတုိ႔ရွိ မူလေဗာဓိပင္တုိ႔မွ ဆင့္ပြားယူရေသာ အပင္မ်ိဳးျဖစ္၍ ရွားပါးပင္မ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရွးေခတ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာတုိ႔သည္ ပူျပင္း၍ ေရျပတ္ေသာ ကဆုန္လတြင္ ေဗာဓိပင္မ်ားကုိ မညိႈးမႏြမ္း၊ လန္းဆန္းရွင္သန္ ေစရန္ဟူေသာ ဆႏၵမြန္ျဖင့္ ေရသြန္းေလာင္း ပူေဇာ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဤသို႔ျဖင့္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ခံယူျခင္း၊ ဖြားျမင္ေတာ္မူလာျခင္း၊ မဟာေဗာဓိပင္ ေပါက္ေတာ္မူျခင္း၊ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူျခင္း တုိ႔သည္ ကဆုန္ လျပည့္ေန႔မ်ားပင္ ျဖစ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

၄။ ထုိ႔ျပင္ ကဆုန္လျပည့္ေန႔မွာပင္ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ စံ၀င္ေတာ္မူခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကဆုန္လျပည့္ေန႔ကုိ ဗုဒၶေန႔ ဟု ေရွးပညာရွိတုိ႔က ေခၚေ၀ၚသတ္မွတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။


ကဆုန္လျပည့္၏ ထူးျခားခ်က္ (၅) ရပ္
 (၁) ဗ်ာဒိတ္ခံယူသည့္ေန႔ = ေလးသေခ်ၤႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္း အစ ကဆုန္လျပည့္ေန႔။
(၂) ဘုရားေမြးသည့္ေန႔ = မဟာသကၠရာဇ္ (၆၈)ခု၊ ကဆုန္လျပည့္ (ေသာၾကာေန႔)။ (ဘီစီ ၆၂၃)
(၃) ဘုရားျဖစ္သည့္ေန႔ = မဟာသကၠရာဇ္ (၁၀၃)ခု၊ ကဆုန္လျပည့္ (ဗုဒၶဟူူးေန႔)။ (ဘီစီ ၅၈၈)
(၄) ဗုဒၶ၀င္အက်ဥ္းေဟာသည့္ေန႔ = မဟာသကၠရာဇ္ (၁၀၄)ခု၊ ကဆုန္လျပည့္ေန႔။ (ဘီစီ ၅၈၇)
(၅) ပရိနိဗၺာန္စံသည့္ေန႔ = မဟာသကၠရာဇ္ (၁၄၈)ခု၊ ကဆုန္လျပည့္ (အဂၤါေန႔)။ (ဘီစီ ၅၄၃)
စာဖတ္သူမ်ားအားလံုး စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာစြာႏွင့္ မိမိတုိ႔ ခႏၶာ၀န္ကုိ ရြက္ေဆာင္ႏုိင္ၾကပါေစ

Monday, March 26, 2012

ေငြေၾကးနွင့္ပတ္သက္သည့္ စကားပံုမ်ား


၁။သင့္ထံတြင္ ေငြရွိပါက အိမ္တစ္လံုး ၀ယ္နုိင္ပါသည္...သို့ေသာ္ သီရိေဂဟာကုိေတာ့ ၀ယ္မရနုိင္ပါ..။

၂။သင့္ထံတြင္ ေငြရွိပါက နာရီတစ္လံုး ၀ယ္နုိင္ပါသည္... သို႕ ရာတြင္ "အခ်ိန္ "ကို ၀ယ္၍မရနုိင္ပါ...။

၃။သင့္ထံတြင္ ေငြရွိပါက ခုတင္တစ္လံုး ၀ယ္နုိင္ပါသည္... သို႕ ရာတြင္ "အိပ္စက္ျခင္း "ကို ေတာ့၀ယ္၍မရနုိင္ပါ...။

၄။သင့္ထံတြင္ ေငြရွိပါက ေနရာဌာန အဆင့္အတန္းတစ္ခုခု ၀ယ္ယူနုိင္ပါသည္... သို႕ ရာတြင္ "ရိ္ုေသေလးစားမႈ "ကို ၀ယ္၍မရနုိင္ပါ...။

၅။သင့္ထံတြင္ ေငြရွိပါက ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ရနုိင္ပါသည္... သို႕ ရာတြင္ "သင္၏က်န္းမာေရးကုိ "ကိုမူ ၀ယ္၍မရနုိင္ပါ...။

၆။သင့္ထံတြင္ ေငြရွိပါက ေသြးကိုေတာ့ ၀ယ္ရနုိင္ပါသည္... သို႕ ရာတြင္ "အသက္ရွင္သန္မႈ "ကို ၀ယ္၍မရနုိင္ပါ...။

၇။သင့္ထံတြင္ ေငြရွိပါက အေပ်ာ္အပါး လိင္မႈကိစၥကုိ ၀ယ္၍ရနုိင္ပါသည္... သို႕ ရာတြင္ "ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ "ကို ၀ယ္၍မရနုိင္ပါ...။

ဟိေတာပေဒသမွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္မ်ား


{ ေလမုန္တိုင္း }

ေလမုန္တိုင္းသည္ နိမ့္ရာသို႔ ကိုင္းညႊတ္ေနေသာ၊ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ ျမက္တို႔ကို ႏုတ္မပစ္ႏိုင္ေပ။ ျမင့္မားၾကံ့ခိုင္ေသာ သစ္ပင္ၾကီးတို႔ကိုသာလွ်င္ ႏုတ္ပစ္ေလသည္။
 

{ စမ္းၾကည့္မွသိေသာ အရာ }
မိတ္ေဆြ၊ မိန္းမ၊ ေက်းကၽြန္၊ မိမိအသိဥာဏ္၊ မိမိစြမ္းရည္သတၱိ ဤငါးမ်ိဳး၏ အႏွစ္သာရ ႐ွိမ႐ွိကို ေဘးဒုကၡတည္းဟူေသာ မွတ္ေက်ာက္ျဖစ္သာလွ်င္ စမ္းၾကည့္ႏိုင္သည္။
 

{ မေရာင့္ရဲသည့္အရာ }
မီးသည္ ထင္းျဖင့္ မေရာင့္္ရဲႏိုင္ေပ၊ သမုဒၵရာသည္ ျမစ္ေရမ်ားျဖင့္ မေရာင့္္ရဲႏိုင္ေပ၊ ေသမင္းသည္ သတၱ၀ါအလံုးစံုျဖင့္ မေရာင့္္ရဲႏိုင္ေပ။ မိန္းမသည္ မည္မွ်ေသာ ေယာကၤ်ားျဖင့္ျဖစ္ေစ မေရာင့္္ရဲႏိုင္ေပ။


{ ေသေၾကပ်က္စီးႏိုင္ေသာအေၾကာင္းတရား }
အက်င့္ေဖာက္ျပားေသာ မယားသည္လည္းေကာင္း၊    ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲေသာ မိတ္ေဆြသည္လည္းေကာင္း၊  ဆင္ေျခဆင္လက္ထူေသာ  ေက်းကၽြန္သည္လည္း
ေကာင္း၊ ေျမြဆိုး႐ွိေသာ အိမ္၌ ေနထိုင္ျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ဤေလးပါးသည္
ေသေၾကပ်က္စီးရ၏ အေၾကာင္းတရား ျဖစ္ကုန္သည္။


{ သူယုတ္မာ }
ပစၥည္းဥစၥာ စသည္တို႔ျဖင့္ ေပးကမ္း၍ ၾကီးပြားတိုးတက္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း
ကိုလည္းေကာင္း၊ ေလးေလးစားစားထား၍ ဆက္ဆံျခင္းကိုလည္း၊ သူယုတ္မာသည္
ႏွစ္သက္ေရာင့္ရဲမႈ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ အဆိပ္ပင္သည္ အျမိဳက္ေရစင္ျဖင့္ သြန္းေလာင္းပါ
ေသာ္လည္း အသီးေကာင္းသီးမလာႏိုင္ေပ။


{ စြန္႔ႏိုင္ခဲျခင္း }
လူတို႔သည္ ၀မ္းတြင္းပါ ပင္ကိုသေဘာကို စြန္႔ႏိုင္ခဲကုန္၏။ ေခြးကိုမင္းေျမွာက္ထား
ေသာ္လည္း ဖိနပ္မစားဘဲ ေနႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။


{ အပူစုသူ }
၁ - မိနစ္အခ်ိန္ျဖဳန္းေသာပုဂၢိဳလ္
၁ - မိနစ္ အတြင္းမွာ အပူေတြစိမ့္၀င္ေနၾကပါတယ္။
၁ - နာရီအခ်ိန္ျဖဳန္းေသာပုဂၢိဳလ္
၁ - နာရီ အတြင္းမွာ အပူေတြစိမ့္၀င္ေနၾကပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ျဖဳန္းတယ္ဆိုတာ အလကား ကုန္တာမဟုတ္ဘူး။
အပူေတြစုေနတာပါ။
           

                          (  တိပိဋကဓရ - ဓမၼဘ႑ာဂါရိက (ေယာ) ဆရာေတာ္ၾကီး )

သုဘလုလင္ေမးေသာ လူခ်င္းတူပါလ်က္ႏွင့္ ကံျခင္းမတူ ပံု အခ်က္ ၁၄ ခ်က္

{ ကံခ်င္းမတူ လူခ်င္းမတူ }
 ဘုရား႐ွင္လက္ထက္တြင္ သုဘလုလင္ေမးေသာ လူခ်င္းတူပါလ်က္ႏွင့္ ကံျခင္းမတူ
ပံု အခ်က္ ၁၄ ခ်က္ကိုေလ်ာက္ထားရာဘုရား႐ွင္ေျဖေတာ္မူပံုကို အက်ဥ္းခ်ဳံး တင္ျပ
ပါမည္။

 ၁။ အခ်ိဳ႕မွာ အသက္တိုရျခင္း
       ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာေယာကၤ်ား မိန္းမတို႔သည္ သတၱ၀ါတို႔ကို သနားၾကင္
နာျခင္း ကင္းမဲ့လ်က္ သူတစ္ပါး အသက္ကို ရက္ရက္စက္စက္     သတ္ျဖတ္ေလ့႐ွိ
သည္။   ထိုသူတို႔သည္ ေသေသာအခါ ငရဲသို႔က်ေရာက္ရသည္။   ေ႐ွးကုသိုလ္ ကံ
တစ္ခုခုေထာက္မမႈေၾကာင့္ လူ႔ျပည္သို႔ေရာက္ျပန္လွ်င္လည္း ၾကာ႐ွည္စြာေနခြင့္မ
ရ ၊ အသက္တိုေလ့႐ွိသည္။

၂။ အခ်ိဳ႕မွာ အသက္႐ွည္ရျခင္း
     ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာ ေယာကၤ်ားမိန္းမတို႔သည္   သတၱ၀ါတို႔ကို  သနားၾကင္
နာျခင္း ဂ႐ုဏာထားလွ်က္ သူ႕အသက္သတ္ျခင္းမွ ေ႐ွာင္ၾကဥ္ၾကသည္။   ထိုသူတို႔
သည္ ေသေသာအခါ နတ္ျပည္သို႔ေရာက္ၾကသည္။ လူ႔ျပည္သို႕ျပန္ေရာက္လာလွ်င္
လည္း အသက္႐ွည္စြာ ေနရသည္။

၃။ အခ်ိဳ႕မွာ အနာေရာဂါမ်ားရျခင္း
     ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာ  ေယာကၤ်ားမိန္းမတို႔သည္    တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာ သတၱ၀ါကို လက္ျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊  ခဲ,တုတ္,ဓား  စေသာ   လက္နက္မ်ားျဖင့္ ညွင္းဆဲေလ့႐ွိသည္။  ထိုသူတို႔ေသေသာအခါ ငရဲသို႔ေရာက္ရသည္။ လူ႔ျပည္သို႕ျပန္
ေရာက္လာလ်င္လည္း အနာေရာဂါထူေျပာေလ့႐ွိသည္။

၄။အခ်ိဳ႕မွာ အနာေရာဂါကင္း႐ွင္းရျခင္း
     ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာ ေယာကၤ်ားမိန္းမတို႔သည္   တစ္စံုတစ္ေယာက္ ေသာ သတၱ၀ါကို လက္ျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ခဲ,တုတ္,ဓား စေသာ   လက္နက္မ်ားျဖင့္ ညွင္းဆဲႏွိပ္စက္ေလ့မ႐ွိ။ ထိုသူတို႔ေသေသာအခါ နတ္ျပည္သို႔ေရာက္  ရသည္။  လူ႔
ျပည္သို႕ျပန္ေရာက္လာလ်င္လည္း အနာေရာဂါကင္း႐ွင္းၾကေပသည္။

၅။ အခ်ိဳ႕မွာ ႐ုပ္ဆိုးရျခင္း
     ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာ ေယာကၤ်ားမိန္းမတို႔သည္ အလြန္ေဒါသၾကီး၏။
အနည္းငယ္ေသာစကားကို ေျပာလွ်င္လည္း သူတစ္ပါးကို ေစာ္ကားပုတ္ခတ္၍ ေျပာ
ေလ့႐ွိသည္။  ထိုသူတို႔ေသေသာအခါ ငရဲသို႔ေရာက္ရသည္။  လူ႔ျပည္သို႕ ျပန္ေရာက္
လာ  လွ်င္လည္း မ်က္ႏွာပုပ္သိုးႏွင့္ အ႐ုပ္ဆိုးတတ္ေလသည္။

၆။ အခ်ိဳ႕မွာ အဆင္းလွရျခင္း
      ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာ ေယာကၤ်ားမိန္းမတို႔သည္ ေဒါသမထြက္၊ သူတစ္ပါးကို
အျပစ္ေျပာေလ့မ႐ွိ၊ စိတ္ထားႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕သူမ်ားျဖစ္သည္။  ထိုသူတို႔ ေသေသာအ
ခါနတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရသည္။ လူ႔ျပည္သို႕ျပန္ေရာက္လာလွ်င္လည္း   ၾကည္လင္လွ
ပေသာ ရုပ္အဆင္းအဂၤါႏွင့္ ေခ်ာေမာလွပၾကသည္။

၇။ အခ်ိဳ႕မွာ အေျခြအရံ တန္ခိုးအာဏာနည္းပါးရျခင္း
      ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာ ေယာကၤ်ားမိန္းမတို႔သည္ ဣသာ ( ျငဴစူျခင္း )  တရား
အားၾကီးၾကသည္။  ထိုသူတို႔ေသသာအခါ ငရဲသို႔ေရာက္ရသည္။        လူ႔ျပည္သို႕ျပန္
ေရာက္လာလွ်င္လည္း အေျခြအရံတန္ခိုးအာဏာ နည္းပါးရေလသည္။
     ဣသာ၏အဓိပၸါယ္ - သူတစ္ပါးတို႔သည္ ကံ,ဉာဏ္, ၀ိရိယအားေလ်ာ္စြာ စည္းစိမ္၊ ဥစၥာေပါမ်ားျခင္း ၊  ရာထူးဂုဏ္သိမ္ ၾကီးမားျခင္း ၊ ထင္႐ွားေက်ာ္ေစာျခင္း ၊  တတ္သိ
လိမၼာျခင္းတို႔ကို မနာလိုမႈ ၊ မၾကည္ျဖဴႏို္င္မႈ ၊ ေစာင္းေျမာင္းမႈ ၊  ျငဴစူမႈ  စသည္တို႔ကို
ႏႈတ္ခမ္းစူ၍ ေျပာဆိုမႈမ်ားသည္ အတြင္းက ဣသာတရား၏ အစြမ္းပင္ျဖစ္သည္။

၈။ အခ်ိဳ႕မွာ အေျခြအရံ တန္ခိုးအာဏာၾကီးမားရျခင္း
      ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာ ေယာကၤ်ားမိန္းမတို႔သည္ ဣသာ (ျငဴစူျခင္း) တရား မ
႐ွိ၏ၾကေပ။     ထိုသူတို႔ေသသာအခါ နတ္ျပည္သို႔ေရာက္ရသည္။      လူ႔ျပည္သို႕ျပန္
ေရာက္လာလွ်င္လည္း အေျခြအရံတန္ခိုးအာဏာမ်ားျပားရေလသည္။

၉။ အခ်ိဳ႕မွာဥစၥာမဲ့မြဲ ဆင္းရဲရျခင္း
     ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာ ေယာကၤ်ားမိန္းမတို႔သည္ စြန္႔ၾကဲေပးကမ္းလွဴဒါန္းေလ့
မ႐ွိ၊ မေစၧရ(၀န္တိုျခင္း) တရားအလြန္အားၾကီးၾကကုန္၏။ ထိုသူတို႔ေသသာအခါ ငရဲ
သို႔ေရာက္ရသည္။    လူ႔ျပည္သို႕ျပန္ေရာက္လာ လွ်င္လည္း ဥစၥာမြဲလွ်က္ ဆင္းရဲၾက
ကုန္၏ ။     မေစၧရ၏ အဓိပၸါယ္ - မိမိ၌႐ွိေသာပစၥည္း၊ မိမိႏွင့္ဆိုင္ေသာပစၥည္းမ်ားကို သူတစ္ပါးတို႔ႏွင့္ မပတ္သက္ မေပးကမ္းလိုမႈ၊ မလွဴဒါန္းလိုမႈ၊ မိမိ၏စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ား
ကို သူတစ္ပါးရသြားမွာ စိုးရိမ္ျခင္းတို႔ိကို မေစၧရ ဟုေခၚသည္။

၁၀။ အခ်ိဳ႕မွာဥစၥာျပည့္စံုကံုလံုၾကြယ္၀ျခင္း
        ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာ ေယာကၤ်ားမိန္းမတို႔သည္ စြန္႔ၾကဲေပးကမ္းလွဴဒါန္း
ေလ့႐ွိျခင္း၊ မေစၧရ(၀န္တိုျခင္း) တရားမ႐ွိၾကကုန္။ ထိုသူတို႔ေသသာအခါနတ္ျပည္သို႔
ေရာက္ရသည္။ လူ႔ျပည္သို႕ျပန္ေရာက္လာ လွ်င္လည္း ဥစၥာျပည့္စံုကံုလံုၾကြယ္၀ျခင္း ႏွင့္ျပည့္စံုၾကကုန္၏။

၁၁။ အခ်ိဳ႕မွာအမ်ိဳးယုတ္ရျခင္း
        ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာ ေယာကၤ်ားမိန္းမတို႔သည္ အလြန္မာနၾကီးၾကကုန္၏။ သူတစ္ပါးကိုအလြန္ အထင္အျမင္ေသးၾကကုန္၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ အထင္ၾကီးၾက
ကုန္၏။ ႐ိုေသေလးစားထိုက္ေသာသူတို႕ကို ႐ိုေသေလးစားရမွန္းမသိေပ။  ထိုသူတို႔
ေသသာအခါ ငရဲသို႔ေရာက္ရသည္။  လူ႔ျပည္သို႕ျပန္ေရာက္လာလွ်င္လည္း ေအာက္
က်ေနာက္က်ျပီး ယုတ္ညံ့ေသာအမ်ိဳးတြင္ ျဖစ္ရေလသည္။

၁၂။ အခ်ိဳ႕မွာအမ်ိဳးျမတ္ရျခင္း
       ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာ ေယာကၤ်ားမိန္းမတို႔သည္ မာန္မာနမ႐ွိၾကကုန္။ သူတစ္ပါးကို အထင္အျမင္ေသးျခင္း မ႐ွိၾကကုန္။ ႐ိုေသေလးစားထိုက္ေသာ သူတို႕
ကို႐ိုေသေလးစားၾကကုန္၏။    ထိုသူတို႔ေသသာအခါ နတ္ျပည္  သို႔ေရာက္ရသည္။ လူ႔ျပည္သို႕ျပန္ေရာက္လာ  လွ်င္လည္း ျမင့္ျမတ္ေသာအမ်ိဳးတြင္ ျဖစ္ရ  ေလသည္။

၁၃။ အခ်ိဳ႕မွာအသိပညာဉာဏ္နည္းပါးရျခင္း
        ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာ ေယာကၤ်ားမိန္းမတို႔သည္ ပညာ႐ွိထံ ခ်ဥ္းကပ္၍
ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ကို၎၊ အျပစ္႐ွိမ႐ွိကိုလည္းေကာင္း၊ မိမိမွီ၀ဲထိုက္၊ မမွီ၀ဲထိုက္
ေသာ အရာကိုလည္းေကာင္း ၊    ေနာင္သံသရာ၀ယ္     အက်ိဳးေပး မေပးကိုလည္း
ေကာင္း ေမးျမန္းေလ့မ႐ွိ။     မိမိထင္ရာျမင္ရာ ျပဳလုပ္ျပီး ဒုစ႐ိုက္မ်ားျဖင့္ ေသလြန္
သည့္အခါငရဲ၌ ျဖစ္ရေလသည္။ လူ႔ျပည္သို႕ျပန္ေရာက္လာလွ်င္လည္း အသိပညာ
ကင္းမဲ့ေသာလူဖ်င္း၊ လူညံ့၊ လူအ၊ လူမို္က္ျဖစ္ရေလသည္။

၁၄။ အခ်ိဳ႕မွာအသိပညာဉာဏ္ၾကီးမားရျခင္း
        ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႕ေသာ ေယာကၤ်ားမိန္းမတို႔သည္ ပညာ႐ွိထံခ်ဥ္းကပ္၍
ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ကို၎၊ အျပစ္႐ွိမ႐ွိကိုလည္းေကာင္း၊ မိမိမွီ၀ဲထိုက္၊ မမွီ၀ဲထိုက္
ေသာ  အရာကိုလည္းေကာင္း ၊       ေနာင္သံသရာ၀ယ္  အက်ိဳးေပးမေပးကိုလည္း
ေကာင္းေမးျမန္းေလ့႐ွိသည္။  မိမိထင္ရာျမင္ရာ မျပဳလုပ္ဘဲ သုစ႐ိုက္မ်ားျဖင့္ ေသ
လြန္သည့္အခါ နတ္ျပည္၌ ျဖစ္ရေလသည္။ လူ႔ျပည္သို႕ျပန္ေရာက္လာ လွ်င္လည္း
အသိပညာဉာဏ္ၾကိးမားရေလသည္။

“ဘယ္သူမျပဳမိမိမႈ” ဆိုသကဲ့သို႔ လူတို႔သည္ ေ႐ွးေ႐ွးကျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ကံအားေလွ်ာ္
စြာ ေကာင္းက်ိဳး မေကာင္းက်ိဳး ကိုခံစားရေလသည္။
               
                                       
                                        (ဥပရိပဏၰာသပါ႒ိေတာ္၊ ၀ိဘဂၤ၀ဂ္၊စူ႒ကမၼ၀ိဘဂၤသုတ္)

အဘိဓမၼာလာ ကံ ၁၆ ပါး အပိုငး္(၂)

၉။ ဂတိ၀ိပတၱိႏွင့္ ကုသိုလ္ကံ
        အခ်ိဳ႕ေသာသူတို႔သည္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ အမ်ားအျပား႐ွိေသာ္လည္း   ထို
ကုသိုလ္ကံသည္ အက်ိဳးမေပးဘဲ  အကုသိုလ္ကံ  အက်ိဳးေပးေသာၾကာင့္ ပ်က္စီးတဲ့
ဂတိမွာျဖစ္ျဖစ္၊ အသူရကာယ္မွာျဖစ္ျဖစ္ ေနရပါသည္။ ထိုေနရာမ်ိဳးတြင္ကုသိုလ္ကံ
အက်ိဳးေပးခြင့္ မရေတာ့ပါ။ ထိုသူ၏ ကုသိုလ္ကံတို႔သည္ ပ်က္စီးေသာ ဂတိတားျမစ္
ထားသည့္အတြက္ အက်ိဳးမေပးေတာ့ပါဟု ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကျမင္ေတာ္မူပါသည္။

၁၀။ ဥပဓိ၀ိပၸတိၱႏွင့္ ကုသိုလ္ကံ  
         အခ်ိဳ႕ေသာသူတို႔သည္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ အမ်ားအျပား႐ွိေသာ္လည္း  ထို
ကုသိုလ္ကံသည္  အက်ိဳးမေပးဘဲ အကုသိုလ္ကံ  အက်ိဳးေပးေသာၾကာင့္     ပ်က္စီး
ေသာ႐ုပ္ဆင္းအဂၤါသာရွိပါသည္။ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ပါသည္။  ေျမဘုတ္ဘီလူး
ႏွင့္တူေနပါသည္။ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္ျဖစ္ေစဦးေတာ့ က်က္သေရမရွိိေသာဤသူသည္
တိုင္းျပည္ကိုမရႏိုင္ပါ။ ထိုကဲ့သို႔ပ်က္စီးေသာရုပ္ဆင္းအဂၤါတားျမစ္ခံရေသာေၾကာင့္ ကုသိုလ္ကံတို႔သည္အက်ိဳးမေပးႏိုင္ပါလို႔ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကျမင္ေတာ္မူပါသည္။

၁၁။ ကာလ၀ိပတၱိႏွင့္ ကုသိုလ္ကံ
         အခ်ိဳ႕ေသာသူတို႔သည္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ အမ်ားအျပား႐ွိေသာ္လည္း  ထို
ကုသိုလ္ကံသည္ အက်ိဳးမေပးဘဲအကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးေပးေသာၾကာင့္ပ်က္စီးသည့္
ကာလမွာ မေကာင္းတဲ့ မင္း မေကာင္းတဲ့ လူ ေတြနွင့္ လက္ထက္မွာအဆီၾသဇာမ႐ွိ
သည့္အခါ အသက္တိုသည့္အခါ မွာ ျဖစ္ရပါသည္။    ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ကုသိုလ္ကံတို႔
သည္အက်ိဳးမေပးႏိုင္ပါလို႔ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကျမင္ေတာ္မူပါသည္။

၁၂။ ပေယာဂ၀ိပတၱိႏွင့္ ကုသိုလ္ကံ
          အခ်ိဳ႕ေသာသူတို႔သည္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ အမ်ားအျပား႐ွိေသာ္လည္း ထို
ကုသိုလ္ကံသည္ အက်ိဳးမေပးဘဲ အကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးေပးေသာၾကာင့္ ငါးပါးသီလ
ကိုေစာင့္ထိမ္းျခင္း မ႐ွိဘဲ က်ဴးလြန္ၾကပါသည္။    အမ်ိဳးေဆြမ်ားေသာ္မွ ေ၀းေ၀းက
ေ႐ွာင္ၾကပါသည္။ ထိုပ်က္စီးေသာ အားထုတ္မႈက တားျမစ္သည့္အတြက္  ကုသိုလ္
ကံတို႔သည္ အက်ိဳးမေပးႏိုင္ပါလို႔ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားက ျမင္ေတာ္မူပါသည္။

၁၃။ ဂတိသမၸတိၱႏွင့္ ကုသိုလ္ကံ
         အခ်ိဳ႕ေသာသူတို႔သည္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ အမ်ားအျပား႐ွိၾကပါသည္။  ထို
ကုသိုလ္ကံတို႔သည္   ပ်က္စီးေသာဂတိတြင္ျဖစ္မည့္  အကုသိုလ္ကံတို႔ ကို အက်ိဳးမ
ေပးႏိုင္ပါ။  ထိုကုသိုလ္ကံတို႔သည္ အလွည့္ႏွင့္ အက်ိဳးေပးေလသည္။  တစ္ခါတစ္ရံ လူ႔ျပည္တြင္ျဖစ္လိုက္ တစ္ခါတစ္ရံ နတ္ျပည္တြင္ျဖစ္လိုက္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ထိုပ်က္
စီးေသာ အကုသိုလ္ကံမ်ားက အက်ိဳးမေပးဘဲ ကုသိုလ္ကံက အက်ိဳးေပးပံုကို ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကျမင္ေတာ္မူပါသည္။

၁၄။ ဥပတိသမၸတိၱႏွင့္ ကုသိုလ္ကံ
        အခ်ိဳ႕ေသာသူတို႔သည္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ အမ်ားအျပား႐ွိၾကပါသည္။  ထို
ကုသိုလ္ကံတို႔သည္  ႐ုပ္ဆင္းအဂၤါ ခ်ိဳ႕တဲ့မႈဆိုသည့္  အကုသိုလ္ကံတို႔  ကိုအက်ိဳးမ
ေပးႏိုင္ပါ။    ထိုကုသိုလ္ကံတို႔သည္ လြန္ကဲေသာ ႐ုပ္ဆင္းအဂၤါကိုျဖစ္ေစပါသည္။ ျဗဟၼာမင္းရဲ႕ ကိုယ္ႏွင့္တူပါသည္။        သူတစ္ပါတို႔လည္းေလးစား ၾကည္ညိုၾကပါ
တယ္။ ရာထူးအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုလည္းရတတ္ပါသည္။
ထိုပ်က္စီးေသာ အကုသိုလ္ကံမ်ားက အက်ိဳးမေပးဘဲ ကုသိုလ္ကံက အက်ိဳးေပးပံု
ကို ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကျမင္ေတာ္မူပါသည္။

၁၅။ ကာလသမၸတိၱႏွင့္ ကုသိုလ္ကံ
         အခ်ိဳ႕ေသာသူတို႔သည္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ အမ်ားအျပား႐ွိေသာ္လည္း ထို
ကုသိုလ္ကံတို႔သည္ အက်ိဳးေပးျပီးအကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးမေပးေသာၾကာင့္ ေကာင္း
သည့္ကာလမွာ ေကာင္းတဲ့ မင္း ေကာင္းတဲ့ လူေတြ၏ လက္ထက္မွာ  အဆီၾသဇာ
႐ွိသည့္အခါ အသက္ရွည္သည့္အခါ မွာ ျဖစ္ရပါသည္။  ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ အကုသိုလ္
ကံတို႔သည္အက်ိဳးမေပးႏိုင္ပါလို႔ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကျမင္ေတာ္မူပါသည္။

၁၆။ ပေယာဂသမၸတိၱႏွင့္ ကုသိုလ္ကံ
         အခ်ိဳ႕ေသာသူတို႔သည္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကံ အမ်ားအျပား႐ွိေသာ္လည္း  ထို
ကုသိုလ္ကံသည္ အက်ိဳးေပးျပီး အကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးမေပးေသာၾကာင့္ ငါးပါးသီလ
ကိုေစာင့္ထိမ္း ၾကပါသည္။ အမ်ိဳးေဆြမ်ားက ေလးစာၾကပါသည္။  ထိုေကာင္းေသာ
အားထုတ္မႈကတားျမစ္သည့္ အတြက္  အကုသိုလ္ကံတို႔သည္အက်ိဳးမေပးႏိုင္ပါလို႔ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကျမင္ေတာ္မူပါသည္။


         ( ပဋိသမိၻဒါမဂ္ေဒသနာနည္းကံ ၁၂ ပါး )၁။ အတိတ္ကျဖစ္ခဲ့ၿပီး အတိတ္မွာ အက်ိဳးေပးခဲ့ေသာကံ၊
၂။ အတိတ္ကၿဖစ္ခဲ့ၿပီး အတိတ္မွာ အက်ိဳးမေပးခဲ့ေသာကံ၊
၃။ အတိတ္ကၿဖစ္ခဲ့ၿပီး ပစၥဳပၸန္မွာအက်ိုးေပးေသာကံ၊
၄။ အတိတ္ကၿဖစ္ခဲ့ၿပီး ပစၥဳပၸန္မွာအက်ိုးမေပးေသာကံ၊
၅။အတိတ္ကၿဖစ္ခဲ့ၿပီး  အနာဂါတ္မွာအက်ိုးေပးမဲ့ကံ၊
၆။ အတိတ္ကၿဖစ္ခဲ့ၿပီး ပစၥဳပၸန္မွာအက်ိုးမေပးမဲ့ကံ၊
၇။ပစၥဳပၸန္မွာျဖစ္၍   ပစၥဳပၸန္မွာအက်ိဳးေပးေသာကံ၊
၈။ ပစၥဳပၸန္မွာျဖစ္၍ ပစၥဳပၸန္မွာအက်ိဳးမေပးမယ့္ကံ၊
၉။ ပစၥဳပၸန္မွာျဖစ္၍ အနာဂတ္မွာ အက်ိဳးေပးမယ့္ကံ၊
၁၀။ ပစၥဳပၸန္မွာျဖစ္၍ အနာဂတ္မွာ အက်ိဳးမေပးမယ့္ကံ၊
၁၁။ အနာဂတ္မွာျဖစ္၍ အနာဂတ္မွာ အက်ိဳးေပးမယ္ကံ၊
၁၂။ အနာဂတ္မွာျဖစ္၍ အနာဂတ္မွာ အက်ိဳးမေပးမယ္ကံ။

        ကံအေၾကာင္းသိေကာင္းစရာ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ျပီး၏။

မွီျငမ္းကိုးကားေသာ စာအုပ္မ်ား
 ၁။ ဗုဒၵအလိုေတာ္က် က်င့္သံုးေနထိုင္နည္း (ဒုတိယတြဲ) အ႐ွင္ကုမာရ။
၂။ ဗုဒၵဘာသာေကာင္းတစ္ေယာက္ သာသနာေတာ္ထြန္းကားျပန္႔ပြားေရး ဦးစီးဌာန။

အဘိဓမၼာလာ ကံ ၁၆ ပါး အပိုငး္(၁)

ဂတိသမၸတၱိ               =  ေကာင္းေသာဂတိဟုေခၚသည္။ နတ္ေလာက၊ ျဗဟၼာေလာ
                                       က၊ လူ႔ေလာကတို႔ျဖစ္သည္။
ဥပဓိသမၸတၱိ              =   ရုပ္ဆင္းအဂၤါလွပေခ်ာေမာျခင္းျဖစ္သည္။
ကာလသမၸတၱိ           =   ေကာင္းေသာမင္းအုပ္ခ်ဳပ္၍ ေကာင္းေသာလူမ်ား ေနထိုင္
                                       ေသာကာလကိုဆိုလိုပါသည္။
ပေယာဂသမၸတၱိ       =   ေကာင္းေသာအားထုတ္မႈကို ဆိုလိုပါသည္။
ဂတိ၀ိပတၱိ                 =   အပါယ္ေလးပါးကိုဆိုလိုပါသည္။
ဥပဓိ၀ိပတၱိ                =   ႐ုပ္ဆိုးျခင္းကိုဆိုလိုပါသည္။
ကာလ၀ိပတၱိ             =   မေကာင္းေသာ မင္းအုပ္ခ်ဳပ္၍ မေကာင္းေသာလူမ်ား ေန
                                        ထိုင္ေသာကာလကိုဆိုလိုပါသည္။
ပေယာဂ၀ိပတၱိ         =   မေကာင္းေသာအားထုတ္မႈကိုဆိုလိုပါသည္။


၁။ ဂတိသမၸတၱိႏွင့္ အကုသိုလ္ကံ
   အခ်ိဳ႕ေသာသူတို႔သည္ မေကာင္းမႈအကုသိုလ္ကံ အမ်ားအျပား႐ွိေသာ္လည္း ထို
အကုသိုလ္ကံသည္ အက်ိဳးမေပးဘဲ ကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးေပးေသာၾကာင့္ နတ္ခ်မ္းသာ
လူခ်မ္းသာ ျဖစ္ၾကရေလသည္။     ထိုလူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာ ဘ၀တြင္လည္း အကု
သိုလ္သည္ အက်ိဳးေပးခြင့္ မၾကံဳေပ။    ထိုအကုသိုလ္ကံတို႔သည္ ျပည့္စံုေသာ ဂတိ၏ တားျမစ္မႈေၾကာင့္   အက်ိဳးေပးလွည့္   မၾကံဳေတာ့လို႔   ျမတ္စြာဘုရားက သိေတာ္ျမင္
ေတာ္မႈေလသည္။

၂။ ဥပဓိသမၸတၱိႏွင့္ အကုသိုလ္ကံ
      အခ်ိဳ႕ေသာသူတို႔သည္ မေကာင္းမႈအကုသိုလ္ကံ အမ်ားအျပား႐ွိေသာ္လည္း ထို
အကုသိုလ္ကံသည္ အက်ိဳးမေပးဘဲကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးေပးေသာၾကာင့္ ႐ုပ္ဆင္းအဂၤါ
ၾကန္အင္လကၡဏာႏွင့္ျပည္စံုေနပါသည္။  လွပေခ်ာေမာျပီး႐ႈခ်င္စဖြယ္တင့္တယ္ေန
သည္။  ကၽြန္မ၏ ၀မ္းကေမြးလာေသာကၽြန္ပင္ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္းလွပသည့္အဆင္း
ေၾကာင့္ ညစ္ပတ္ေပေရေသာ     အလုပ္မ်ားကိုမခိုင္းဘဲ သိမ္ေမြ႔ေသာအ၀တ္မ်ားကို ၀တ္ေစျပီး ေကာင္းမြန္ေသာအလုပ္မ်ားကိုသာ ခိုင္းပါသည္။      ထိုအကုသိုလ္ကံတို႔
သည္ျပည့္စံုေသာ ႐ုပ္ဆင္း၊လွပေသာရုပ္ဆင္း၏ တားျမစ္မႈေၾကာင့္အက်ိဳးေပးလွည့္
မၾကံဳေတာ့လို႔   ျမတ္စြာဘုရားက သိေတာ္ျမင္ေတာ္မႈေလသည္။

႐ုပ္လွ၍ခ်မ္းသာရသူအေၾကာင္း
 သီဟိုဠ္ကၽြန္းတြင္ ဘာတိကမင္း အုပ္စိုးစဥ္ ႏြားသားမစားရဟု အမိန္႔ထုတ္ထားေလ
သည္။      ႏြားသားခိုးစားသူ အေျမာက္အျမားကို မင္းခ်င္းတို႔ကဖမ္းဆီးျပီး မင္းထံသို႔
အပ္ေလသည္။   မင္းက ထိုသူတို႔အား နန္းေတာ္၀န္းက်င္တြင္ အမႈိုက္လွဲသန္႔႐ွင္း ရ
မည္ဟု ဒဏ္ေပးလိုက္ေလသည္။      ထိုႏြားသားစားသူမ်ားထဲမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္
ေသာသူ၏သမီးသည္  လြန္စြာတင့္တယ္လွပေသာ အဆင္းႏွင့္ျပည့္စံုသူ ျဖစ္သည္။
ထိုအမ်ိဳးသမီးကို   မင္းကေတြ႔ေသာအခါ  ေခၚေဆာင္ျပီး  နန္းတြင္း၌ အကၽြမ္း၀င္သူ
ေတြရဲ႕ အရာမွာထားကာ  “သာမေဒ၀ီ”  လို႔အမည္ေပးလိုက္ပါသည္။   က်န္ေသာ “သာမေဒ၀ီ” ၏ အေပါင္းေဖၚတို႔သည္လည္း သူ႔ကိုမွီ၍ ေကာင္းမြန္စြာအသက္ေမြး
ၾကရပါသည္။    ႐ုပ္ဆင္း႐ူပါလွပမႈက တားျမစ္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ အကုသိုလ္ကံ
ေတြက အက်ိဳးမေပးႏိုင္ၾကပါ။
                           

၃။ ကာလသမၸတၱိႏွင့္ အကုသိုလ္ကံ
      အခ်ိဳ႕ေသာသူတို႔သည္  မေကာင္းမႈအကုသိုလ္ကံ   အမ်ားအျပား႐ွိေသာ္လည္း ထိုအကုသိုလ္ကံသည္ အက်ိဳးမေပးဘဲ ကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးေပးေသာၾကာင့္  စၾကာ၀
ေတးမင္းအုပ္စိုးေသာကာလ ၊ ဘုရား႐ွင္ပြင့္ေတာ္မူေသာကာလ၊ ေကာင္းေသာမင္း
တို႔ အုပ္စိုးေသာ ကာလမွာ ျဖစ္ၾကရပါသည္။     ထိုျပည္စံုေသာကာလ၏ တားျမစ္မႈ
ေၾကာင့္ အကုသို္လ္ကံ မ်ားအက်ိဳးေပးခြင့္မရေတာ့ဘဲ ကုသိုလ္ကံမ်ားသာ    အက်ိဳး
ေပးတတ္ပံုကို ျမတ္စြာဘုရားက သိေတာ္ျမင္ေတာ္မႈေလသည္။

 ၄။ ပေယာဂသမၸတၱိ ႏွင့္ အကုသိုလ္ကံ
       အခ်ိဳ႕ေသာသူတို႔သည္  မေကာင္းမႈအကုသိုလ္ကံ   အမ်ားအျပား႐ွိေသာ္လည္း ထိုအကုသိုလ္ကံသည္ အက်ိဳးမေပးဘဲ ကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးေပးေသာၾကာင့္ ပါဏာတိ
ပါတ (သူ႔အသက္သတ္ျခင္း) စသည္တို႔ကို ေ႐ွာင္ၾကဥ္ပါသည္။ ေကာင္းေသာ ကုိယ္
စ႐ိုက္၊ ေကာင္းေသာ ႏႈတ္စ႐ိုက္၊ ေကာင္းေသာ စိတ္ထား   မ်ားႏွင့္ျပည့္ေနပါသည္။ ထိုျပည့္စံုေသာ အားထုတ္မႈ၏ တားျမစ္မႈေၾကာင့္ အကုသို္လ္ကံ မ်ားအက်ိဳးေပးခြင့္မ
ရေတာ့ဘဲကုသိုလ္ကံမ်ားသာ  အက်ိဳးေပးတတ္ပံုကို ျမတ္စြာဘုရားက  သိေတာ္ျမင္
ေတာ္မႈေလသည္။

၅။ ဂတိ၀ိပတၱိ ႏွင့္ အကုသိုလ္ကံ
      အခ်ိဳ႕ေသာသူတို႔သည္ မေကာင္းမႈအကုသိုလ္ကံ  အမ်ားအျပား႐ွိေသာေၾကာင့္ ထိုအကုသိုလ္ကံသည္ အက်ိဳးေပးျပီး ကုသိုလ္ကံ အက်ိဳးမေပးေတာ့ဘဲ အပါယ္ေလး
ဘံုမွာထပ္ကာထပ္ကာ ျဖစ္ေနရပါသည္။ မေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ကံမ်ားအလွည့္က်၊
အလွည့္က် မေကာင္းက်ိဳးကိုေပးၾကပါသည္။   တစ္ခါတစ္ရံ တိရိစၧာန္တြင္ျဖစ္လိုက္၊ တစ္ခါတစ္ရံ ျပိတၱာျဖစ္လိုက္၊ တစ္ခါတစ္ရံ  အသူရာတြင္ျဖစ္လိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္ကာလ ၾကာ႐ွည္စြာ အပါယ္က ေခါင္းမေထာင္ေတာ့ပါဘူး၊  ထိုျပည့္စံုေသာ အကုသိုလ္ဂတိ
တားျမစ္မႈေၾကာင့္ ကုသို္လ္ကံ မ်ားအက်ိဳးေပးခြင့္မရေတာ့ဘဲ အကုသိုလ္ကံမ်ားသာ အက်ိဳးေပးတတ္ပံုကို ျမတ္စြာဘုရားက သိေတာ္ျမင္ေတာ္မႈေလသည္။
                                   

၆။ ဥပဓိ၀ိပတၱိႏွင့္ အကုသိုလ္ကံ
     အခ်ိဳ႕ေသာသူတို႔သည္ မေကာင္းမႈအကုသိုလ္ကံ   အမ်ားအျပား႐ွိေသာေၾကာင့္ ထိုအကုသိုလ္ကံသည္ အက်ိဳးေပးျပီးကုသိုလ္ကံတို႔ အက်ိဳးမေပးၾကပါ။   ထိုသူတို႔၏ ႐ုပ္ေရ႐ူပကာၾကန္အင္လကၡဏာ လွပေခ်ာေမာျခင္းမ႐ွိၾကပါ။ ႐ုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္
ေနၾကပါသည္။ စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာ အဆင္း႐ွိျပီး ေျမဖုတ္တေစၧႏွင့္သာ တူေနပါသည္။
လူတို႔က ထိုသူတို႔ကို အနိမ့္ၾကဆံုး ႏွင့္ အယုတ္ညံ့ဆံုးအလုပ္သာ ခိုင္းတတ္ပါသည္။
ထိုျပည့္စံုေသာ အကုသိုလ္ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ျခင္းကတားျမစ္မႈေၾကာင့္     ကု
သို္လ္ကံမ်ားအက်ိဳးေပးခြင့္မရေတာ့ဘဲ အကုသိုလ္ကံမ်ားသာ အက်ိဳးေပးတတ္ပံုကို
ျမတ္စြာဘုရားက သိေတာ္ျမင္ေတာ္မႈေလသည္။

၇။ ကာလ၀ိပတၱိႏွင့္ အကုသိုလ္ကံ
      အခ်ိဳ႕ေသာသူတို႔သည္  မေကာင္းမႈအကုသိုလ္ကံ  အမ်ားအျပား႐ွိေသာေၾကာင့္ ထိုအကုသိုလ္ကံသည္ အက်ိဳးေပးျပီး ကုသိုလ္ကံတို႔ အက်ိဳးမေပးၾကပါ။       ထိုသူတို႔
သည္ မေကာင္းေသာမင္း မေကာင္းေသာ လူတို႔၏   ေခတ္ကာလတြင္ၾကေရာက္ ရ
သည္။ အသက္ ၁၀ ႏွစ္တန္းကာလ မွာလည္းျဖစ္ရသည္။ ထိုကာလတြင္ ၅ မ်ိဳးေသာ
ႏြားႏို႔အရသာမ်ားလည္း ျပတ္လတ္ကုန္ေလသည္။   လူးထမင္းသည္ အေကာင္းဆံုး
ေသာ အစားအစာ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။    ထိုျပည့္စံုေသာ အကုသိုလ္ ေခတ္ကာလ
ဆိုး၏ တားျမစ္မႈေၾကာင့္  ကုသို္လ္ကံ  မ်ားအက်ိဳးေပးခြင့္မရေတာ့ဘဲ  အကုသိုလ္ကံ
မ်ားသာ အက်ိဳးေပးတတ္ပံုကို ျမတ္စြာဘုရားက သိေတာ္ျမင္ေတာ္မႈေလသည္။

၈။ ပေယာဂ၀ိပတၱိႏွင့္ အကုသိုလ္ကံ
      အခ်ိဳ႕ေသာသူတို႔သည္ မေကာင္းမႈအကုသိုလ္ကံ   အမ်ားအျပား႐ွိေသာေၾကာင့္ ထိုအကုသိုလ္ကံသည္ အက်ိဳးေပးျပီး ကုသိုလ္ကံတို႔ အက်ိဳးမေပးၾကပါ။      ထိုသူတို႔
သည္ မေကာင္းေသာ  အားထုတ္မႈျဖစ္ေသာ  သူ႔အသက္သတ္ျခင္း  သူ႔ဥစၥာ ခိုးျခင္း
စသည္ျဖင့္ မေကာင္းေသာ အကုသိုလ္ကံကို က်ဴးလြန္ၾကျပီး  ဖမ္းဆီးႏိွပ္စက္ သတ္
ျဖတ္ခံၾကရပါသည္။       ထိုျပည့္စံုေသာ မေကာင္းေသာ အားထုတ္မႈ အကုသိုလ္ကံ
တားျမစ္မႈေၾကာင့္ ကုသို္လ္ကံ မ်ားအက်ိဳးေပးခြင့္မရေတာ့ဘဲ အကုသိုလ္ကံမ်ားသာ အက်ိဳးေပးတတ္ပံုကို ျမတ္စြာဘုရားက သိေတာ္ျမင္ေတာ္မႈေလသည္။ 

ရွင္မဟာရဌသာရ ၏ “ႏွမလက္ေလွ်ာ့ ေနေလေတာ့” ( ပ်ိဳ႕ ) ျဖစ္ေပၚလာပံု ႏွင့္ အထၳဳပတၱိ


   ႐ွင္မဟာရဌသာရကို ျမန္မာႏွစ္ (၈၃၀) ျပည့္ႏွစ္ (ခရစ္ႏွစ္ ၁၄၆၈) တြင္ အင္း၀ျမိဳ႕၌
ေမြးဖြားခဲ့သည္။

ငယ္အမည္မွာ ေမာင္ေမာက္ျဖစ္သည္။ မင္းေဆြမင္းမ်ိဳးျဖစ္၍ နန္းတြင္းတြင္ ၾကီးျပင္း
ခဲ့သည္။

၀ရစကၠပါလမေထရ္ႏွင့္ သီဟိုဠ္ေရာက္ ဆရာေတာ္ၾကီးတို႔ထံတြင္ နကၡတ္၊ ေဗဒင္၊ ဆန္း၊
အလကၤာ၊ ပ်ိဳ႕
ကဗ်ာ ႏွင့္ ပါဠိသကၠတ စသည္တို႕ကိုသင္အံေလ့လာခဲ့သည္။
၁၂ ႏွစ္သားအ႐ြယ္ကပင္ ကဗ်ာေရးဖြဲ႔ခဲ့သည္။ ဘူရိဒတ္လကၤာကို ၁၆ ႏွစ္သားကေရးဖြဲ႕ခဲ့
သည္။

႐ွင္မဟာရဌသာရသည္ အင္း၀ေခတ္ ပ်ိဳ႕ကဗ်ာေလာကကို ဦးေဆာင္ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့သူ
တစ္ဦးျဖစ္သည္။
ဘူရိဒတ္ဇတ္ေပါင္းပ်ိဳ႕၊ ကိုးခန္ပ်ိဳ႕၊ ဂမၻီသရပ်ိဳ႕၊ သံ၀ရပ်ိဳ႕ စသည္ တို႔
သည္ ႐ွင္မဟာရဌသာရ၏ လက္ရာ
မ်ားျဖစ္သည္။
တံတားဦးတည္ေမာ္ကြန္း ၊ပံုေတာင္ႏိုင္ေမာ္ကြန္း၊ ေ႐ႊစက္ေတာ္သြားေတာ္လားႏွင့္ ဆံုးမ
စာမ်ား၊ ရတုမ်ား
ကိုလည္းေရးဖြဲ႔ခဲ့သည္။
ေနာက္ဆံုးေရးခဲ့ေသာပ်ိဳ႕မွာ သံ၀ရပ်ိဳ႕ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏွစ္ ၈၉၂ ခန္႔(ခရစ္ႏွစ္ ၁၅၃၀ ခန္႔) သက္ေတာ္ ( ၆၂ ) ႏွစ္တြင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည္။
      အင္း၀ေခတ္ ပညာသင္ၾကားပံုမွာ အသက္ (၇)ႏွစ္ (၈)ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ ကိုရင္၀တ္၍ ပညာ
မ်ားကို
သင္ၾကားရသည္။
ထို႔ေနာက္ ရဟန္ခံျပီးသည့္တိုင္ ပညာမ်ားကို ဆက္လက္ဆည္းပူးရသည္။ ပညာစံုေသာအခါ လူ၀တ္လဲ ၾကသည္။
အိုးအိမ္ထူေထာင္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုရင္ဘ၀မွာပင္ ရည္းစားထားသည့္အေလ့အထ႐ွိ
သည္။
ပညာ ျပည့္စံု၍ လူ၀တ္လဲသည့္ အခါ မိမိရည္းစားႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကသည္။
႐ွင္မဟာရဌသာရသည္လည္း ကိုရင္ဘ၀မွာပင္ ရည္းစား႐ွိျပီး ပညာျပည့္စံုေသာအခါတစ္အိုး
တစ္အိမ္
ထူေထာင္ရန္ ရည္႐ြယ္ထားခဲ့သည္။ ႐ွင္မဟာရဌသာရ၏ ဆရာက ေလာကီတြင္
ေနထိုင္ျခင္းထက္ ေလာကုတၱရာတြင္ေနထိုင္ျခင္းက ပို၍
ေကာင္းေၾကာင္းကို ဆံုးမသြန္သင္ခဲ့
သည္။ ႐ွင္မဟာရဌသာရသည္ စာေတာ္သူတစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ ေလာကုတၱရာတြင္ေနထိုင္
ပါက ပို၍အက်ိဳး႐ွိျပီး၊ သာသနာေတာ္အက်ိဳး သယ္ပိုးရာတြင္လည္း
ပိုေကာင္းမည္ ျဖစ္
ေၾကာင္းကို အက်ိဳးအေၾကာင္းျပျပီး ဆံုးမခဲ့သည္။

 ထိုအခါ႐ွင္မဟာရဌသာရသည္ ဆရာဆံုးမစကားကိုနားေထာင္ကာ၊ သာသနာ့အက်ိဳးသယ္
ပိုးျပီး ရဟန္းအျဖစ္ႏွင့္ပင္ ေနထိုင္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိကိုမေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ဘဲ လက္
ေလွ်ာ့ လိုက္ရန္
ခ်စ္သူအား ေအာက္ပါ “ႏွမလက္ေလွ်ာ့ေနေလေတာ့” ပ်ိဳ႕ကိုေရးသားလိုက္
ပါေတာ့သည္။


                                        
                             
(  ႏွမလက္ေလွ်ာ့ ေနေလေတာ့ )

  
၁။ ပုေရနိသင္၊ ဆက္တိုင္းၾကင္၍၊ အိမ္႐ွင္အစစ္၊ ငယ္ကၽြမ္းခ်စ္ႏွင့္၊ ထပ္ရစ္လက္သင္၊
     ထံုးစတြင္၌၊
ေသြးငင္ၾကမၼာ၊ ၀ါသနာေၾကာင့္၊ ဆရာမိဘ၊ ကြပ္ဆံုးမလည္း၊ ခ်စ္စထံုး
     ေနွာင္၊ ေပ်ာ္ရေအာင္ဟု၊
သန္းေခါင္မဟူ၊ အတူယွဥ္တြဲ၊ သန္လႊဲမခန္႔၊ ကိုယ္သက္စြန္႔၍၊
     ေ၀းဓြန္႔ခရီး၊ ခ်ဳံၾကီးေတာစံု၊ ၀ါး႐ုံ
၀ါးေထြး၊ သစ္က်ားေဘးကို၊ မေတြးဆံဖ်ား၊ မေလး
     စားတည့္၊ တရားသံေ၀၊ ေအာက္ေမ့ေခ်ေသာ္၊
ေၾကးေငြဂေဟ၊  မစပ္ေလသို႔၊ စာေပ
     တတ္ပြန္၊ သီလကၡန္ႏွင့္၊ က်မ္ဂန္သိေျမာက္၊ ပဥၥင္းေရာက္က၊
ထပ္ေလာက္က်င့္ဖြယ္၊
     အဘယ္ၾကိဳးစား႐ွာ ေလေတာ့မည္။


၂။ လူ႔ေျမထိတြင္၊ ဘက္မျမင္သား၊ သန္႔စင္ငယ္က၊ လက္ေတာ္လွႏွင့္၊ ခ်ိန္းခ်ေစ့ေရး၊
     မွာစာေခြကို၊
စေသလိပ္ျပီး၊ ခင္းႏွီးကြက္က်ယ္၊ ေျပာင္မ်ိဳးျခယ္၍၊ ဆင္စြယ္၀န္းယွက္၊
     ေမြးမက္ရက္သည္၊
အသက္တို႔က၊ဆက္လွာရလည္း၊ မူလသိကၡာ၊ ဆံုးမစာႏွင့္၊ ငါးျဖာ
     ၀ိနည္း၊ ေစာင့္စည္း ပညတ္၊
   အပ္တိတသြား၊ ဆံတဖ်ားမွ်၊ မမွားအာ႐ုံ၊ ကာမဘံုကို၊
     မျမံဳရေခ်၊ ေသငယ္ေသစြ၊ ကမၸေလြရင္ပိုက္၊
တကိုက္လည္းကၽြတ္၊ စာလက္လြတ္၍၊
     ျဖစ္တတ္ဘိသည္၊ သသၤာ႐ွည္ခဲ့၊ ဖန္လည္ရဟတ္၊ တပတ္
ပတ္လွ်င္၊ အနတၱဒုကၡ၊ အနိစၥ
     လည္း၊ ႏွလံုးပူစြ၊ ေပးလွဴ စြန္႔ၾက၊ သည္ဘ၀တြင္၊ ႏွမလက္ေလွ်ာ႔၊  ေန
ေလေတာ့ဟု၊
     ခ်စ္ေပါ့မၾကံဳ၊ ညိွဳးငယ္ပံုစြ၊ ႐ွက္ဟုံေၾကးၾကဳပ္၊ ခ်မင္းတုပ္သို႔၊ စိတ္ခ်ဳပ္မဖြင့္၊ ပ်ံလြင္

     ေမတၱာ၊ က႐ုဏာႏွင့္၊ တဏွာေလာဘ၊ ေဒါသေျမွးထူ၊ရမၼက္ျမဴကို၊ ဘယ္သူႏႈိုး႐ွာေလ
     ေတာ့မည္။

  
၃။ ဆုေ၀ဘိခ်င္၊ ငယ္ကၽြမ္း၀င္ႏွင့္၊ သို႔ပင္တာ႐ွည္၊ ေပ်ာ္ရမည္ဟု၊ ေညာင္စည္သမ်ား၊
     ျမိဳ႕ေ႐ွ႕ပါး၀ယ္၊
ထင္႐ွားေက်ာ္ဟိုး၊ ႐ုကၡစိုး၌၊ ပုဆိုးၾကာညြန္႔၊ ပိတ္လွ်ပ္တြန္႔ကို၊ ျဖန္႔၍တံ့     ငယ္မည္ျမြက္ဟ၊ ႏႈတ္သံျမႏွင့္၊ ခက္မတစ္ေထာင္၊ ပေညာင္ေစာင့္တတ္၊ ႐ွင္နတ္ျမတ္ကို၊
     တိုင္မွတ္
သက္ေသ၊ ျပဳမိေပ႐ွင့္၊ မေကြသစၥာ၊ ၀ါသနာေၾကာင့္၊ ႐ုပ္၀ါပ်ိဳ႐ြယ္၊သနးဖြယ္ဘိ၊
     ေ႐ွးႏွယ္ၾကိဳးကုပ္၊
ခ်မင္းတုပ္ႏွင့္၊ ခြက္ျမွပ္ခါညီ၊ နာရီေမာင္းခ်၊ ေဒသနမိတ္၊ သက္ၾကီး
     ဆိတ္လည္း၊ မမွိတ္မ်က္ေတာင္၊
သည္းေခါင္ဆူလည္၊ ႐ွိလိမ့္မည္ဟု၊ လြမ္းသည္ထပ္ဆင့္၊
     ဖူးခ်ိန္သင့္ကို၊ ေမွ်ာ္လင့္ခိုး႐ွာ ေလေတာ့
သည္။

မိတ္ေဆြတု မိတ္ေဆြစစ္ ခဲြျခားျခင္း

( မိတ္ေဆြတုမ်ား၏ သေဘာသဘာ၀ )
၁။  မိတ္ေဆြကိုေတြ႕လွ်င္ ျပံဳး႐ႊင္မႈမျပဳသူ၊
၂။  မိတ္ေဆြ၏စကားကို မႏွစ္သက္သူ၊
၃။  ကိုယ့္အက်ိဳးကိုသာၾကည့္ျပီး မိတ္ေဆြ၏အက်ိဳးကိုျပန္မၾကည့္သူ။
၄။  မိတ္ေဆြကိုဆန္႕က်င္ဘက္ျပဳတတ္သူ၊
၅။ မိတ္ေဆြ၏ ရန္သူမ်ားႏွင့္ေပါင္းသင္းသူ၊
၆။  မိတ္ေဆြ၏ ေကာင္းေသာမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္မေပါင္းသင္းသူ၊
၇။  မိတ္ေဆြ၏ ဂုဏ္ေက်းဇူး ေျပာသူအားတားျမစ္သူ၊
၈။  မိတ္ေဆြအား ဆဲေရးသူကို ခ်ီးက်ဴးသူ၊
၉။  မိတ္ေဆြအား မိိမိလွ်ိဳ၀ွက္ခ်က္ကုိ မေျပာျပသူ၊
၁၀။ မိတ္ေဆြ၏ လွ်ိဳ၀ွက္ခ်က္ကို ေျပာျပသူ၊
၁၁။ မိတ္ေဆြ၏ အလုပ္ကို မခ်ီးမြမ္းသူ၊
၁၂။ မိတ္ေဆြ၏ ပညာကို မခ်ီးမြမ္းသူ၊
၁၃။ မိတ္ေဆြ၏ မၾကီးပြားျခင္းကို ႏွစ္သက္သူ၊
၁၄။ မိတ္ေဆြ၏ ၾကီးပြားျခင္းကို မႏွစ္သက္သူ၊
၁၅။ ေကာင္းျမတ္ေသာ အစားအစာ ႐ွိလွ်င္ မိတ္ေဆြအားသတိမရသူ၊
၁၆။ မေကာင္းျမတ္ေသာ အစားအစာ ႐ွိလွ်င္ မိတ္ေဆြအားသတိရသူ။

( မိတ္ေဆြစစ္၏မ်ား၏သေဘာသဘာ၀ )
၁။ အရပ္တစ္ပါးသို႔သြားေနေသာ မိတ္ေဆြအားသတိရတတ္သူ၊
၂။ မိတ္ေဆြေရာက္လာလွ်င္ႏွစ္သက္တတ္သူ၊
၃။  မိတ္ေဆြကို အလို႐ွိသူ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိႈးသူ၊
၄။  မိတ္ေဆြအား စကားျဖင့္ႏွစ္သက္တတ္သူ၊
၅။ မိတ္ေဆြ၏ မိတ္ေဆြမ်ားကိုသာ ေပါင္းသင္းတတ္သူ၊
၆။  မိတ္ေဆြ၏ ရန္သူမ်ားႏွင့္ မေပါင္းသင္းသူ၊
၇။  မိတ္ေဆြအား ဆဲဆိုသူကို တားျမစ္တတ္သူ၊
၈။  မိတ္ေဆြ၏ ဂုဏ္ေက်းဇူး ေျပာသူမ်ားအား ခ်ီးမြမ္းတတ္သူ၊
၉။  မိတ္ေဆြအား မိမိလွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကိုေျပာၾကားသူ၊
၁၀။ မိတ္ေဆြ၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ကို လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားတတ္သူ၊
၁၁။ မိတ္ေဆြ၏ အလုပ္ကို ခ်ီးမြမ္းသူ၊
၁၂။  မိတ္ေဆြ၏ ဥာဏ္ပညာကို ခ်ီးမြမ္းသူ၊
၁၃။ မိတ္ေဆြ၏ ၾကီးပြားျခင္းကို ႏွစ္သက္သူ၊
၁၄။ မိတ္ေဆြ၏ မၾကီးပြားျခင္းကို မႏွစ္သက္သူ၊
၁၅။ ေကာင္းျမတ္ေသာ အစားအစာ ႐ွိလွ်င္ မိတ္ေဆြအားသတိရတတ္သူ၊
၁၆။ မေကာင္းျမတ္ေသာ အစားအစာ ႐ွိလွ်င္ မိတ္ေဆြအားမေပးခ်င္သူ။

ငရဲၾကီး႐ွစ္ထပ္အေၾကာင္း




         
ငရဲတြင္ ငရဲၾကီးႏွင့္ ငရဲငယ္ဟူ၍ ၂ မ်ိဳး႐ွိပါသည္။ ငရဲၾကီး ႐ွစ္ထပ္႐ွိပါသည္။ လည္းေကာင္းတို႔မွာ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါသည္။
(၁) သိဥၨိဳင္းငရဲ
(၂) ကာဠသုတ္ငရဲ
(၃) သံဃာတငရဲ
(၄) ဇာလေရာ႐ု၀ငရဲ
(၅) ဓုမေရာ႐ု၀ငရဲ
(၆) တာပနငရဲ
(၇) ပတာပနငရဲ
(၈) အ၀ီစိငရဲ တို႔ျဖစ္ပါသည္။
မည္သည့္အကုသိုလ္ကိုျပဳလုပ္လွ်င္ မည္သည့္ငရဲသို႔က်ရသည္ဟူ၍ တိတိက်က်မ
႐ွိပါ။      သို႔ေသာ္အကုသိုလ္ ဒုစ႐ိုက္ကို ျပဳလုပ္မိလွ်င္ေတာ့ ဧကန္အမွန္ ငရဲသို႔က်
ေရာက္ရေပမည္။

 (၁) သိဥၨိဳင္းငရဲ
        သိဥၹိဳင္းဆိုသည္မွာ သံ + ဇီ၀ မွဆင္းသက္လာေသာ ပါဠိပ်က္စကား ျဖစ္သည္။
သံ = တဖန္၊ ဇိ၀ = အသက္႐ွင္ျခင္း လို႔အဓိပၸါယ္ရပါသည္။     သိဥၹိဳင္းငရဲ ဆိုသည္မွာ
တဖန္အသက္႐ွင္၍ ထပ္ကာထပ္ကာ ျဖစ္ျခင္းလို႔ ဆိုလိုတာျဖစ္ပါသသည္။
    သိဥၹိဳင္းငရဲဘံုမွ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔ကို ငရဲထိန္းမ်ားက အလွ်ံေျပာင္ေျပာင္ေတာက္
ေနေသာ ငရဲလက္နက္မ်ားျဖင့္ ေသေအာင္ ညွင္းဆဲသတ္ျဖတ္  ထိုးခုတ္ၾကပါသည္။
အသတ္ခံရေသာ ငရဲသားမ်ားသည္ အကုသိုလ္ကံ မကုန္မျခင္း    သိဥၹိဳင္းငရဲဘံုတြင္ ထပ္ကာထပ္ကာ ျဖစ္ရျပီး ညွင္းဆဲႏိွပ္စက္ခံရပါသည္။
      သိဥၹိဳင္းငရဲဘံုသက္တန္းသည္ အႏွစ္ ငါးရာ ၾကာပါသည္။ လူတို႔၏ သက္တန္းႏွင့္
ေျပာရလွ်င္ လူ႕အသက္ အႏွစ္ကိုးသန္းသည္  သိဥၹိဳင္းငရဲဘံုတြင္ တစ္ရက္မွ်သာျဖစ္
သည္။

(၂) ကာဠသုတ္ငရဲ
       ကာဠသုတ္ဆိုသည္မွာ  ကာဠသုတၱ မွဆင္းသက္လာေသာ ပါဠိပ်က္စကား ျဖစ္
သည္။ ကာဠ = မည္းနက္ေသာ၊ သုတၱ = ၾကိဳး လို႔အဓိပၸါယ္ရပါသည္။  ကာဠသုတ္ငရဲ
ဆိုသည္မွာ မည္းနက္ေသာၾကိဳး လို႔ ဆိုလိုတာျဖစ္ပါသသည္။
       ကာလသုတ္ငရဲဘံုမွ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔ကို ငရဲထိန္းမ်ားက သစ္တံုးမ်ားကို မ်ဥ္း
ၾကိဳးခ်ျပီး လိုသလိုပံုရေအာင္ ခုတ္ျဖတ္ၾကသလို  ေမ့လဲေနေသာ  ငရဲေကာင္မ်ားကို
ပက္လက္တခ်ိဳ႕၊ ေမွာက္ခံုတခ်ိဳ႕၊ ေဒါင္လိုက္တခ်ိဳ႕ လိုသလိုထားျပီး  မ်ဥ္းၾကိဳးခ်ကာ ခုတ္ျဖတ္ၾကပါသည္။ ေသျပီးေနာက္ထိုဘံုတြင္ ျပန္ျဖစ္ၾကျပီး အကုသိုလ္ကံ   မကုန္
မျခင္း ခံရပါသည္။
        ကာဠသုတ္ငရဲဘံုသက္တန္းသည္ အႏွစ္ တစ္ေထာင္ ၾကာပါသည္။    လူတို႔၏ သက္တန္းႏွင့္ေျပာရလွ်င္ လူ႕အသက္ ၃ ကုေဋ ၆ သန္းသည္ကာဠသုတ္ ငရဲဘံုတြင္
တစ္ရက္မွ်သာျဖစ္သည္။

(၃) သံဃာတငရဲ
      သံဃာတငရဲ ဆိုသည္မွာ သံေတာင္ၾကိတ္ ငရဲဟုေခၚပါသည္။ ၉ ယူဇနာေလာက္
႐ွိေသာ သံေျမျပင္တြင္ ငရဲမီးလွ်ံမ်ား လြန္စြာေတာက္ေလာင္ေနပါသည္။     ထို ငရဲမီး
ေတာက္ေလာင္ေနေသာ  သံေျမျပင္ေပၚတြင္  ခါးေလာက္နက္ေသာ တြင္းမ်ားတူးျပီး
ငရဲသားမ်ားကို ငရဲထိန္းမ်ားက မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ ထည့္ျမွပ္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ အလွ်ံေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေနေသာ သံေတာင္ၾကီးသည္      တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း
ျမည္ကာ ယခုေခတ္  လမ္းၾကိတ္စက္ၾကီးမ်ားကဲ့သို႔  တြင္းထဲတြင္မလႈပ္ႏိုင္ေသာ ငရဲ
သားမ်ားကို အပိုင္းပိုင္း အျပတ္ျပတ္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ၾကိတ္ေလသည္။
     ငရဲသားတို႔သည္ အကုသိုလ္ကံ မကုန္မခ်င္း ထိုကဲ့သို႔ အၾကိတ္ခံရေလသည္။
သံဃာတငရဲ ဘံု၏ သက္တမ္းသည္ အႏွစ္ ႏွစ္ေထာင္ျဖစ္သည္။ လူတို႔၏ သက္တန္း
ႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ လူ႕အသက္ (၁၄) ကုေဋ ၄ သန္းသည္ သံဃာတငရဲဘံုတြင္တစ္ရက္
မွ်သာျဖစ္သည္။

(၄) ဇာလေရာ႐ု၀ငရ
         ဇာလ = မီးလွ်ံ၊ ေရာ႐ု၀ = ၾကီးမားေသာအသံ။     ဇာလေရာ႐ု၀ ငရဲဆိုသည္မွာ
ငရဲမီးလွ်ံ ႏွိပ္စက္ေသာေၾကာင့္ ငရဲသူ၊ ငရဲသားမ်ား ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေသာအသံမ်ားႏွင့္
ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ငရဲဟုေခၚပါသည္။ ဇာလေရာ႐ု၀ငရဲဘံုတစ္ခုလံုး ျပဳတ္ထြက္သြား
မတတ္ ငရဲမီးလွ်ံမ်ားသည္ တဟုန္းဟုန္းႏွင့္ ေလာင္ကၽႊမ္းေနသည္။        ထိုမီးလွ်ံမ်ား
သည္  ဇာလေရာ႐ု၀ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား၏   မ်က္စိေပါက္၊ နားေပါက္        စသည္ျဖင့္
အေပါက္မွန္သမွ် တစ္ရစပ္တိုး၀င္ၾကပါသည္။      ငရဲသူ ငရဲသားမ်ားသည္ ပူလြန္း၍
ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေနၾကသည္။ ထိုေအာ္ဟစ္ငိုယိုသံသည္ မခံမရပ္ႏိုင္
ေအာင္က်ယ္ေလာင္လြန္းလွပါသည္။  မည္သို႔ပင္ေအာ္ဟစ္ေသာ္လည္း ငရဲသူ ငရဲ
သားတို႔သသည္ အကုသိုလ္ကံ မကုန္မျခင္း ထိုဘံုတြင္ ခံၾကရပါသည္။
       ဇာလေရာ႐ု၀ငရဲ ဘံု၏ သက္တမ္းသည္ အႏွစ္ ေလးေထာင္ျဖစ္သည္။ လူတို႔၏ သက္တန္းႏွင့္ေျပာရလွ်င္ လူ႕အသက္ ( ၅၇ ) ကုေဋ ( ၆ ) သန္းသည္  ဇာလေရာ႐ု၀
ငရဲဘံုတြင္ တစ္ရက္မွ်သာျဖစ္သည္။

 (၅) ဓုမေရာ႐ု၀ငရဲ
         ဓုမ = မီးခိုး၊ ေရာ႐ု၀ = ၾကီးမားေသာအသံ။         ဇာလေရာ႐ု၀ ငရဲဆိုသည္မွာ
ငရဲမီးခိုး ႏွိပ္စက္ေသာ ေၾကာင့္ ငရဲသူ၊ ငရဲသားမ်ား ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေသာအသံမ်ားႏွင့္
ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ငရဲဟုေခၚပါသည္။      ဓုမေရာ႐ု၀ငရဲ ဘံုတစ္ခုလံုး ဖံုးလႊမ္းသြားရ
ေလာက္ေအာင္ ငရဲမီးခိုး မ်ားသည္ တလူလူထေနပါသည္။            ထိုမီးခိုး မ်ားသည္
ဓုမေရာ႐ု၀ငရဲသူ  ငရဲသားမ်ား၏  မ်က္စိေပါက္၊ နားေပါက္  စသည္ျဖင့္ အေပါက္မွန္
သမွ် တစ္ရစပ္တိုး၀င္ၾကပါသည္။   ငရဲသူ ငရဲသားမ်ားသည္ မီးခိုးမႊန္လြန္း၍ ကယ္ပါ
ယူပါတစာစာႏွင့္ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေနၾကသည္။  ထိုေအာ္ဟစ္ငိုယိုသံ
သည္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္က်ယ္ေလာင္လြန္းလွပါသည္။             မည္သို႔ပင္ေအာ္ဟစ္
ေသာ္လည္းငရဲသူ ငရဲသားတို႔သသည္ အကုသိုလ္ကံ မကုန္မျခင္း ထိုဘံုတြင္ ခံၾကရ
ပါသည္။
      ဓုမေရာ႐ု၀ငရဲဘံု၏ သက္တမ္းသည္ အႏွစ္ ႐ွစ္ေထာင္ျဖစ္သည္။ လူတို႔၏ သက္
တန္းႏွင့္ေျပာရလွ်င္ လူ႕အသက္ ၂၃၀ ကုေဋ ၄ သန္းသည္  ဓုမေရာ႐ု၀   ငရဲဲဘံုတြင္ တစ္ရက္မွ်သာျဖစ္သည္။      ဓုမေရာ႐ု၀ငရဲဘံုကို မဟာေရာ႐ု၀ငရဲဘံု ဟုလည္းေခၚ
သည္။

(၆) တာပနငရဲ
       တာပန ဆိုသည္မွာ ပူေလာင္ျခင္းဟု အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ တာပနငရဲဘံု ႐ွိငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔ကို  ငရဲထိန္းမ်ားသည ္ အလွ်ံတေျပာင္ႏွင့္    နီရဲေနသာ ထန္းပင္လံုးမွ် ရွိ
သည့္ သံတံစို႔ေပၚတြင္ အတင္းအၾကပ္ ထိုင္ခိုင္းျပီး    တစ္ကိုယ္လံုးနီရဲလာေအာင္ မီး
ကင္ေသာ ငရဲျဖစ္သည္။            ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔ သည္မခ်ိမဆခံရျပီး ေသဆံုးကာ
ထိုတာပနငရဲဘံုတြင္ ျပန္ျဖစ္ၾကပါသည္။  အကုသိုလ္မကုန္မခ်င္း ထိုဘံုတြင္ ခံၾကရ
ပါသည္။
        တာပန ငရဲဘံု၏ သက္တမ္းသည္ အႏွစ္ ၁ေသာင္း ၆ ေထာင္ ျဖစ္သည္။ လူတို႔
၏ သက္တန္းႏွင့္ေျပာရလွ်င္ လူ႕အသက္ (၉၂၁) ကုေဋ ၆ သန္းသည္  တာပနငရဲဘံု
တြင္ တစ္ရက္မွ်သာျဖစ္သည္။

(၇) ပတာပနငရဲ
       ပတာပနဆိုသည္မွာ အလြန္ပူေလာင္ျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါသည္။   ငရဲထိန္းမ်ား
သည္ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔ကို အလွ်ံတေျပာင္ႏွင့္ ရဲရဲထြဋ္ေအာင္   ေတာက္ပေနေသာ
သံပူေတာင္ေပၚသို႔ အတင္းအၾကပ္တက္ခိုင္းေလသည္။       ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔သည္ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ တက္ၾကရပါသည္။      အပူေလာင္ခံျပီးတက္၍ ေတာင္ေပၚသို႔
ေရာက္ေသာအခါ     အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္   ျဖစ္ေပၚလာေသာ    ေလမႈန္တိုင္းသည္
အတင္းဒလၾကမ္းတိုက္ခတ္သျဖင့္ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔သည္  ေတာင္ေပၚမွလြင့္စင္ျပီး
ေတာင္ေအာက္႐ွိ  သံခၽြန္မ်ားေပၚသို႔  ဂၽြမ္းပ်ံ၊  ေစာင့္ထိုး  ကို႔ယို႔ကားယား ႏွင့္က်ေလ
သည္။      ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔သည္ တံစို႔ထိုးခံရေသာ ငါးမ်ားကဲ့သို႔ ငရဲသံခၽြန္ဖ်ားတြင္
တစ္ကိုယ္လံုး မီးစြဲေလာင္ျပီး နီရဲလာသည္အထိ ေတာ္ေတာ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ခံစားရ
ေလသည္။ ထိုငရဲဘံုတြင္ အကုသိုလ္ကံမကုန္မျခင္း ခံရေလသည္။
       ပတာပန ငရဲဘံု၏ သက္တမ္းသည္ အႏၲရကပ္ တစ္၀က္ျဖစ္သည္။    အႏၲရကပ္
အေၾကာင္းကို အေနာက္တြင္ ႐ွင္းျပထားသည္။

(၈) အ၀ီစိငရဲ
         အ၀ီစိ ဆိုသည္မွာ အ ႏွင့္ ၀ီစိ ေပါင္းစပ္ထားေသာ ပါဠိစကားသက္သက္ျဖစ္
ပါသည္။  အ = မ႐ွိ၊ ၀ီစိ = အၾကားအလပ္ ျဖစ္ပါသည္။ အ၀ီစိငရဲတြင္ ငရဲသူ၊ငရဲသား၊
ငရဲမီးလွ်ံ ၊ ဆင္းရဲဒုကၡ  ထိုသံုးမ်ိဳးစလံုး  အၾကားအလပ္မ႐ွိ ေသာငရဲဟုလည္း  ေခၚပါ
သည္။ အ၀ီစိ ငရဲဘံုတြင္ ငရဲသူ၊ ငရဲသား၊ တို႔သည္ ၀ါးက်ည္ေတာက္ထဲတြင္ ထဲ့ထား
ေသာ မံုညွင္းေစ့၊ ႏွမ္းေစ့မ်ားကဲသို႔ တစ္ဘံုလံုးျပည့္သိပ္ ၾကပ္ညွပ္ေနပါသည္။ ငရဲမီး
လွ်ံမ်ားသည္ တစ္ဘံုလံုးကို အၾကားအလပ္မ႐ွိ ဖံုးလႊမ္းထားပါသည္။ လြတ္ေသာ ေန
ရာဟူ၍ပင္မ႐ွိပါ။     ငရဲသူ၊ ငရဲသား တို႔သည္ ဆင္းရဲဒုကၡကို ဆက္တိုက္ တစ္ခ်က္မွ်
မနားဘဲ ခံစားေနရပါသည္။       သို႔အတြက္ေၾကာင့္ အ၀ီစိငရဲဟု ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။
      အ၀ီစိငရဲ၏  အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ၏ တစ္ခုစီတြင္ (၁) မစင္ဘင္ပုပ္ငရဲငယ္    (၂) ျပာပူငရဲငယ္ (၃) လက္ပံေတာငရဲငယ္ (၄) သံလ်က္႐ြက္ ေတာ ငရဲငယ္     (၅) ၾကိမ္
ပိုက္ေခ်ာင္းငရဲငယ္ ဟူ၍ အျခံအရံ ငရဲငယ္ ငါး ခု စုစုေပါင္း ငရဲငယ္ ၂၀ ႐ွိပါသည္။
     ထိုအ၀ီစိ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔သည္ တစ္ခါတစ္ရံ တံခါးေပါက္မ်ား ပြင့္ေနသည္ကို ေတြ႔သည့္ အခါ တံခါးေပါက္ဆီသို႔ ခဲခဲယဥ္ယဥ္း ေျပးသြားၾကသည္။  အနားေရာက္
ေသာအခါ တံခါးေပါက္မ်ား ပိတ္သြားတာ႐ွိသလို တံခါးေပါက္ကထြက္သြားျပန္လွ်င္
လည္း ငရဲငယ္ ေလးခုႏွင့္ ဆံုၾကရျပန္သည္။ ဆင္းရဲဒုကၡမွမလြတ္ေသးေပ။
        အျပင္ထြက္လာေသာငရဲသူ၊ ငရဲသား တို႔သည္ ပထမဆံုး မစင္ဘင္ပုပ္ငရဲငယ္
ထဲသို႔က်ေရာက္ေလသည္။ ထိုမစင္ဘင္ပုပ္ငရဲငယ္တြင္ ဆင္ေခါင္းေလာက္႐ွိေသာ
ပိုးေလာက္တို႔သည္ အပ္ဖ်ားကဲသို႔  ခၽြန္ထက္ေနေသာ  ႏႈတ္သီးမ်ားျဖင့္ ကိုက္ခဲေလ
သည္။
        မစင္ဘင္ပုပ္ငရဲမွ လြတ္လ်င္ ျပာပူငရဲသို႔ ေရာက္ေလသည္။
ငရဲျပာပူမ်ားေအာက္တြင္အိမ္ေလာက္၊ ေက်ာင္းေလာက္ၾကီးေသာ ငရဲမီးခဲၾကီးမ်ား
႐ွိေသာေၾကာင့္ငရဲသူ၊ငရဲသားတို႔သည္ ျပင္းထန္ေသာ အပူေလာင္မႈဒဏ္ကို ခံစားရ
ေလသည္။
       ျပာပူငရဲမွ လြတ္ျပန္လ်င္ လက္ပံေတာ ငရဲသို႔ေရာက္ရျပန္သည္။ ငရဲမီးလ်ံမ်ား အလ်ံတေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေနေသာ လက္ပံပင္မ်ားတြင္ အ႐ွည္ ၆ လက္မခန္႔႐ွိိ
ေသာ ဆူးမ်ား႐ွိသည္။    ငရဲထိန္းမ်ားသည္ ငရဲသူ၊ငရဲသားတို႔ကို ငရဲလက္နက္မ်ား
ကိုင္ေဆာင္၍လိုက္ေသာအခါ ထိုလက္ပံပင္သို႔ေျပးတက္ၾကေလသည္။ လက္ပံပင္
႐ွိဆူးမ်ားသည္ ငရဲသူ၊ငရဲသားမ်ားတက္သည့္အခါ ေအာက္ဖက္သို႔ငိုက္ေနျပီး  ျပန္
ဆင္းေသာအခါ  အေပၚသို႔ေထာင္ေနေသာေၾကာင့္ ငရဲသူ၊ငရဲသားတို႔သည္
အတက္ေရာ အဆင္းပါဆူးစူးခံရေလသည္။
      လက္ပံေတာငရဲမွ လြတ္ျပန္လ်င္လည္း သံလ်က္ေတာ႐ြက္ငရဲသို႔ေရာက္ရေလ
သည္။ သံလ်က္ေတာ ႐ြက္ငရဲတြင္ သစ္႐ြက္မ်ားသည္ ဓားမ်ား၊ သံလ်က္မ်ား ကဲ့သို႔
ထက္ျမေနသည္။      ငရဲထိန္းမ်ားသည္ ငရဲသူ၊ငရဲသားတို႔ကို ငရဲလက္နက္မ်ားကိုင္
ေဆာင္၍ လိုက္ေသာအခါ ထိုေတာထဲသို႔ေျပး၀င္ၾကေလသည္။    ေျပး၀င္လာေသာ
ငရဲသားတို႔သည္ သန္လ်က္ဓားတို႔၏    ျပင္းျပင္းထန္ထန္စူး႐ွျခင္း ကိုခံရေလသည္။
        သံလ်က္ေတာ႐ြက္ငရဲမွ လြတ္ျပန္လ်င္လည္း ၾကိမ္ပိုက္ေခ်ာင္းငရဲသို႔  ေရာက္
ေလသည္။ ၾကိမ္ပိုက္ေခ်ာင္း ငရဲငယ္တြင္ ေခ်ာင္းထဲ႐ွိေရမ်ားသည္ သံေရပူမ်ားျဖစ္
သည္။ ေခ်ာင္းထဲသို႔ေရာက္ေနေသာ ငရဲသူ၊ ငရဲသားတို႔သည္ ပူလြန္း၍ ကမ္းေပၚသို႔
ျပန္တက္ရန္ အားထုတ္ၾကသည္။     သို႔ေသာ္ ပိုက္ကြန္သဖြယ္ျဖစ္ေနေသာၾကိမ္ဆူး
မ်ား ကာရံထားေသာေၾကာင့္ ဆူးစူးခံရျပီး ေခ်ာင္းထဲသို႔ လန္ကာ ျပန္ၾကေလသည္။ ဆူးစူးခံရသည့္ဒဏ္ ငရဲသံေရပူ ဒဏ္မ်ားေၾကာင့္ ေမ့ေမ်ာကာ ေခ်ာင္းထဲတြင္ စုန္ခ်ီ၊
စန္ခ်ီေမ်ာေနပါသည္။          ထိုကဲ့သို႔ေမ်ာေနေသာ ငရဲသားမ်ားကို ငရဲထိန္းမ်ားက
ကမ္းစပ္မွ ေလး၊ ျမွား၊ လွံမ်ားႏွင့္ ပစ္ျပီးအမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွိပ္စက္ေလသည္။
     ငရဲသူ၊ ငရဲသားမ်ားသည္ အကုသိုလ္ကံကုန္လွ်င္ လူ႔ျပည္ နတ္ျပည္သို႔ေရာက္၍ အကုသိုလ္ကံမကုန္ေသးလွ်င္ အ၀ီစိ ငရဲသို႔ျပန္ေရာက္ေလသည္။

 အႏၲရကပ္အေၾကာင္း
       အႏၲရကပ္ဆိုသည္မွာ တက္ကပ္ႏွင့္ ဆုတ္ကပ္တစ္စံုကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္သေခၤ်ဆိုသည္မွာ (၁) အေနာက္တြင္ သုညအလံုးေပါင္း (၁၄၀) ႐ွိသည္။

အိပ္ေရး၀ေအာင္ျပဳလုပ္ရမည့္ အခ်က္ (၉) ခ်က္

၁။ ေန႔စဥ္ အခ်ိန္မွန္အိပ္ရာ၀င္ျခင္းႏွင့္ အခ်ိန္မွန္အိပ္ရာထျခင္းကုိ ျပဳလုပ္ရမည္။

၂။ ေန႔စဥ္ မြန္းလြဲပိုင္းတြင္ ေခတၱတစ္ၾကိမ္အိပ္လိုလွ်င္အိပ္ပါ သို႔မဟုတ္ လံုး၀မအိပ္
     ဘဲေနပါ။ ရံဖန္ရံခါ တေရးတေမာအိပ္္ျခင္းကို ျပဳလုပ္လွ်င္ ညပိုင္း၌ အိပ္မရ
ျဖစ္
     တတ္သည္။


၃။ နံနက္ သို႔မဟုတ္ မြန္းလြဲေစာေစာပိုင္း၌ ကိုယ္ခႏၶာေလ့က်င့္ခန္း မွန္မွန္လုပ္ပါ။
    အိပ္ရာ၀င္ခါနီး အခ်ိန္၌ ပင္ပန္းစြာလႈပ္႐ွားလုပ္ကိုင္ျခင္းကိုေ႐ွာင္ပါ။


၄။ ညစာစားျပီးေနာက္ လက္ဖက္ရည္၊ ေကာ္ဖီေသာက္ျခင္းကိုေ႐ွာင္ပါ။


၅။ အရက္မေသာက္ပါႏွင့္။


၆။ အိပ္ေဆးမ်ားကို သတိျဖင့္သံုးစြဲပါ။ ေဆးကုသမႈအတြက္ဆိုလွ်င္ ၃ပတ္ထက္ ပို၍
     မေသာက္သံုးသင့္ပါ။ အိပ္ေဆးကိုေရ႐ွည္ေသာက္သံုးလွ်င္ အိပ္မေပ်ာ္ျခင္း

     ေ၀ဒနာ ပိုမိုဆိုး႐ြားေစပါသည္။


၇။ အိပ္ခန္းအတြင္း မိမိႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္မည့္ အပူအေအး အေနအထားကို တစ္ညလံုး
     တသမတ္တည္း ႐ွိသင့္သည္။


၈။ အိပ္ရာ မ၀င္မီ မိမိ၏ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးကိုေျဖေလ်ာ့ထားပါ။ ေရခ်ိဳးျခင္း၊ စာဖတ္
    ျခင္း၊  ဘုရား႐ွိခိုးျခင္း စသည္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ျပီး စိတ္တင္းက်ပ္ေစမည့္ အေတြးမ်ား

    စဥ္စားေတြးေတာျခင္းမျပဳပါႏွင့္။

၉။ အိပ္ရာ၀င္ခါနီး အစားအစာ အမ်ားအျပား စားေသာက္ျခင္းမျပဳပါႏွင့္။

                                                             

ကံဟူသည္အလုပ္၊ အလုပ္ဟူသည္ကံ

၁။  အၾကင္သူသည္ အိပ္ေပ်ာ္ေန၏။ ထိုသူ၏ ကံတို႔သည္လည္း အိပ္ေပ်ာ္ေနၾက
     ကုန္၏။

၂။  အၾကင္သူသည္ အိပ္ရာမွ ႏိုးလာ၏။ ထိုသူ၏ ကံတို႔သည္လည္း လူးလြန္႔ လာ
      ၾကကုန္၏။

၃။  အၾကင္သူသည္ အလုပ္လုပ္ရန္ ထ၍ ထိုင္၏ ထိုသူ၏ကံတို႔သည္လည္း ေခါင္း
     ေထာင္လာၾကကုန္၏။

၄။  အၾကင္သူသည္ လုပ္ငန္းခြင္သို႔ စ၍ ၀င္၏ ထိုသူ၏ ကံတို႔သည္လည္း အက်ိဳး
     ေပးရန္ အသင့္အေနအထားႏွင့္ ေစာင့္စားၾကကုန္၏။

၅။  အၾကင္သူသည္ လုပ္ငန္းကို ျပီးဆံုးေအာင္ ဇြဲသန္သန္ျဖင့္ ျပဳလုပ္၏ ထိုသူ၏
     ကံတို႔သည္လည္း လန္းလန္း ဆန္းဆန္း ျဖင့္ ျပံဳးပန္းပြင့္ကာ အျပည့္အ၀အက်ိဳး
     ေပးေလေတာ့သည္။
                                                                                                                               


                                      မဟာဂႏၶရုံ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ

လူတို႔လိုက္နာရန္ခက္ခဲသည့္ အခ်က္ (၁၅) ခ်က္

၁။ မိမိက သူတစ္ပါးကို ေစာ္ကားမိေသာ္ မိမိအျပစ္အတြက္ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ရန္
    ခက္ခဲသည္။

၂။ အလုပ္တစ္ခုကို ျပီးဆံုးေအာင္ လုပ္ျပီးေသာ္ မေကာင္းသျဖင့္ အစမွတစ္ဖန္
    ျပန္လုပ္ရန္ ခက္ခဲသည္။

၃။ မိမိအမွားကို ၀န္ခံရန္ခက္ခဲသည္။

၄။ တစ္ကိုယ္ေကာင္း မဆန္ဘဲ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ စိတ္ထားရန္ ခက္ခဲသည္။

၅။ သူတစ္ပါး၏ ဆံုးမျခင္း၊ အၾကံေပးျခင္း၊ ကိုလက္ခံရန္ခက္ခဲသည္။

၆။ ရက္ရက္ေရာေရာ လ်ဴဒါန္းေပးကမ္းရန္ ခက္ခဲသည္။

၇။ အျမဲမျပတ္ ဇြဲေကာင္းစြာျဖင့္  ၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္ရန္ခက္ခဲသည္။

၈။ သူတစ္ပါးအေပၚ၌ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ထားရန္ ခက္ခဲသည္။

၉။ အမွားတစ္ခုကိုျမင္ျပီး အမွန္ျပင္ႏိုင္ရန္ ခက္ခဲသည္။

၁၀။ သူတစ္ပါးအျပစ္ကို ခြင့္လႊတ္၍ အာဃာတ တရားမထားရန္ ခက္ခဲသည္။

၁၁။ မိမိအျပစ္ေၾကာင့္ သူတစ္ပါး၏အျပစ္တင္ျခင္းကို ခံယူရန္ ခက္ခဲသည္။

၁၂။ အရာရာစဥ္းစား ခ်င့္ခ်ိန္၍ ျပဳလုပ္ရန္ ခက္ခဲသည္။

၁၄။ လူေတာ္ လူေကာင္း ျဖစ္ရန္ ခက္ခဲသည္။

၁၅။ ေလာကဓံတရား ႐ွစ္ပါးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေသာအခါ စိတ္ကိုတည္ျငိမ္စြာ
       ထားရန္ခက္ခဲသည္။
                           

သက္တမ္းဆုတ္ယုတ္ပံု

   လူတို႔၏ သက္တမ္းသည္ အသေခ်ၤယတမ္းမွ တစ္စတစ္စ ဆုတ္ယုတ္လာရာ
အသက္ (၈) ေသာင္းတမ္းသို႔တိုင္ေရာက္လာ၏။ အသက္ (၈) ေသာင္းတမ္း သို႔
ေရာက္ေသာအခါ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ေသာ ေမတၱာတရား နည္းပါး၍ သူတစ္ပါး
ဥစၥာကို ခိုးျခင္း ၊ သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္ျခင္း ဟူေသာ အကုသိုလ္တရားႏွစ္
ပါးတို႔သည္   ျဖစ္ေပၚလာၾကေလသည္။
   ထိုအကုသိုလ္တရား ႏွစ္ပါးေၾကာင့္ အသက္ (၈) ေသာင္းတမ္းမွ ေလးေသာင္း
တမ္း သို႔တိုင္ေအာင္ ဆုတ္ယုတ္၍ လာကုန္၏။

( ေလးေသာင္းတမ္း )
အသက္ေလးေသာင္းတမ္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ေသာ ေမတၱာ
တရား နည္းပါး၍  မဟုတ္မမွန္ လိမ္လည္ေျပာဆိုေသာ အကုသိုလ္တရား ထင္႐ွား
ျဖစ္ေပၚလာ၏။     ထို မုသာ၀ါဒ တရားထင္႐ွားျဖစ္ေပၚလာသည့္အတြက္ အသက္
ေလးေသာင္းတမ္းမွ အသက္ႏွစ္ေသာင္တမ္း သို႔တိုင္ဆုတ္ယုတ္ေလသည္။

( ႏွစ္ေသာင္းတမ္း )
အသက္ႏွစ္ေသာင္းတမ္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ   -   ကုန္းေခ်ာျခင္းဟု ဆိုအပ္ေသာ ပိသုဏ၀ါစာ (ေခ်ာပစ္ကုန္းတိုက္မႈ) တရား ထင္႐ွားျဖစ္ေပၚလာ၏ ထိုပိသုဏ၀ါစာ
တရားထင္႐ွားျဖစ္ေပၚလာသည့္အတြက္  အသက္ႏွစ္ေသာင္းတမ္းမွ အသက္တစ္
ေသာင္းတမ္းသို႔  က်ေအာင္ဆုတ္ယုတ္ေလသည္။

( တစ္ေသာင္းတမ္း )
အသက္ တစ္ေသာင္းတမ္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ - သူတစ္ပါး သားမယားကို သြား
လာက်ဴးလြန္ျခင္းဟူေသာ ကာေမသူမိစၧာစာရ တရားထင္႐ွားျဖစ္ေပၚလာ၏။
ထို ကာေမသုမိစၧာစာရ တရား  ထင္႐ွား  ျဖစ္ေပၚလာသည့္အတြက္  အသက္တစ္
ေသာင္းတမ္းမွ အသက္ငါးေထာင္တမ္းသို႔ က်ေအာင္ဆုတ္ယုတ္ေလသည္။

( ငါးေထာင္တမ္း )
 အသက္ငါးေထာင္တမ္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဆဲေရးတိုင္းထြာျခင္း၊ အလြန္ၾကမ္း
တမ္းေသာစကားကိုဆို
ျခင္းဟူေသာ ဖ႐ုသ၀ါစာ၊ အက်ိဳးမဲ့ျပိန္ဖ်င္းေသာ စကားကို
ဆိုျခင္းဟူေသာ သပၹပၸလာပ၀ါစာ  ဟူေသာ တရားႏွစ္ပါး ထင္႐ွားစြာ ျဖစ္ေပၚ
လာ
သည္။  ထိုအကုသိုလ္တရား ႏွစ္ပါးေၾကာင့္ အသက္ ငါးေထာင္တမ္းမွ ႏွစ္ေထာင့္
ငါးရာ၊ ႏွစ္ေထာင္တမ္း သို႔တိုင္ေအာင္ ဆုတ္ယုတ္၍ လာကုန္၏။


( ႏွစ္ေထာင္တမ္း )
အသက္ႏွစ္ေထာင္တမ္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ - သူတစ္ပါးစည္းစိမ္ကို မိမိစည္းစိမ္
ျဖစ္ေအာင္ ၾကံျခင္းဟူေသာ အဘိဇၥ်ာ၊ သူတစ္ပါး ေသၾကပ်က္စီးေအာင္ ၾကံျခင္းဟူ
ေသာ ဗ်ာပါဒဟူေသာ တရားႏွစ္ပါး ထင္႐ွားစြာ ျဖစ္ေပၚလာသည္။
    ထိုအကုသိုလ္တရား ႏွစ္ပါးေၾကာင့္ အသက္ ႏွစ္ေထာင္တမ္းမွ တစ္ေထာင္တမ္း သို႔တိုင္ေအာင္ ဆုတ္ယုတ္၍ လာကုန္၏။

( တစ္ေထာင္တမ္း
)
အသက္တစ္ေထာင္တမ္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ - မေကာင္းမႈ ေကာင္းမႈျပဳျခင္း
ေၾကာင့္အက်ိဳးအျပစ္မ႐ွိဟူေသာ မိစၧာဒိ႒ိ တရားထင္႐ွားျဖစ္ေပၚလာ၏။ ထိုမိစၧာဒိ႒ိ
တရား ထင္႐ွားျဖစ္ေပၚလာသည့္အတြက္ အသက္တစ္ေထာင္တမ္းမွ အသက္ငါးရာ
တမ္းသို႔ က်ေအာင္ဆုတ္ယုတ္ေလသည္။

( ငါးရာတမ္း
)
အသက္ငါးရာတမ္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ မိၾကီး မိေထြး စသည္တို႔ အေပၚ၌ တပ္မက္
ျခင္းဟူေသာ အဓမၼရာဂ၊ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး တပ္မက္ျခင္းဟူေသာ ၀ိသမေလာဘ ၊ ေယာကၤ်ား အခ်င္းခ်င္း မိန္းမအခ်င္းခ်င္း တပ္မက္ျခင္းဟူေသာ ၀ိသမရာဂ   တို႔ျဖစ္
ေပၚလာကုန္၏။
  ထိုတရားတို႔ ျဖစ္ေပၚလာေသာအခါ အသက္ငါးရာတမ္းမွ အသက္သံုးရာတမ္း ႏွစ္
ရာ့ငါးဆယ္တမ္းသို႔ တိုင္ေအာင္ဆုတ္ေလသည္။


( ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္တမ္း )
အသက္ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္တမ္းသို႔ေရာက္
ေသာအခါ မိခင္၊ ဖခင္ကို မ႐ိုေသျခင္း၊ရဟန္း
ကိုမ႐ိုေသျခင္း၊ ရဟႏၲာကို မ႐ိုေသျခင္း၊ ၾကီးေသာသူကို မ႐ိုေသျခင္းဟုဆိုအပ္ေသာ အယုတ္တရားတို႔သည္ ထင္႐ွားျဖစ္ေပၚလာၾကေလသည္။  ထိုအယုတ္တရားတို႔ ျဖစ္
ေပၚလာေသာအခါ အသက္  ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္တမ္းမွ    အသက္တစ္ရာတမ္းသို႔    တိုင္
ေအာင္ဆုတ္ေလသည္။


( တစ္ရာတမ္း )

အထက္ပါအယုတ္တရားတို႔ ဆက္လက္ ျဖစ္ေပၚေနေသာေၾကာင့္ အသက္ႏွစ္ရာ့ငါး
ဆယ္တမ္းမွတစ္ရာတမ္းသို႔တိုင္ေအာင္ဆုတ္ယုတ္ေလသည္။ ေနာင္တစ္ျဖည္းျဖည္း
ဆယ္ႏွစ္တမ္းသို႔ တိုင္ေအာင္ ဆုတ္ယုတ္ေလေတာ့သည္။
  ထိုသို႔ သက္တမ္းမ်ား ဆုတ္ယုတ္သြားရျခင္းမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား တည္းဟူေသာ ေမတၱာတရား ေခါင္းပါးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္



( အကုသိုလ္ အယုတ္တရားတို႔၏ အရင္းအျမစ္ )

မိမိသည္ ခ်မ္းသာျခင္းကို လိုလားေတာင္းတ ႏွစ္သက္၍ ဆင္းရဲျခင္းကိုႏွစ္သက္လိမ့္
မည္မဟုတ္ေပ။    ထို႔အတူ အျခားသူတို႔သည္လည္း  ခ်မ္းသာျခင္းကိုသာ  လိုလား၍
ဆင္းရဲျခင္းကို မႏွစ္သက္ၾကေပ။  မိမိကို ေစာ္ကားလြန္ၾကဴးလွ်င္ မႏွစ္သက္သကဲ့သို႔
သူတစ္ပါးတို႔သည္လည္း   ႏွစ္သက္ၾကမည္မဟုတ္ ဟူေသာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား မ႐ွိ
ေသာေၾကာင့္အကုသိုလ္ အယုတ္တရားတို႔ျဖစ္ေပၚလာရေပသည္။

Monday, March 19, 2012

မ်က္စိေညာင္းညာျခင္းကို ေလ်ာ့ပါးေစတဲ့ မ်က္စိေလ့က်င့္ခန္း

ခပ္သြက္သြက္ေျပးတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေရကူးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလ့က်င့္ခန္းတစ္ခုခုကို
ေန႔စဥ္ျပဳလုပ္ၿပီး ခႏၶာကုိယ္ကို ၾကံ့ခုိင္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔က
အေရးပါတဲ့ ကိစၥတစ္ရပ္ျဖစ္တယ္ဆုိတာကို လူတုိင္းနီးပါး သိထားတဲ့ကိစၥတစ္ခုပါ။
ဒါေပမယ့္ သင့္မ်က္လံုးကိုလည္း ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေပးလုိ႔ ရတယ္ဆုိတာကို
သိထားပါသလား။ မ်က္လံုး ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ မ်က္လံုးက်န္းမာေရးကို
ေကာင္းမြန္ေစသလုိ မ်က္စိေညာင္းညာျခင္းကိုလည္း ေလ်ာ့ပါးေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
မ်က္လံုးေလ့က်င့္ခန္းေလးေတြကို လုပ္ၿပီး မ်က္စိကို ေကာင္းမြန္ေအာင္
ထားႏိုင္ၾကဖုိ႔ ေအာက္မွာ လြယ္ကူ႐ိုးရွင္းတဲ့ မ်က္လံုးေလ့က်င့္ခန္းေလးေတြကို
ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။



၁။ ကုလားထုိင္မွာ သက္ေတာင့္သက္သာအေနအထားနဲ႔ ထုိင္ပါ။ လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ကို
ပူေႏြးလာတဲ့အထိ ပြတ္ပါ။ ပူေႏြးလာရင္ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကို ညင္သာစြာမွိတ္ၿပီး
လက္ဖဝါးနဲ႔ အုပ္ထားပါ။ မ်က္စိကိုဖိၿပီးအုပ္မထားပါနဲ႔။ လက္ဖဝါးအခြက္ထဲနဲ႔
မ်က္စိကုိအုပ္၊ အလင္းေရာင္မဝင္ေအာင္ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို မဟေအာင္ထားပါ။
ႏွာတံနဲ႔ လက္ဖဝါးကိုလည္း ထိေနေအာင္ထားပါ။ ေမွာင္မည္းတဲ့
ပတ္ဝန္းက်င္လုိသေဘာထားၿပီး အေမွာင္ထဲကို အာ႐ံုစူးစိုက္လုိက္ပါ။
အသက္ျပင္းျပင္း႐ႈသြင္းလုိက္ပါ။ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အမွတ္တရေလးေတြကို စဥ္းစားေနပါ။
ေမွာင္မည္းတဲ့ဝန္းက်င္ကိုသာ ျမင္ရၿပီဆုိရင္ လက္ဖဝါးကုိ အသာေလးဖယ္လုိက္ပါ။
ဒီလုိမ်ဳိးေလ့က်င့္ခန္းကို ၃ မိနစ္ေလာက္ လုပ္ေပးပါ။



၂။ မ်က္စိကို တင္းတင္းေလးမွိတ္လုိက္ပါ။ ၅ စကၠန္႔ေလာက္ၾကာရင္ ျပန္ဖြင့္ပါ။ ၅
စကၠန္႔ေလာက္ ၾကာရင္ တင္းတင္းေလးျပန္မွိတ္ပါ။ ဒီလုိမ်ဳိးေလး ၇ ႀကိမ္၊ ၈
ႀကိမ္ေလာက္ လုပ္ေပးပါ။



၃။ မ်က္လံုးေလးမွိတ္ၿပီး လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ စက္ဝိုင္းပံုသ႑ာန္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔
ႏွိပ္ေပးပါ။ တအားဖိၿပီး မႏွိပ္ပါနဲ႔။ အားေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးနဲ႔ႏွိပ္ပါ။



၄။ လက္ေခ်ာင္းသံုးေခ်ာင္းနဲ႔ အေပၚမ်က္ခြံကို ဖိေပးပါ။ ၂ စကၠန္႔ေလာက္ ဖိၿပီး
ေလ်ာ့ခ်လုိက္ပါ။ ၅ ႀကိမ္ခန္႔ လုပ္ေပးပါ။



၅။ သက္ေတာင့္သက္သာအေနအထားနဲ႔ထုိင္

ပါ။ မ်က္လံုးကို နာရီလက္တံအတုိင္း လွည့္ပါ။
မ်က္ေတာင္ခတ္ပါ။ ေနာက္ နာရီလက္တံေျပာင္းျပန္လွည့္ပါ။ ငါးႀကိမ္ေလာက္လုပ္ေပးပါ။



၆။ မွန္ျပတင္းေပါက္နဲ႔ ၆ လက္မေလာက္အကြာမွာထုိင္ပါ။ မ်က္စိအေနအထားနဲ႔
အေနအေတာ္ေလာက္မွာ ထင္သာမယ့္အေရာင္တခုနဲ႔ အမွတ္ေလးခ်စ္လုိက္ပါ။
အဲဒီအမွတ္ေလးေနတဆင့္ အေဝးတစ္ေနရာကို ၁၅ စကၠန္႔ေလာက္ စူးစိုက္ၾကည့္လုိက္ပါ။
ၿပီးရင္ အမွတ္ကေလးကုိပဲ ၁၅ စကၠန္႔ေလာက္ ျပန္ၾကည့္ေပးပါ။ ဒါမွမဟုတ္
ခဲတံတစ္ေခ်ာင္းကို လက္တစ္ကမ္းအကြာမွာ ကိုင္ၿပီး စူးစိုက္ၾကည့္ပါ။
ႏွာေခါင္းနားေရာက္ေအာင္ တျဖည္းျဖည္း ဆြဲယူလာပါ။ ၿပီးရင္ လက္တကမ္းအကြာကို
တျဖည္းျဖည္း ျပန္ေရႊ႕လုိက္ပါ။ ၁ဝ ႀကိမ္လုပ္ေပးပါ။



၇။ နံရံတစ္ခုနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ထုိင္ပါ။ ၿပီးရင္ ေခါင္းကိုမလႈပ္ပဲ
မ်က္လံုးနဲ႔ နံရံေပၚမွာ စာေရးပါ။ ပထမေတာ့ ခက္ခဲတဲ့ေလ့က်င့္ခန္းတစ္ခုျဖစ္

ပါတယ္။ ေလ့က်င့္ရင္းနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေလးတစ္ခု ျဖစ္လာတာကို ေတြ႕ရမွာပါ။
စာလံုးႀကီးႀကီးေရးေလ ထိေရာက္မႈ ပုိရွိေလပါပဲ။



၈။ ေရွ႕မွာ နာရီႀကီးႀကီးတစ္လံုးရွိေနတယ္လုိ႔ မွတ္ယူထားပါ။ နာရီရဲ႕
အလည္ဗဟိုတည့္တည့္ကို ၾကည့္ေနပါ။ နာရီမွတ္ကိုၾကည့္ပါ။ ဗဟိုကိုျပန္လာပါ။
ေနာက္နာရီမွတ္ တစ္ခုကို ထပ္ၾကည့္ပါ။ ဗဟိုကိုျပန္ၾကည့္ပါ။ နာရီလက္တံ ၁၂
ခုျပည့္ေအာင္လုပ္ၿပိးသြားရင္ လံုေလာက္ပါၿပီး။ ဒီေလ့က်င့္ခန္းကို
မ်က္လံုးမွိတ္ၿပီးေတာ့လည္း လုပ္လုိ႔ရပါတယ္။



၉။ ေပ ၁၅ဝ အကြာအေဝးေလာက္မွာရွိတဲ့ အရာဝတၳဳတစ္ခုခုကို စကၠန္႔အနည္းငယ္ေလာက္
စူးစိုက္ၾကည့္ပါ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ ၃ဝ ေအာက္ရွိတဲ့ အရာဝတၳဳဆီကို
အၾကည့္ေျပာင္းလုိက္ပါ။ စကၠန္႔အနည္းငယ္ေလာက္ၾကာရင္ အေဝးမွာရွိတဲ့
အရာဝတၳဳဆီကိုျပန္ၾကည့္လုိက္ပါ။ ငါးႀကိမ္ေလာက္ လုပ္ေပးပါ။



၁ဝ။ ေဝးႏိုင္သမွ် ေဝးတဲ့ ေနရာမွာရွိတဲ့ အရာဝတၳဳတစ္ခုကို ၾကည့္ပါ။
နာရီဝက္အၾကာမွာ တခါေလာက္ အေဝးကိုၾကည့္ေပးပါ။ ဒီလုိမ်ဳိးၾကည့္ေပးျခင္းဟာမ်က္လံုး
အျမင္စြမ္းအားကို ထိန္းထားေပးႏိုင္သလုိ၊ အျမင္အာ႐ုံယုိယြင္းလာျခင္းကို

လည္း ထိေရာက္စြာ ကာကြယ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။



၁၁။ မ်က္လံုးကို အေပၚၾကည့္ ေအာက္ၾကည့္ ၾကည့္ေပးပါ။ ၈ ႀကိမ္ေလာက္လုပ္ၿပီး၊
ညာၾကည့္၊ ဘယ္ၾကည့္ ၾကည့္ေပးပါ။ ၈ ႀကိမ္ေလာက္လုပ္ပါ။ ၾကည့္အခါမွာ မ်က္လံုးကို
ဖိၿပီး မၾကည့္ပါနဲ႔။ ဖိၿပီးၾကည့္ရင္ အျမင္အာ႐ံုကို ပိုမိုဆုိးဝါးေစတာေၾကာင့္
ဖြဖြေလးပဲမ်က္လံုးကို ေရႊ႕လ်ားပါ။



ေလ့က်င့္ခန္းတစ္ခုကို အခ်ိန္ၾကာၾကာလုပ္တာထက္စာရင္ မွန္မွန္ေလးလုပ္ဖုိ႔က
ပုိအေရးႀကီးပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာသံုးလုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္တစ္ခုကို
အာ႐ံုစုိက္ၿပီးအခ်ိန္အၾကာႀကီး အလုပ္လုပ္ေနစဥ္မွာ မ်က္လံုးကုိ ဟုိဟုိ၊
ဒီဒီေရႊ႕လ်ားအလုပ္လုပ္ေစပါ။ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ အတြင္းမွာလည္း
အေဝးတေနရာကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္လံုးေညာင္းညာမႈကို ေျဖေလွ်ာ့ပါ။
လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ကိုပူေအာင္ပြတ္ၿပီး မ်က္လံုးေပးမွာအုပ္ေပးထားတဲ့ နည္းကေတာ့
အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ခဏခဏ မ်က္ေတာင္ခတ္ပါ။ မ်က္လံုး ေညာင္းၿပီးစပ္ေနတဲ့အခါ
အေျခအေနေပးရင္ ေရေအးေလးနဲ႔ မ်က္လံုးကို ေဆးေၾကာေပးလုိက္ပါ။

Fwd;  MM Daily Mail

တန္ခူးလ

တန္ခူးလ သည္ ျမန္မာ.ဆယ္.ႏွစ္လ ရာသီ၏ ပထမဆံုးလ ျဖစ္သည္။

ႏွစ္သစ္ကို တန္ခူ (တန္ခူးလ) လမွ စတင္ပါသည္။ ေျခာက္ေသြ႕ေဒသမ်ားတြင္ ထန္းပင္မ်ား မ်ားမ်ား စိုက္ပ်ိဳးၾကသည့္ ျမန္မာတို႔အတြက္ တန္ခူလ ဆုိသည့္ေ၀ါဟာရမွာ “ထန္းသီးခူးသည့္ လ”ဟု အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္ျပီး သကၠတဘာသာ “တာလ”မွ ဆင္းသက္ေသာအမည္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အဆိုပါ ထန္းပင္သည္ အိႏိၵယမွ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းသို႔ ခရစ္ႏွစ္ အေစာပိုင္းေလာက္ကပင္ ေရာက္ရွိခဲ့သည့္အပင္ ျဖစ္သည္ဟု ခန္႔မွန္းၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္း၏ ရာသီဥတုႏွင့္ကိုက္ညီျပီး၊ ခန္းေျခာက္ေဒသမွာပင္ ေကာင္းမြန္စြာေပါက္ေရာက္ႏိုင္စြမ္း ရွိသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ေရကန္၊လယ္ကြင္း ဝန္းက်င္တို႔တြင္ ထန္းပင္မ်ားအား အတန္းလိုက္စီၿပီး စိုက္ထားေလ့ ရွိသည္။ ထန္းမွထြက္ရွိသည့္ ထန္းလ်က္ျဖင့္ မုန္႔အခ်ိဳပြဲမ်ားကို ျပဳလုပ္ၾကသကဲ့သို႔ ယမကာ အေဖ်ာ္ကို ထန္းရည္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ရသည္။ ေရွးျမန္မာတို႔သည္ ေျမ အေရာင္းအဝယ္ ျပဳၿပီးသည့္အခါတြင္လည္းေကာင္း၊သားသမီးမ်ား အိမ္ေထာင္ခ်သည့္အခါ အခမ္းအနားတြင္လည္းေကာင္း အမ်ားသိေစရန္ ဖိတ္ၾကားၿပီး အမဲ၊ ၾကက္၊ ဝက္နဲ႔ ေသရည္ပါတဲ့ စားေသာက္ပြဲႀကီး ေပးေလ့ရွိေၾကာင္း ပုဂံေခတ္ဆိုင္ရာ ေက်ာက္စာအေထာက္အထားမ်ားအရ သိရွိရသည္။ ထိုသို႔ေသာအခမ္းအနားမ်ားတြင္ ေသရည္ႏွင့္အတူ ထန္းရည္မွခ်က္လုပ္သည့္ ယမကာ အေဖ်ာ္ကိုလည္း ေသာက္ၾကေၾကာင္း အေထာက္အထားမ်ား ေတြ႕ရပါသည္။

ထို႔အျပင္ထန္း႐ြက္ကိုလည္း အိမ္အမိုး၊ရဟန္းေဆာင္ ယပ္ေတာင္စသည္ျဖင့္ အသံုးခ်ၾကေသးသည္။ ေပ႐ြက္ကဲ့သို႔ပင္ ထန္း႐ြက္ေပၚ၌လည္း စာေရးႏိုင္သည္။ ထန္းပင္စည္မွ ျဖစ္ေသာ ထန္းလံုးျဖင့္ အိမ္၊အေဆာက္အဦး၊ကာကြယ္ေရး အတြက္ ခံတပ္ စသည္ျဖင့္ ေဆာက္လုပ္အသံုးခ်ၾကပါေသးသည္။ ဆည္ဖို႔ရာ၌လည္း ထန္းလံုးမ်ားကို ဆည္ပိတ္ရာတြင္ သံုးျပန္သည္။ တန္ခူးလသည္ ခရစ္ျပကၡဒိန္အရ မတ္လႏွင့္ဧၿပီလမ်ားအတြင္း က်ေရာက္ပါသည္။ ကံ့ေကာ္ပန္း (Mesua ferrea)သည္ တန္ခူးလ၏ အထိမ္းအမွတ္ပန္း ျဖစ္သည္။

က်င္းပေသာပြဲေတာ္

သႀကၤန္ပြဲေတာ္

ဦးေပၚဦး၏ ယမမင္းထံ အစစ္ခံ သံေပါက္

၁။ အိုကြဲ႔ ေယာက်္ား၊ ေမာင္လူသား၊ ဘယ္တရားမ်ား က်င့္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးမွာ၊ ေလွ်ာက္စရာ၊ ဘယ္ဟာကိုမွ် မရွိတယ္။  ၂။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၊ တစ္ခုခု၊ မျပဳခဲ့လားကြယ္။ ယမရာဇာ၊ ေမးေသာခါ၊ ခမ်ာ မိႈင္၍ေနရွာတယ္။  ၃။ အေမာင္ေယာက်္ား၊ သတိထား၊ စဥ္းစားပါဦးကြယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ၊ သာသနာ၊ မထြန္းပါလားကြယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာ၊ သာသနာ၊ ထြန္းလွပါေတာ့တယ္။  ၄။ ပဗၺဇၨိ၊ ဒုလႅဘ၊ မရခဲ့လားကြယ္။ သာသနာစက္၊ ရဟန္းဘက္၊ စိတ္မွ် မကြက္တယ္။  ၅။ ရဟန္းျဖစ္မွာ၊ မင္းဆရာ၊ မေဟာပါလားကြယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆရာ၊ ေဟာျပရွာ၊ နားမွာမဝင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္မွာ၊ သည္အခါ၊ ရြာသာ ေရာက္ေတာ့တယ္။  ၆။ ေယာက်္ားစစ္ပ၊ လွလွရ၊ မင္းဘဝကို ႏွေျမာတယ္။ လူတို႔ျပည္ရြာ၊ အေမာင့္မွာ၊ ဘာမ်ားလုပ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္မယား၊ စားဖို႔မ်ား၊ ၾကိဳးစား လုပ္ခဲ့တယ္။  ၇။ အေမာင္,အေမာင္၊ ေယာင္ေတာင္ေတာင္၊ အေမာင္ မွားခဲ့တယ္။ သဒၶါေျဖာင့္တန္း၊ ဒါနခန္း၊ ေျပာစမ္းပါဦးကြယ္။ သားႀကီးရွင္ျဖစ္၊ ကြၽန္ေတာ္စစ္၊ ညႇစ္၍ လွဴခဲ့တယ္။  ၈။ လွဴေသာအခါ၊ ေစတနာ၊ သံုးျဖာညီလားကြယ္။ သံုးခ်က္ေစတနာ၊ နည္းလွပါ၊ မွန္စြာ ေလွ်ာက္ေတာ့မယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အလွဴ၊ ေႂကြးေတြပူ၊ ေငြကူ ေမွ်ာ္မိတယ္။ ကူေငြႏွင့္သာ၊ ငါလွဴတာ၊ ေထမိပါရင္ ေတာ္ေရာ့မယ္။ ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးမွာ၊ သည္လိုသာ၊ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။  ၉။ ယုတ္ျမတ္မဟူ၊ စားေသာက္သူ၊ ၾကည္ျဖဴပါလားကြယ္။ ေငြကူမ်ားရာ၊ လူခ်မ္းသာ၊ မ်က္ႏွာလိုက္၍ ေကြၽးခဲ့တယ္။ မ်က္ႏွာနည္းပါး၊ လူမြဲမ်ား၊ မလြဲသာေကြၽး ေကြၽးခဲ့တယ္။ လူခ်မ္းသာပင္၊ မ႑ပ္ဝင္၊ ဖ်ာလွ်င္သင္ျဖဴး ခင္းေပးတယ္။ သည္ကို ဟိုကို၊ ႂကြပါဆို၊ ဗ်ဳိ႕ဗ်ာမစဲ ေခၚခဲ့တယ္။ ကြမ္းေဆးလက္ဖက္၊ ဆီစက္စက္၊ ဝက္ႏွင့္ၾကက္သား ေကြၽးခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးမွာ၊ ေငြမ်က္ႏွာ၊ သည္လိုဟာမွ သဒၶါတယ္။  ၁ဝ။ မင့္အလွဴမွာ၊ ေငြေတြဟာ၊ ႏွေျမာပါဘိကြယ္။ ပရိကၡရာ၊ ေဆာင္ရန္မွာ၊ ေကာင္းစြာ လွဴလားကြယ္။ ပရိကၡရာ၊ ညံ့လွစြာ၊ ဖိုးခ်ဳိတာမွ ဝယ္ေပးတယ္။  ၁၁။ လွွဴေသာအခါ၊ ပစၥည္းမွာ၊ စင္ၾကယ္ပါလားကြယ္။ ကြၽန္ေတာ္လွွဴတာ၊ ပစၥည္းမွာ၊ ခိုးတာမ်ားခဲ့တယ္။ ၁၂။ ပစၥည္းကုန္မွာ၊ မင္းလွဴတာ၊ ဝမ္းနည္းပါေလတယ္။ ဘုန္းႀကီးပင့္ခန္း၊ အလမ္းလမ္း၊ ေျပာစမ္းပါဦးကြယ္။ အက်င့္သိကၡာ၊ ေရြးခ်ယ္ကာ၊ ျမတ္ရာ ကိုယ္ေတာ္ ပင့္လားကြယ္။ သည္လိုဟာမွာ၊ မေလ့လာ၊ မ်က္ႏွာ,နာမွ ပင့္ခဲ့တယ္။ ႏႈတ္ဆက္ေခၚငင္၊ မ်က္ႏွာရႊင္၊ ပုဂၢိဳလ္ေကာင္းလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ သည္လိုဆရာ၊ ကြၽန္ေတာ့္မွာ၊ မ်ားစြာပင့္ခဲ့တယ္။ တို႔အမ်ဳိးပါ၊ တို႔ဆရာ၊ တို႔ရြာကိုယ္ေတာ္ ပင့္ဦးမယ္။ ေျပာင္းႏွင့္စပါး၊ မင္းတို႔မ်ား၊ ဘယ္ေလာက္ရလားကြယ္။ ေက်ာင္းကိုမ်ားသြား၊ ရယ္ဟားဟား၊ လက္ဖက္ ကြမ္းစားတယ္။ ငွက္ေပ်ာ အုန္းသီး၊ ဒကာႀကီး၊ ျမည္းစမ္းပါဦးကြယ္။ သည္လိုေခၚဆို၊ မ်က္ႏွာခ်ဳိ၊ ထိုပုဂၢိဳလ္ကိုမွ ပင့္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာ၊ လွဴၾကတာ၊ သည္လိုခ်ည္းသာ ပင့္ၾကတယ္။  ၁၃။ အေမာင္လွွဴတာ၊ ဗလခ်ာ၊ တန္ပါဦးေတာ့ကြယ္။ အဂၤါငါးလီ၊ ပဥၥသီ၊ ေဆာက္တည္ျမဲလားကြယ္။ သီလငါးပါး၊ က်င့္တရား၊ ပ်က္ျပားမ်ားခဲ့တယ္။ သက္သတ္ခိုးမႈ၊ ကာေမသု၊ တစ္ခုမက်န္ ေပါက္ခဲ့တယ္။ မုသားေသရည္၊ ဤႏွစ္လီ၊ ဝသီရွိတိုင္း က်င့္ခဲ့တယ္။  ၁၄။ ျဖစ္ခဲေလစြ၊ လူ႔ဘဝ၊ သနားလွေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ခ်ည္းသာ၊ မဟုတ္ပါ၊ လူတကာလည္း ပ်က္ၾကတယ္။ မိန္းမေတြဟာ၊ ပ်က္လိုက္တာ၊ ေစ်းဝယ္တာေတာင္ ရန္ျဖစ္တယ္။  ၁၅။ သည္မွတစ္ခန္း၊ ေရွ႔သို႔လွမ္း၊ ေမးစမ္းပါဦးမယ္။ ဘုရား တရား၊ သံဃာမ်ား၊ ဝပ္တြားပါလားကြယ္။ ဘုရားဖူးမ်ား၊ တဟားဟား၊ ေပ်ာ္ပါးရေအာင္လိုက္ဖူးတယ္။  ၁၆။ လိုက္ေသာအခါ၊ ျမတ္ဗုဒၶါ၊ ၾကည္ညိဳလွစြာ ဖူးလားကြယ္။ ဗုဒၶဂုေဏာ၊ စိတ္မေစာ၊ ရယ္ေမာ စားေသာက္ ျပန္ခဲ့တယ္။  ၁၇။ မာတာပိတ၊ မိႏွင့္ ဖ၊ ညြတ္တြား ခယ ပါလားကြယ္။ မညြတ္ခ,ဘဲ၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း၊ ဆဲေတာင္ ဆဲေသးတယ္။  ၁၈။ မွားစြမွားစြ၊ ေမာင္ဗာလ၊ သနားပါဘိကြယ္။ တရားေတာ္မွာ၊ ေဒသနာ၊ ၾကားနာရဲ႔လားကြယ္။ စိတ္ကမပါ၊ ရွက္လိုက္တာ၊ လူဆိုမွာေၾကာင့္ နာဖူးတယ္။  ၁၉။ နာေသာအခါ၊ မင္းစိတ္မွာ၊ သဒၶါၾကည္ႏူး ရွိလားကြယ္။ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား၊ စိတ္ကသြား၊ ေတာထဲမ်ားေတာင္ ေရာက္ေသးတယ္။  ၂ဝ။ ပုဂၢိဳလ္္မ်ားစြာ၊ ေဟာၾကားပါ၊ သည္တစ္ခါလားကြယ္။ ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးမွာ၊ သည္တစ္ခါ၊ လူမ်က္ႏွာေၾကာင့္ လိုက္ေသးတယ္။  ၂၁။ သည္တစ္ခါ,နာ၊ အေမာင္မွာ၊ ၾကည္ညိဳပါလားကြယ္။ တရားလည္းခ်၊ အိပ္ေရးဝ၊ ထ၍ ျပန္ခဲ့တယ္။ မိန္းမေတြဟာ၊ ငိုက္လိုက္တာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ေတာင္ သာေသးတယ္။  ၂၂။ စံေက်ာင္းဝိဟာ၊ ျမတ္သံဃာ၊ ဆည္းကပ္ပါလားကြယ္။ ဆြမ္း မုန္႔ ငွက္ေပ်ာ၊ ေက်ာင္းမွာေပါ၊ ေရာ၍လိုက္ဖူးတယ္။  ၂၃။ လိုက္ေသာအခါ၊ ေထရ္သံဃာ၊ ရဟႏၲာသို႔ ထင္လားကြယ္။ ဘုန္းႀကီးနားမွာ၊ မေရာက္ပါ၊ ေတာ္ရာေခ်ာင္က ခိုခဲ့တယ္။  ၂၄။ ခိုေသာအခါ၊ မင့္စိတ္မွာ၊ ၾကည္ညိဳပါလားကြယ္။ ၾကည္ညိဳေဝးကြာ၊ ကြၽန္ေတာ့္မွာ၊ စားစရာသာ ၾကည့္ခဲ့တယ္။ သူရကာယ္ပင္၊ က်ဳိးမျမင္၊ ဘုန္းႀကီးကပင္ ႏွေျမာတယ္။ သည္လိုမ်ားေပ၊ ကြၽန္ေတာ္ေလ၊ ဆိုေတာင္ဆိုမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ခ်ည္းသာ၊ မဟုတ္ပါ၊ သူတကာလည္း ဆိုၾကတယ္။ ၂၅။ ေက်ာင္းပစၥည္းမ်ား၊ အေမာင္အား၊ မစားမေသာက္ ကင္းလားကြယ္။ စားသည့္ထမင္း၊ ဝမ္းေတာင့္တင္း၊ ေက်ာင္းကအႏိုင္ ဆင္းခဲ့တယ္။  ၂၆။ စားသည္မယြင္း၊ ေက်ာင္းတလင္း၊ ခတ္ျခင္း တံျမက္ လွည္းလားကြယ္။ မလွည္းမိပါ၊ ကြၽန္ေတာ့္မွာ၊ စားၿပီး ေသာက္ခါ ျပန္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာ၊ လူေတြဟာ၊ သည္လိုခ်ည္းသာ စားၾကတယ္။  ၂၇။ အေမာင္ ေယာက်္ား၊ မင္းျဖစ္ျငား၊ သနားပါဘိတယ္။ ဥပုသ္ေစာင့္ခန္း၊ ေရွ႔သို႔လွမ္း၊ ေမးစမ္းပါဦးမယ္။ ဥပုသ္အဂၤါ၊ အရိယာ၊ ျဖဴစြာသီလ ေစာင့္လားကြယ္။ ဘုန္းႀကီးမ်ားထံ၊ သီလခံ၊ ႂကြက္ဆူညံေအာင္ ေျပာခဲ့တယ္။  ၂၈။ ေျပာေသာစကား၊ မင္းျဖစ္ျငား၊ တရားေၾကာင္းလားကြယ္။ လယ္,ယာ,ကြၽဲ,ႏြား၊ ေျပာင္းစပါး၊ သားမယားေၾကာင္း ေျပာခဲ့တယ္။ စပ္မိစပ္ရာ၊ ေျပာလိုက္တာ၊ ႏြားခ်င္းလဲရာ ေရာက္ေသးတယ္။ စကားမဆံုး၊ တစ္ေန႔လံုး၊ အံုးအံုးႂကြက္ေအာင္ ေျပာခဲ့တယ္။ သည္လိုႏွင့္ပင္၊ ေနသာဝင္၊ အိမ္လွ်င္ျပန္ခဲ့တယ္။ ဥပုသ္ေစာင့္ရာ၊ ေျပာၾကတာ၊ မိုးမရြာေၾကာင္းသာ မ်ားၾကတယ္။  ၂၉။ သီလေျပာက္ၾကား၊ ေစာင့္ေလျငား၊ မိုးကား ကြက္ၾကားရြာတတ္တယ္။ မင္းတို႔လူ႔ေဘာင္၊ သီလေၾကာင္၊ မိုးေရွာင္ကြင္းတတ္တယ္။ မင္းတို႔ျဖစ္ပံု၊ အလံုးစံု၊ အကုန္ေတြးပကြယ္။ မင္းတို႔ေစာင့္တာ၊ ဥပုသ္မွာ၊ ထမင္းဆာတာ သနားတယ္။ ဘာဝနာလမ္း၊ ကမၼ႒ာန္း၊ စီးျဖန္းပါလားကြယ္။ ဘာဝနာလမ္း၊ ကမၼ႒ာန္း၊ စီးျဖန္းနည္းခဲ့တယ္။  ၃ဝ။ တရားစကား၊ အေမာင့္အား၊ ေဆြးေႏြးပါလားကြယ္။ တတ္သည္ဆိုလွ်င္၊ ကြၽန္ေတာ္ပင္၊ အလြန္ေမးခ်င္တယ္။  ၃၁။ ေမးေသာအခါ၊ မင္းစိတ္မွာ၊ ဘာဝနာလားကြယ္။ မေျဖႏိုင္က၊ အရွက္ရ၊ နာမည္ပ်က္ေအာင္ ေမးခဲ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ၊ က်ဳပ္တို႔ရြာ၊ စာ စကားသာ ေျပာၾကတယ္။ သၿဂႋဳဟ္ေဘးေပါက္၊ ေကာက္သင္းေကာက္ ေရာက္မိေရာက္ရာ ျငင္းၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာင္၊ တတ္ဟန္ေဆာင္၊ ေဖာင္ေဖာင္လန္ေအာင္ ျငင္းခဲ့တယ္။  ၃၂။ ျငင္းေသာအခါ၊ မင္းစိတ္မွာ၊ ဘယ္လိုပါလဲကြယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကပင္၊ ဂုဏ္လိုခ်င္၊ တတ္သည္ထင္ေအာင္ ျငင္းခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာ၊ လူေတြဟာ၊ စာျငင္းတာႏွင့္ ရန္ျဖစ္တယ္။  ၃၃။ အေမာင္ေယာက်္ား၊ ေလွ်ာက္စကား၊ အမွားေတြသာ မ်ားခဲ့တယ္။ အားကိုးစရာ၊ ကုသိုလ္မွာ၊ ဘယ္ဟာကိုမွ် မရွိတယ္။ တစ္ခုကိုမွ်၊ ေမးမရ၊ ဝမ္းနည္းလွေခ်တယ္။ အေမာင့္ျဖစ္ေထြ၊ သနားေလ၊ လူ႔ျပည္မယား မကယ္တယ္။ မကယ္ျဖစ္တာ၊ မင္းတစ္ခါ၊ ၾကမၼာေမွာက္ေတာ့မယ္။ အေမာင့္ျဖစ္ပံု၊ အလံုးစံု၊ အကုန္သနားတယ္။ ယမရာဇာ၊ ေမးေသာခါ၊ ခမ်ာမိႈင္၍ ေနေတာ့တယ္။ သည္ေသာအခါ၊ ငရဲရြာ၊ ဆြဲကာခ်ေတာ့တယ္။ ယမမင္းထံ အစစ္ခံ သံေပါက္ နိ႒ိတံ။ လကၤာေရးသူ အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦး။ ၆ - ေဒဝဒူတသုတ္ မွ၊ ေဒ၀ဒူတ၀ဂ္၊ တိကနိပါတ္၊ အဂၤုတၱိဳရ္။

သႀကၤန္ပြဲေတာ္

သႀကၤန္ပြဲေတာ္
ျမန္မာ သႀကၤန္အား ပန္းခ်ီျဖင့္ သရုပ္ေဖာ္စဥ္
သႀကၤန္ဟူေသာ စကားသည္သကၤႏၱဟူေသာ ပါဠိ မွဆင္းသက္၍ ရြတ္ဆိုေသာအခါ သကၠတ၌ရွိေသာ ရရစ္သံျဖင့္ ရြတ္ဆိုရေသာ စကားျဖစ္သည္ ။ အဓိပၸါယ္မွာ ကူးေျပာင္းျခင္းျဖစ္၏ ။ ဤကမာၻေျမႀကီးသည္ ေနကိုဗဟိုျပဳ၍ မိႆ ရာသီမွစ၍ ၿပိႆ ၊ ေမထုန္ ၊ ကရကဋ္ ၊ သိဟ္ ၊ ကန္ ၊ တူ ၊ ၿဗိစာၦ၊ ဓႏု ၊ မကာရ ၊ ကုမ္ ၊မိန္ ဟူေသာ ရာသီခြင္တို႔သို႔ အစဥ္လိုက္ ကူးေျပာင္း လွည့္လည္ၿပီးေနာက္ သူရိယသိဒၶႏၱက်မ္း အလို ၃၆၅ ရက္ ၊ ၆ နာရီ ၊ ၁၂မိနစ္ ၊ ၃၇စကၠန္႔ ျပည့္ေသာအခါ ၊ တနဂၤေႏြ ရ၀ိဖုဋၿဂိဳဟ္စင္သည္ မိႆရာသီအစ သုညအသၤာသို႔ဝင္၏ ။ သို႔ရာတြင္ ႏွစ္မကူးေသးေခ် ။ ေဗဒင္တြက္ရိုးက်မ္း မ်ား၌ ရ၀ိဖုဋၿဂိဳဟ္စင္ ႏွင့္ ရ၀ိမဓ်ၿဂိဳဟ္သြမ္း ဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ခြဲျခားျပသည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ မိႆရာသီသို႔ ထိုၿဂိဳဟ္ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ေရာက္ေသာ အခိ်န္ကာလသည္လည္း ကြဲျပားသည္ ။ မိႆရာသီသို႔ တနဂၤေႏြ ရ၀ိဖုဋၿဂိဳဟ္ ၀င္ေရာက္ရွိၿပီး၍ ၂ရက္ ၊ ၄နာရီ ၊ ၄မိနစ္ ၊ စကၠန္႔ ၄၀ ၾကာမွ တနဂၤေႏြ ရ၀ိမဓ်ၿဂိဳဟ္သြမ္း ေရာက္ရွိ၏ ။ ထိုကဲ့သို႔ ကြာျခားေသာ ႏွစ္ရက္ေက်ာ္ ကာလသို႔ ဝင္ေသာအခါက်မွသာ အတာတက္၍ ႏွစ္သစ္ကူးၿပီဟု အသိအမွတ္ ျပဳၾက၏ ။ ဤသႀကၤန္ပြဲေတာ္တြင္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားတို႔သည္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေရပက္ကစားၾကသည္ ။ သႀကၤန္ေရပက္ ဖ်န္းျခင္းသည္ ေလးနက္မြန္ျမတ္ေသာ အဓိပၸါယ္ရွိသည္ ။ ေရသည္ ေမတၱာဓာတ္ကို တင္စားသည္ ။ ေရကစား ၾကသည္မွာ ေရလိုေအး၍ ပန္းလိုလန္းပါေစ ဟူေသာေမတၱာဓာတ္ျဖင့္ ကစားျခင္းျဖစ္သည္။

ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ မ်ားစြာေသာ ေရပန္းမ်ားျဖင့္ ေခတ္သစ္ ျမန္မာ သႀကၤန္ရႊင္ျမဳးၾကစဥ္
သႀကၤန္ပြဲ သည္ျမန္မာ့တို႔၏ ရိုးရာျပကၡဒိန္ အစဆံုးလျဖစ္ေသာ တန္ခူးလတြင္ က်င္းပသည္ ။ တန္ခူးလသည္ အဂၤလိပ္ျပကၡဒိန္မွ ဧၿပီ (April) လႏွင့္တိုက္ဆိုင္သည္ ။ သႀကၤန္ပြဲကို ျမန္မာ့ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ႔ခ်င္းဆက္စပ္ေနေသာ ေလာ (Laos) ႏိုင္ငံ ၊ ကေမၺာဒီးယား (Cambodia) ႏိုင္ငံ ႏွင့္ ထိုင္း (Thailand) ႏိုင္ငံတို႔တြင္ အလားတူပင္ ဧၿပီလ၌ သႀကၤန္ပြဲေတာ္ကို ဆင္ႏႊဲၾကသည္ ။ သို႔ရာတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ သႀကၤန္ပြဲေတာ္သည္ ယင္းပြဲေတာ္တို႔ထက္ ႀကီးက်ယ္၍ ေရွး အင္း၀ေခတ္ ကပင္လွ်င္ အဂၤလိပ္ စေသာတိုင္းတစ္ပါးသားတို႔က ႏွစ္သက္ဖြယ္ရာမွတ္တမ္းတင္ခဲ့ၾကသည္။
သႀကၤန္သည္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ စစ္စစ္မဟုတ္။ ဟိႏၵဴယဥ္ေက်းမႈကို ေမြးစားထားျခင္း ျဖစ္သည္။ သႀကၤန္သည္ မဂၤလာ ၁၂ ပါးထဲမွ တစ္ပါး ျဖစ္ပါ၏။ ဤ မဂၤလာ ၁၂ ပါးသည္ပင္ ဟိႏၵဴယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္ပါ၏။ ကုလားတို႔သည္ ကေလးတစ္ဦးေမြးပါက ေနျပ မဂၤလာ၊ လျပ မဂၤလာ၊ ကြမ္းခံြ႔ မဂၤလာ၊ ထမင္းခံြ႔ မဂၤလာ၊ ပုခက္တင္ မဂၤလာ၊ နားထြင္း မဂၤလာ၊ နာမည္ေပး မဂၤလာ စသျဖင့္ ျပဳပါ၏။ မဂၤလာ ၁၂ ပါးအေၾကာင္း သိလိုလွ်င္ မာမာေအး၏ မဂၤလာ ၁၂ ပါးသီခ်င္း ကို နားဆင္ၾကည့္ပါ။
“ရ၀ိႏၵဳ ဒႆန- ေနလျပတဲ့ မဂၤလာ အညီ၊ က႑၀စၦ နားကို သ ျခင္း ျပဳပါသည္ ----- ”

ေျပာင္းေရႊ႕ျခင္းသည္ပင္ သႀကၤန္

သႀကၤန္ဟူသည္မွာ ပါဠိဘာသာ “သကၤႏၲ” သကၠဋဘာသာ “သႀကၤန္” ဟူေသာ ျမန္မာေ၀ါဟာရသည့္ ေျပာင္းေရႊ႕ျခင္းအနက္ကို ေဆာင္ေပသည္။
အဘယ္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ျခင္းအနက္ကို ေဆာင္သနည္းဟူမူ အခ်င္း ယူဇနာ (၅၀) လံုး၀န္း ယူဇနာ (၁၅၀) ရွိ၍ အတြင္းကားေရႊ၊ အပကားဖလ္အတိၿပီးေသာ ဘာဏုရာဇာမည္ေသာ တနဂၤေႏြၿဂိဳဟ္မင္းသည္ န၀င္းတလံုးမွန၀င္း တလံုး၊ နကၡတ္တလံုးမွ နကၡတ္တလံုး၊ တရာသီမွ တရာသီသို႔ အစဥ္လိုက္ ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ယင္းေျပာင္းေရႊ႕ျခင္းကိုပင္ သကၤႏၲ- သို႔မဟုတ္ သႀကၤႏၲ-ဟု ေခၚျခင္းျဖစ္ရာ၊ တႏွစ္အဖို႔တြင္၊ န၀င္းအားျဖင့္ (၁၀၈) န၀င္းျဖစ္၍ သႀကၤန္ (၁၀၈) ႀကိမ္၊ နကၡတ္ (၂၇) လံုးျဖစ္၍ သႀကၤန္ (၂၇) ႀကိမ္၊ (၁၂) ရာသီျဖစ္၍ သႀကၤန္ (၁၂) ႀကိမ္ ရွိသည္ဟု ဆိုႏိုင္ေပသည္။ ယင္းသို႔ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ထိုသႀကၤန္တို႔မွာ သာမညေရႊ႕ေျပာင္းျခင္းတည္းဟူ ေသာ စူဠသႀကၤန္တို႔သာ ျဖစ္ေပသည္။ မဟာသႀကၤန္ကား မဟုတ္ေပ၊ (၂) ရာသီနကၡတ္တို႔သို႔ ေရႊ႕ေျပာင္း ခ်ဥ္းကပ္ျခင္း သႀကၤန္ကေလးမ်ားသည္ တနဂၤေႏြၿဂိဳဟ္မွာသာမဟုတ္ ၿဂိဳဟ္တိုင္းပင္ရွိ၏။ ယင္းသို႔ရွိေသာ္လည္း လူတိုင္းသည္ တနလၤာစေသာ ၿဂိဳဟ္တို႔ကို မထားမူ၍၊ တနဂၤေႏြၿဂိဳဟ္ကိုသာ တိုင္းထားၿပီးလွ်င္ ႏွစ္၊လ၊ ရက္တို႔ကို သားၾကေသာေၾကာင့္ တနဂၤေႏြၿဂိဳဟ္ ေရႊ႕ျခင္းျဖင့္သာ သႀကၤန္ကို အသိအမွတ္ျပဳၾကေပသည္။

နကၡတ္စက္၀န္း

ေႆ၀ဏီနကၡတ္မွစ၍ ေရ၀တီနကၡတ္မ်ားရွိေသာ (၂၇) လံုးေသာနကၡတ္တို႔သည္ အာကာသေကာင္းကင္တြင္ စက္၀န္းပံုျပဳ၍ အ၀ိုင္းလိုက္ လွည့္လည္လ်က္ရွိရာ၊ ယင္းစက္၀န္းပံုႀကီးသည္ ယူဇနာသံုးသန္းေက်ာ္ရွိသည္ဟု ဆိုေပသည္။ ယခုလူ႔ျပည္မွ ျမင္ရသည္မွာ နကၡတ္စက္၀န္းႀကီး၏ ဂ-ပံုတပံုမွ်သာျဖစ္၍ အေရွ႕မွအေနာက္သို႔ အတန္းလုိက္ ေရြ႕လ်ားေနသည္ဟု ထင္ရေပသည္။ ယင္းစက္၀န္းပံု နကၡတ္၀ိုင္းႀကီးမွ နကၡတ္တလံုး-တလံုးကို တပတ္္ဟု ေခၚဆိုသည့္ ပါဒ-သဒၵါသည္ အပိုင္းအပံုကို ေဟာသည္၊ နကၡတ္ (၂၇) လံုးျဖစ္၍ ပတ္္ေပါင္း (၁၀၈) ပတ္ရွိသည္။ ယင္း (၁၀၈) ပတ္ကိုပင္ (၁၂) ပိုင္းျပဳ၍ ပိုင္းျခားလိုက္ျပန္ေသာ္- တဘို႔ တဘို႔၌ (၉) ပတ္စီ အညီအမွ်ရေလသည္။ ယင္း (၉) ပတ္ကို ေဗဒင္ေခၚအားျဖင့္ န၀င္းဟုေခၚသည္။ (၉) ခုအေရအတြက္ဟု ဆိုလိုသည္။ ဤ (၉) လံုးတပံု၊ (၉) လံုး တစုကိုပင္ ပါဠိဘာသာအားျဖင့္ ရာသီဟုေခၚသည္။ အစုအပံုဆိုလိုသည္။ ယင္းသုိ႔အားျဖင့္ တရာသီလွ်င္ (၉) ပတ္ န၀င္း (၉) လံုးက်ျဖင့္ တဆယ့္ႏွစ္ရာသီအတြက္ (၁၀၈) န၀င္းပင္။ သို႔မဟုတ္ ပတ္ေပါင္း (၁၀၈) ပတ္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။

ေနႏွင့္နကၡတ္အသြားၿပိဳင္

တနဂၤေႏြၿဂိဳဟ္မင္းသည္ စက္နာရီ (၂၄) မိနစ္ႏွင့္ ညီမွ်ေသာ ျမန္မာ (၁) နာရီတြင္ ယူဇနာငါးေသာင္းႏႈန္း က်ျဖင့္သြားသည္ဟု သူရိေယာဂၢမဒီပနီက်မ္းႏွင့္ သာရတၳဒီပနီမည္ေသာ ၀ိနည္းဋီကာက်မ္းႀကီးတြင္ ပါရွိသည္။ ဇာတ္နိပါတ္မ်ားတြင္လည္း ေနမင္းအသြား လွ်င္ျမန္ပံု ေဟာၾကားေတာ္မူခ်က္ရွိေပသည္။ ယင္းေနမင္း၏ အသြားႏႈန္းထက္ပင္ နကၡတ္ရာသီစက္၀န္းႀကီးက ျမန္ေသးသည္ဆိုရကား.. နာရီ (၆၀) လွ်င္ (တရက္လွ်င္) တအသၤာ ေနမင္းက က်န္ရစ္ခဲ့၏။ ယူဇနာ (၅,၀၀၀) ေက်ာ္ ရာသီစက္၀န္းက ေရွ႕သို႔ ခရီးလြန္သြားသည္ဟုလို။ ထို႔ေၾကာင့္ န၀င္း တလံုးလွ်င္ (၃) ရက္၊ နာရီ (၂၀) သာ လုိက္ႏိုင္၍၊ န၀င္းေလးလံုးဟူေသာ နကၡတ္တလံုး (၁၃) ရက္၊ နာရီ (၂၀) ရွိလွ်င္-နကၡတ္ တလံုးကုိ ေျပာင္း၍ လုိက္ရျပန္သည္။ ရက္ (၃၀) ရွိလွ်င္ (၂) လံုးတပတ္၊ န၀င္း (၉) လံုးဟုေသာ တရာသီမွ ေျပာင္း၍ လိုက္ရျပန္သည္။ ဤသို႔လွ်င္ ေနမင္းကေႏွး၍ ရာသီစက္နကၡတ္က ျမန္ေလသျဖင့္ မိႆရာသီ၊ အႆ၀နီနကၡတ္ ပထမပတ္၌ (၃) ရက္ နာရီ (၂၀)၊ ဒုတိယ ၎ (၃) ရက္၊ နာရီ (၂၀) စသည္ျဖင့္ (၁၂) ရာသီ (၁၀၈) န၀င္းလွ်င္ အၾကမ္းစားအားျဖင့္ ရက္ေပါင္း (၃၆၀) ေက်ာ္ရွိေသာ .. မိန္ရာသီ၊ ေရ၀တီနကၡတ္ စတုတၳပတ္မွ ပထမလွည့္လည္ရင္း၊ မိႆရာသီ၊ အႆ၀နီ နကၡတ္ ပထမပတ္သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာသည္ကို (၁၀၈) န၀င္း၊ နကၡတ္ (၂၇) လံုး၊ (၁၂) ရာသီျပည့္ျဖစ္၍ ေျပာင္းလာၾကေသာေၾကာင့္ ပတ္ျပျပည့္၊ နကၡတ္ျပည့္ ရာသီျပည့္ျဖစ္၍ “မဟာသႀကၤန္” ဟု ေခၚဆိုၾကေလသည္။

ႏွစ္တပတ္လည္- ရက္ေပါင္း

ဤသို႔ တဆယ့္ႏွစ္ရာသီစက္၀န္းတြင္ တနဂၤေႏြၿဂိဳဟ္တည္ဟူေသာ ေနမင္းလွည့္လည္ခဲ့၍၊ ႏွစ္တပတ္လည္ေသာ ရက္ေပါင္းသည္ မကာရႏၲစေသာ ေဗဒင္က်မ္းမ်ားအလိုအားျဖင့္ (၃၆၅) ရက္၊ (၆) နာရီ၊ (၁၂) မိနစ္၊ (၃၆) စကၠန္႔၊ (ျမန္မာနာရီစစ္စစ္ျဖင့္ဖြဲေသာ .. (၃၆၅) ရက္၊ (၁၅) နာရီ၊ (၃၀) ဗီဇနာ၊ (၃၁) ခရာ၊ အႏုခရာ (၂၄) ျဖစ္သည္။) အဂၤလိပ္ နကၡတ္အရာႀကီးတို႔အလိုအားျဖင့္ (၃၆၅) ရက္၊ (၅) နာရီ၊ (၄၀) မိနစ္၊ (၄၆) စကၠန္႔ရွိ၏။ ထိုသို႔ရွိေသာေၾကာင့္ ႏွစ္တပတ္လည္ေသာအခါ ျမန္မာနာရီေပါင္းက အဂၤလိပ္နာရီေပါင္းထက္ တႏွစ္လွ်င္ (၂၃) မိနစ္ႏွင့္ စကၠန္႔ (၅၀) အၿမဲ ပိုလြန္လ်က္ ရွိေလသည္။ (၄) ႏွစ္လွ်င္ တႀကိမ္က် အဂၤလိပ္ရက္ ႏွစ္အျဖစ္ႏွင့္ တရက္တိုး၍ထားေသာ္လည္း ျမန္မာအခ်ိန္ကပင္ ပိုလြန္လ်က္ရွိေသး၏။ သို႔အတြက္ တႏွစ္၏ ရက္ခ်င္းအခ်ိန္ခ်င္း ျမန္မာန႔ဲ အဂၤလိပ္ကြားျခားလ်က္ ရွိသျဖင့္ မဟာသႀကၤန္က်ေသာရက္သည္ အဂၤလိပ္ရက္ တရက္အေပၚတြင္ အၿမဲမတည္ႏိုင္ေခ်။

ျမန္မာသႀကၤန္က်ရက္ႏွင့္ ဧၿပီ (၁၃)

ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၁၀၁ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ ဧၿပီလ (၁၀) ရက္ေန႔၌ မဟာသႀကၤန္က်ေသာရက္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ခဲ့၏။ ထို႔ေနာက္ ၁၁၆၂ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ ဧၿပီလ (၁၁) ရက္ သကၠရာဇ္ ၁၂၂၀ ျပည့္ေလာက္တြင္ ဧၿပီလ (၁၂) ရက္၊ ၁၂၆၃ ခုႏွစ္ေလာက္ကစ၍ ဧၿပီလ (၁၃) ရက္ေန႔၌ မဟာသႀကၤန္က်ေသာ ရက္မ်ားႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ခဲ့ရာ၊ လြန္ခဲ့သည့္ ၁၃၁၅ ခုႏွစ္ထိ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဧၿပီလ (၁၃) ရက္ေန႔ မဟာသႀကၤန္က်ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမွာ (၅၀) ေက်ာ္ၾကာရွည္ ခဲ့သျဖင့္ ျမန္မာသႀကၤန္က်မည့္ရက္ကို ျမန္မာရက္အားျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ မေျပာႏိုင္ေစကာမူ အဂၤလိပ္ရက္အားျဖင့္ (၁၃) ဂဏန္းကိုမူကား… လူတိုင္းပင္ ႏႈတ္တက္ရေနၾကေပေတာ့သည္။

(၁၃) မွ (၁၄) သို႔

သို႔ရာတြင္ ယခုႏွစ္ အဖို႔တြင္ကား ႏႈတ္တက္္ရေနၾကေသာ္ ဧၿပီလ (၁၃) ရက္တြင္ တရက္တိုး၍ (၁၄) ဂဏန္းျဖင့္ အသစ္ျပင္မွတ္ၾကရေပေတာ့မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမန္မာသႀကၤန္က်မည့္ရက္ကို မဟာသႀကၤန္စာမ်ားက…
“ေဇယတု။ ။ အခ်င္းယူဇနာ (၅၀) ။ လံုး၀န္းယူဇနာ (၁၅၀) ။ အတြင္းက ေရႊကား။ အပကားဖလ္အတိၿပီးေသာ။ ေရာင္ျခည္တေထာင္ေဆာင္ေသာ္ ဘာႏုရာဇာမည္ေသာ္ တနဂၤေႏြၿဂိဳဟ္မင္းသည္ တေပါင္းျဖစ္ေသာ မိန္ရာသီ။ ေရ၀တီနကၡတ္ အ၀သာန္္န၀င္းလက္ထက္မွသည္ တန္ခူးျဖစ္ေသာ မိႆရာသီ။ အႆ၀ဏီနကၡတ္၊ အာဒိန၀င္း ထက္သို႔ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၁၆ ခု၊ ေႏွာင္းတန္ခူးလျပည့္ေက်ာ္ (၆) ရက္၊ (၄) ဟူးေန႔၊ ညဥ့္ (၃) ခ်က္တီးေက်ာ္၊ (၇) ရက္ ၾကာသေတးေန႔သို႔အ၀င္ (၂) နာရီ၊ တပတ္၊ (၉) ဗီဇနာ၊ (၃) ျပန္၊ (၂) ခရာ၊ ကုန္လတ္၊ ဓႏုစန္း၊ (၂) လာ ေဟာရက္၊ ေသာၾကာတရင္း၊ အဂၤါန၀င္း၊ ဗဗက႐ိုဏ္းႏွင့္ ယွဥ္၍ လက္စီးနကၡတ္ (၂၄) လံုး၊ ပတ္ျပည့္၊ (၁၁) ဃဋီလက္စီးလ်က္ ေဇဌနကၡတ္၊ (၂၃၇) အံသာ၊ (၃၆) လိတၱာ မြန္းတည့္ေသာအခ်ိန္၊ အဂၤလိပ္သကၠရာဇ္ ၁၉၅၅ ခု၊ ဧၿပီ (၁၄) ရက္၊ ၾကသပေတးေန႔၊ ညဥ့္စက္နာရီ (၃) နာရီ၊ (၅၀) မိနစ္၊ (၂၄) စကၠန္႔ စံခ်ိန္ေတာ္အားျဖင့္ (၃) နာရီ၊ (၅၃) မိနစ္၊ (၂) စကၠန္႔ အခ်ိန္တြင္ တနဂၤေႏြၿဂိဳဟ္မင္းသည္ ေရႊအဆင္းတူေသာ အ၀တ္တန္ဆာတို႔ကို ၀တ္ဆင္ လ်က္ သိေႏၶာျမင္းကို စီး၍ ေရခ်မ္းအုိးကို ပိုက္လ်က္ အေနာက္ကသည္ အေရွ႕ေျမာက္ေထာင့္သို႔ ေျပာင္း၀င္၏။” ဟူ၍ သႀကၤန္က်မည့္ရက္သည္ ျမန္မာ တန္ခူးလျပည့္ေက်ာ္ (၆) ရက္၊ အဂၤလိပ္ ဧၿပီလ (၁၄) ရက္ေန႔ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။
ဤတြင္ အႏွစ္ (၅၀) ေက်ာ္မွ် အဂၤလိပ္တို႔၏ အယူအဆျဖင့္သာမဟုတ္ ျမန္မာတု႔ိ၏ အယူအဆျဖင့္လည္း နိမိတ္ မေကာင္းေသာ ဂဏန္းအေရအတြက္ဟု မွတ္ယူထားၾကသည့္ ဧၿပီလ (၁၃) ရက္မွ လြတ္ၾကရေပတာ့မည္။ အခ်ိဳ႕အယူသီးတို႔က ျမန္မာႏွစ္သစ္မဂၤလာကို အဂၤလိပ္တို႔က ႏွိမ္ခ်သည့္အေနျဖင့္ တမင္စီစဥ္ထားသလိုလို ယူဆထားၾကေပသည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွ ပညာရွိဦးေက်ာ္ရန္ ၁၂၉၃ ခုႏွစ္ေလာက္က မဟာသႀကၤန္က်မည့္ရက္ကို တြက္ခ်က္ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီးလွ်င္ ၁၃၀၁ ခုႏွစ္ေလာက္ကစ၍ ဧၿပီလ (၁၄) ရက္ေန႔ႏွင့္ ဆံု၍ မဟာသႀကၤန္က်လိမ့္မည္ဟု တင္ႀကိဳေရးသားခဲ့ဖူးေသးသည္။


မဟာသႀကၤန္က်မည့္ရက္သိလိုက

ဤေဆာင္းပါးတြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္ အဂၤလိပ္ရက္ႏွင့္ ျမန္မာသႀကၤန္က်မည့္ရက္မ်ား ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္သည္ ဆရာႀကီး ဦးေက်ာ္ရန္ ေဆာင္းပါးမွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပခ်က္ျဖစ္ပါသည္။ ဤတြင္ မဟာသႀကၤန္က်မည့္ရက္ကို အလြယ္တကူ တြက္ယူႏိုင္ေသာ အၾကမ္းနည္းမွာ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ သႀကၤန္တက္ေသာရက္ကစ၍ ေရတြက္လွ်င္၊ (၃၆၄) ရက္ေစ့ ေရာက္ေသာေန႔လည္ လာမည့္ႏွစ္၌ မဟာသႀကၤန္က်မည့္ရက္ျဖစ္ေၾကာင္း သိႏိုင္ေပသည္။ ေန႔အတြက္ကိုကား လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္က အတာေန႔ဟု ဆိုအပ္ေသာ သႀကၤန္တက္သည့္ေန႔တြင္ တခုႏႈတ္၍ သို႔မဟုတ္ တရက္သည္ ၁၃၁၆ ခုႏွစ္အတြက္ သႀကၤန္စာကုိ ျပန္ၾကည့္လွ်င္ ၁၃၁၅ ခုႏွစ္ ေႏွာင္းတန္ခူး (၁၂) ရက္ေန႔သည္ ညဥ့္ (၂) ခ်က္တီးေက်ာ္ (၁၃) ရက္ေသာၾကာေန႔တြင္ မဟာသႀကၤန္တက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ထိုသႀကၤန္တက္သည့္ ေသာၾကာေန႔တြင္ တရက္ေနာက္ဆုတ္၍ ေရတြက္က ၾကာသပေတးေန႔က်သျဖင့္ ယခုႏွစ္ မဟာသႀကၤန္က်သည့္ ေန႔သည္ ေႏွာင္းတန္ခူးလျပည့္ေက်ာ္ (၆) ရက္ေန႔ ညဥ့္ (၃) ခ်က္တီးေက်ာ္ (၇) ရက္ ၾကသပေတးေန႔အ၀င္တြင္ မဟာသႀကၤန္က်ေပေၾကာင္း အလြယ္တကူ ေတြ႔ရမည္ျဖစ္ေပသည္။ အတိအက်အားျဖင့္မူကား လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ မဟာသႀကၤန္က်ေသာ ေန႔ရက္ခ်ိန္မွ (၃၆၅) ရက္ (၆) နာရီ (၁၂) မိနစ္ (၃၆) စကၠန္႔ ေစ့ေရာက္လွ်င္ လာမည့္ႏွစ္၌ မဟာသႀကၤန္က်ၿမဲျဖစ္ေၾကာင္း ျဖစ္ေပသည္။

အတာစားျခင္းဟူသည္ကား

ဤတြင္ မဟာသႀကၤန္ႏွင့္ တြဲဖက္၍ အတာ- အတာစားျခင္းဟူေသာ အမည္ေ၀ါဟာရမ်ားလည္း သႀကၤန္စာမ်ားတြင္ ပါရွိၿမဲျဖစ္ေပရာ၊ ယင္းအတာကို ဤသို႔ သိရွိအပ္ေပသည္။ “အတာ” ဟူသည္ ေလာကီအလို ဒဏ္သင့္ျခင္းျဖစ္သည္။ အတာရက္မွာ သႀကၤန္အတက္ရက္ႏွင့္ သက္ဆုိင္၍ ထိုေန႔သားသမီးမ်ား အတာစားၾကရသည္။ ယခုႏွစ္အဖို႔ရာတြင္ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၁၆ ခု၊ ေႏွာင္းတန္ခူးလျပည့္ေက်ာ္ (၉) ရက္ စေနေန႔တြင္ အတာတက္မည္ျဖစ္ရာ၊ အတာစားျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ သႀကၤန္စာမ်ားက ထုိသို႔ တက္ေသာအခါ စေနသား၊ စေနသမီးတို႔သည္ ေကာင္းမြန္ထူးျခား၊ ၀တ္စားသာရႊင္၊ တန္းဆာဆင္လ်က္၊ ဘုန္းအင္သက်၊ ျမတ္ဇနိႏွင့္၊ ဓမၼသဃၤာ၊ ဆရာမိဘ၊ ဘိုးကဘြားစံု၊ ပူေဇာ္တံုမွ ေမႊးထံုနံ႔သာ၊ ကိုယ္မွျပဳျပင္၊ ၀တ္ဆင္တန္ဆာ အံ့ရာျဖင့္ညီ၊ ေကာင္းခ်ီးစံုေစ့၊ ရႊင္ေပ်ာ္ေမြ႔လ်က္၊ ခ်ိဳျမက္ရသာ၊ ေရွ႕မွာခင္းက်င္း၊ ျဖည့္တင္းအတာ၊ ျဂဟဇာပြင့္ရာ၊ အေနာက္ေတာင္ေထာင့္အရပ္ သို႔ မ်က္ႏွာမူ၍၊ အုန္းၫြန္႔ကို ပန္ဆင္ၿပီးလွ်င္ အတာစားကုန္ရာသည္။ အတာစားရေသာ အက်ိဳးကား … အတာကမၼံ၊ ကေရာႏၲႆ မဟာပုညံ မဟပၸလံ၊ မဟိဒိၶကံ မဟာေတဇံ၊ မဟာသုခံ လဘိႆတိ၊ ေ၀ရီေဇယံ၊ သုမဂၤ- ဟုလာေသာေၾကာင့္ ခပ္သိမ္းေသာ အႏၲရာယ္ကင္းေပ်ာက္၍ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာ မဂၤလာအေပါင္းတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုကုန္ရာသည္။ ဟူ၍ ႏိႈးေဆာ္တိုက္တြန္းထားေပသည္။
ဤအတာစားျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အက်ိဳးျပဳတရားမ်ားကို တရားစာအခ်ိဳ႕၌ ေကာသလမင္းႀကီးအား ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ထုတ္ေဖာ္ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေလဟန္ ေရးသားထားေသာ္လည္း၊ ေကသလသံုယုတ္စေသာ ခိုင္ခံ့ေသာပါဠိေတာ္ႀကီးမ်ား၌ မပါမရွိဟု သိရေပသည္။ သို႔ရာတြင္ ႏွစ္ဦးအခါတြင္ ကုသိုလ္ႏွင့္ ယွဥ္ေသာ မဂၤလာယူမႈျဖစ္၍၊ ျပဳသင့္ျပဳထိုက္ေသာ ကိစၥရပ္ဟုဆိုရေပမည္။ ယခုအခါ၌ ယင္းသို႔ေသာ စနစ္တက် အတာစားမႈမ်ား တိမ္ေကာပေပ်ာက္ သေလာက္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း၊ ဒန္း၊ အုန္းၫြန္႔၊ သေျပစသည္တို႔ျဖင့္ စိုက္ထုိးအပ္ေသာ “အတာအုိး” မ်ားတည္ထားမႈကား တည္ၿမဲေနေပေသးသည္။ ယင္းအတာအိုးကိုကား သႀကၤန္ကို ေစာင့္သည့္အေနျဖင့္ သႀကၤန္မက်မီကပင္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားရသည္။ သႀကၤန္က်သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ အတာအုိးမွ ေရကိုသြန္၍ သႀကၤန္ပန္းကို အိမ္ဦး၀င္းထရံစသည္တို႔၌ ထိုးစုိုက္က ဆုိေတာင္းဆုယူ ျပဳၾကေလသည္။

ဦးေခါင္းေဆးေလွ်ာ္ျခင္း

ထိုျပင္ သႀကၤန္အခါတြင္ ျပဳသင့္ျပဳထိုက္ေသာ ကိစၥတရပ္ရွိေပေသးသည္။ ယင္းသည္မွာ ဦးေခါင္းေဆးေလွ်ာ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဦးေခါင္းေဆးေလွ်ာ္ျခင္းသည္ မိမိတို႔ ကိုယ္အဂၤါတြင္ အျမင့္ျမတ္ဆံုးျဖစ္ေသာ ဦးေခါင္းဆံပင္ဖ်ား၌ ေနာက္ႏွစ္ကတင္ရွိ ပါလာခဲ့ေသာ ေခ်းေညႇာ္အညစ္အေၾကးမ်ားကို ကူးေျပာင္းလတံၱ႔ေသာ ႏွစ္တႏွစ္ဦးဘက္ဆီိသို႔ မပါေစရန္အတြက္ဟု အယူရွိၾကေပသည္။ နိမိတ္မဂၤလာယူျခင္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္၏ သန္႔ရွင္းမႈ၊ ကိုယ္၏ သန္႔ရွင္းမႈဟု အက်ိဳးျပဳရာေရာက္၍ ျပဳသင့္ျပဳထုိက္ေသာ ကိစၥပင္ျဖစ္သည္။

သႀကၤန္ (၃) မ်ိဳး

ဤဦေခါင္းေဆးေလွ်ာ္ရာ၌လည္း အတာစားျခင္းကိစၥမွာကဲ့သို႔ စနစ္တက်ျဖစ္ေစရန္ သႀကၤန္စာမ်ားက ေဖာ္ျပၾကေပေသးသည္။ သႀကၤန္သည္ ဗသွ်ဳသႀကၤန္၊ အာရာမသႀကၤန္၊ သာမႏၲသႀကၤန္ဟူ၍ သံုးမ်ိဳးရွိရာ ဗသွ်ဳသႀကၤန္မွာ သႀကၤန္မ၀င္မီ ေဆးရ၍၊ အာရာမသႀကၤန္မွာ ၀င္ဆဲေဆးရၿပီးလွ်င္၊ သာမႏၲသႀကၤန္ကား သႀကၤန္၀င္၍ တနာရီလြန္မွ ေဆးေလွ်ာ္ရသည္ဟု သႀကၤန္၀င္တြက္႐ိုးက်မ္းမ်ားက ေဖာ္ျပၾကေပသည္။ ယခုႏွစ္ သႀကၤန္မွာ သႀကၤန္တြက္႐ိုးမ်ားအရ “သမႏၲ” သႀကၤန္က်သျဖင့္ သႀကၤန္စာမ်ား၌ “သႀကၤန္ (၃) ပါးတြင္ သမႏၲသႀကၤန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အဂၤါသားသမီး၊ ၾကသပေတးသားသမီးတို႔ကို ခ်န္လွပ္၍ ႂကြင္းေသာ (၅) ရက္ သားသမီးတို႔သည္ သႀကၤန္က်ၿပီးေနာက္ တနာရီသို႔ ေရာက္လွ်င္ (၂၄) မိနစ္လြန္ေသာ္ မိိမိတို႔ ျဂဟပတိအရပ္သို႔ သြား၍ ျဂဟဇာပြင့္ရား အေရွ႕ေတာင္ေထာင့္အရပ္သို႔ တနာရီသို႔ မ်က္ႏွာမူၿပီးလွ်င္ ရတနာသံုးပါး သိၾကားျဗဟၼာ စတုေလာကပါလ သာသနာေတာ္ေစာင့္ သမာေဒ၀နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္၊ မိဘဘိုးဘြား ဆရာသမားတို႔အား တိုင္ၾကားပသပူေဇာ္ၿပီးလွ်င္ သစ္ပင္ရင္း၌ ဦးေခါင္းေဆးကုန္ရာသည္။ အဂၤါသားသမီး၊ ၾကသပေတးသားသမီးတို႔မွာ အၾကတ္ေန႔ နံနက္ မိိမိတို႔ ျဂဟပတိအရပ္သို႔ သြား၍ ျဂဟဇာပြင့္ရာ ေတာင္ရပ္သို႔ မ်က္ႏွာမူ၍ ဦးေခါင္းေဆးကုန္ရာ သည္။ ဦးေခါင္းေဆးၿပီးလွ်င္ ေဆာင္ရာေသာပန္းကား တနဂၤေႏြ ကံ့ေကာ္၊ တနလၤာ ေနဇာ၊ ေသာၾကာ ဒန္း၊ စေန အုန္းၫြန္႔တို႔ကို ပန္ေဆာင္ကုန္ရာသည္။ ဦးေခါင္းေဆးရာေသာ အက်ိဳးကား (သကၤႏၲံ သတၱ႐ုဘယံ ၀ိနႆႏၲဳ) ဟူ၍ လာေသာေၾကာင့္ အျပစ္ခပ္သိမ္းကင္းေပ်ာက္၍ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားစြာ ေရာက္ကုန္ရာသည္” ဟု ေဖာ္ျပထားေပသည္။ စေလဆရာႀကီးဦးပုည၏ မိႆရာသီ တန္ခူးလဘြဲ႔ေတးထပ္၌ “တည့္သံုးဘ၀ါးရိပ္ ဆာယာမွာ၊ တူမကြာ ေမာင္မယ္ႏႊဲလို႔၊ ျမတ္သည့္ပြဲ သႀကၤန္ေတာ္ တီးၿခိမ့္ၿခိမ့္ေၾကာ္။ ထီးကမၺဳရိပ္ေပ်ာ္ငယ္၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ေတာ္မူၿမဲထင့္ေလး။ ။ ဟု စပ္ဆုိထားျခင္းျဖင့္လည္း ေရွးပေဒသရာဇ္ေခတ္က နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသားမ်ား တခမ္းတနားပင္ သႀကၤန္ေတာ္ ေခါင္းေဆးမဂၤလာ ျပဳလုပ္ခဲ့ပံုကို ေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္ေပသည္။

ေရဖ်န္းသဘင္ ကစားျခင္းအစဥ္

ဤမဟာ သႀကၤန္ကူးေျပာင္းျခင္းသည္ အာေပါဓာတ္ မိုးနကၡတ္ ေရရာသီ ငါးၾကင္း႐ုပ္ အမွတ္အသားရွိေသာ မိန္ရာသီိမွ ဆိတ္႐ုပ္သဏၭာန္၊ ဆိတ္တို႔၏ သေဘာပူေသာ မိႆရာသီတို႔ တနဂၤေႏြၿဂိဳဟ္မင္း ကူးေျပာင္း ၀င္လာျခင္းျဖစ္၍ ကူးေျပာင္းေသာ ရာသီအိမ္အားေလ်ာ္စြာ သႀကၤန္ေရတို႔ျဖင့္ ဆီးႀကိဳၾကျခင္းျဖင့္ ေရဖ်န္းသဘင္ ေပ်ာ္ရႊင္ကစားျခင္းတည္းဟူေသာ အတာသဘင္ သည္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ရေပသည္။
သာသနာ၀င္က်မ္းမ်ားအရ ကပၸီလ၀တ္ျပည္ သာကီ၀င္မင္းမ်ိဳးတို႔ ေရဖ်န္းသဘင္ ကစားၾကျခင္းသည္ အတာသဘင္၏ သမိုင္းစဥ္ တြင္ ေရွးအက်ဆံုးေသာ မွတ္တမ္းတရပ္ျဖစ္ေပသည္။ ထိုသည့္ ေနာက္ မဟာရာဇ၀င္တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိေသာ ပုဂံျပည္နရသီဟပေတ့၊ တ႐ုတ္ေျပးမင္းလက္ထက္ က်င္းပျခင္းသည္ ဒုတိယေျမာက္ျဖစ္၍ ျမန္မာျပည္အတြက္ဆို လွ်င္ ေရွးအက်ဆံုးေတြ႔ရေသာ အတာသဘင္မွတ္တမ္း ျဖစ္ေပသည္။
မန္မာတို႔၏ ထီိးမူနန္းရာ အစဥ္လာယဥ္ေက်းမႈမ်ားသည္ သာကီ၀င္မင္းတို႔၏ ထံုးတမ္းစဥ္လာမွ သက္ဆင္းခဲ့သည္ သာမ်ား၍ ဤေရဖ်န္းသဘင္က်င္းပျခင္းလည္း ထိုသို႔ပင္ မွတ္ယူရမည္ျဖစ္ေပသည္။ တ႐ုတ္ေျပးမင္းလက္ထက္ ေရဖ်န္းသဘင္ ကစားပံုမွာ နန္းေတာ္ကသည္ ျမစ္ဆိပ္သိုု႔တိုင္ေအာင္ တေလွ်ာက္တည္း တဲေဆာက္ၿပီးေသာ္ လူမျမင္သာေအာင္ ကာရံၿပီးေသာ္ နန္းေတာ္က မိဖုရား ေမာင္းမတို႔ႏွင့္ တကြ တဲတန္းဥမင္ထဲကို ႂကြသြား၍ ေရဆိပ္မွာ ေရကစားျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဤတ႐ုတ္ေျပးမင္းလက္ထက္ က်င္းပခဲ့ေသာ ပုဂံေခတ္သႀကၤန္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ယခုကမာၻ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစတာလင္ဆုရ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊ မစၥတာ ေမာင္မႈိင္းအမည္ျဖင့္ စီရင္ေရးသားခဲ့ေသာ “ေမ်ာက္ဋီကာ” က်မ္းႀကီး၌ “ေၾသာ္ ျပန္လွန္ဆျပန္ေတာ့၊ သႀကၤန္က်ခ်ိန္ေပ့ါ၊ ယမန္သမယဆီက ပုဂံသမၼတ ရွင္ဘုရင္ သားႃမြာဘာပါတဲ့၊ ေဆာင္းမွေႏြအလည္ ဘုန္းေရာင္ေတာ္ျပေနၾက၊ ေမာင္မေရြ႕ညီ၊ မေဟသီသံုးေထာင္ေက်ာ္မွ်ရယ္ႏွင့္၊ သည္လေႏြရသီမွာျဖင့္၊ ေဆြကလ်ာမဒီေတြကို ခ်စ္စိတ္စမ္းလိုတဲ့ တအားရယ္ႏွင့္၊ ဧရာ၀တီျမစ္ဆိပ္ကမ္းတခိုသို႔ သြားပါလို႔၊ ေရႊနန္းစဥ္အလာ ေရဖ်န္းမဂၤလာ ကစားစဥ္က” ဟူ၍ ေလးခ်ိဳးႀကီးျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေပသည္။ စင္စစ္ ဤတေခတ္ ေရဖ်န္းသဘင္ ပြဲေတာ္ မဂၤလာသည္ မူလရည္ရြယ္ရင္းျဖစ္ေသာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ျခင္း သေဘာသို႔ မသက္ေရာက္ေတာ့ဘဲ ၀မ္းနည္းပူေဆြး ဖြယ္ရာျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ရသည္မွာ ယဥ္ေက်းမႈ ပ်က္ျပားခၽြတ္ယြင္းခဲ့ျခင္း၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
အတာသဘင္ကို ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ ဆင္ႏႊဲၾကေစ
ယင္းေၾကာင့္လည္း ေနာက္မင္းအဆက္ဆက္တို႔ လက္ထက္၌ ျပည္သူတို႔အား အခါ (၃) ရက္အတြင္း ထံုးစံရွိသည့္ အတိုင္း နံနက္ ညေနအခ်ိန္တြင္သာ ေရၾကည္ေရေအး၊ အေမႊးအထံုရည္မ်ားႏွင့္ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ ပက္ဖ်န္းကစား ၾကရမည့္အေၾကာင္းကို ၿမိဳ႕တြင္းၿမိဳ႕ျပင္ ရပ္စုကြက္စုမ်ား၌ သႀကၤန္မက်မီကပင္ တင္ႀကိဳ၍ ေမာင္းေၾကးနင္းခပ္ကာ သတိေပးခဲ့ၾကေပသည္။
ဆီသည့္ ရြာစား “လက်္ာေရႊေတာင္” ဘြဲ႔ရ ဦးေအာင္ႀကီးဆို “သာစြေလ” အစခ်ီေသာ (၁၂) ရာသီဘြဲ႕လူတား မိႆရာသီ တန္ခူးလဘြဲ႔တြင္ “ေကာင္းကင္မိုးလ၊ စိတၱရႏွင့္၊ မိႆရာသီ၊ အညီခါေက်ာ္၊ ႏွစ္ဦးေပၚက၊ ကံ့ေကာ္ရင္ကတ္၊ ပင္တိုင္းၫြတ္မွ်၊ ပြင့္၀တ္ေ၀ေ၀၊ ေတာင္ေလသုတ္ျဖဴး၊ လတန္းခူးမူ၊ ျမဴးထူးေပ်ာ္ရႊင္၊ တာသဘင္၀ယ္၊ ဆင္ယင္တုပ၊ လွရရတည့္၊ ၿငိမ့္မွ်ေစာင္းျငင္း၊ အဲသီခ်င္းႏွင့္ ထံုသင္းနံ႔သာ၊ ေရသီဒါငယ္၊ စမၸာကရမက္၊ ပန္းေပါင္းဖက္၍၊ ေရႊခြက္အျပည့္၊ ေမႊးမ်ိဳးထည့္မွ၊ လည္လွည့္ဆူလွယ္၊ ကင့္စံပပယ္လ်က္၊ ၿပံဳးရယ္ရႊင္အား၊ စံေပ်ာ္ပါးသည္၊ ကစားထံုရည္ဖ်န္းတည့္ေလး။ ပြင့္လင္းစည္သည္၊ ေရႊျပည္ေရႊ၀နန္းတည့္ေလး။” ဟူ၍ စပ္ဆိုခဲ့ျခင္းျဖင့္ ေရွးခတ္ျမန္မာတို႔ အတာသဘင္ကို ယဥ္ေက်းသိုက္ၿမိဳက္စြာ ဆင္ႏႊဲခဲ့ပံုကို သိႏိုင္ေပသည္။ ရတနာပံု မႏၲေလးေခတ္သို႔ ေရာက္သည့္အခါ၌ကား အတာသဘင္၏ ယဥ္ေက်းမႈစံခ်ိန္သည္ အထြတ္အထိပ္သို႔ တိုင္ေလေတာ့သည္။ ယင္းအေၾကာင္းကို ထိုေခတ္က စပ္ဆိုသီေရးခဲ့သည့္ ကဗ်ာ၊ လကၤာမ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ ရာဇ၀င္ေတာ္ႀကီ၌လည္းေကာင္း ေတြ႔ျမင္ဖတ္႐ႈႏိုင္ေပသည္။

သႀကၤန္တြင္း ေရွာင္သင့္ရာရာ

အထူးသျဖင့္ ဤသႀကၤန္အခါတြင္ ေရွာင္ၾကဥ္သင့္ ေရွာင္ၾကဥ္ထိုက္သည့္ကိစၥမ်ားကိုလည္း သႀကၤန္တြက္႐ိုးက်မ္း မ်ား၌ ေဖာ္ျပထားေပရာ၊ ယင္းသည့္အခ်က္မ်ားကို မဟာသႀကၤန္စာမ်ားကလည္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္၍ တဖန္တင္ျပၾက ျပန္သည္။ သႀကၤန္စာမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိသည့္ ေရွာင္ၾကဥ္ရမည့္ အခ်က္စုတိုု႔မွာ-
“အိမ္ရာမမွား၊ သားငါးသုတ္သင္၊ သစ္ပင္ခုတ္ျမစ္၊ ပုတ္ခတ္ငိုုေႂကြး၊ ကိုယ္ေသြးထုတ္ျခင္း၊ ဆီနႏြင္းက၊ ေသာက္ျခင္းေသစာ၊ ဥစၥာထုတ္သြင္း၊ ေအာင္တမန္ေစလႊတ္ျခင္း၊ ဤ (၁၀) ပါးေသာ အမႈတို႔ျဖစ္ေပသတည္း” သႀကၤန္တြက္႐ိုးမ်ား၌ ဤ (၁၀) ပါးေသာ အမႈတို႔ကို လူမဆိုထားဘိ္ သိၾကားမင္းေသာ္လည္း ေရွာင္ၾကဥ္ရာ၏ဟု ပညတ္ခ်က္ထုတ္ထားရာ၊ တကယ္လည္းေရွာင္ၾကဥ္သင့္ေသာ အခ်က္မ်ားျဖစ္ၾကသျဖင့္ ေရွာင္သင့္သည္ကို ေရွာင္၍ ေဆာင္သင့္သည္ကို ေဆာင္ၾကၿပီးလွ်င္ ႏွစ္သစ္ဘက္သုိ႔ မဂၤလာယူၿပီး ကူးေျပာင္းႏုိင္ၾကပါေစသတည္း။